Κλαούντιο Κανίγια: Ο παικταράς που δεν έπιασε στο Καμπιονάτο αλλά αγαπήθηκε παράφορα

Επαιξε σε τρεις ιταλικές ομάδες, δεν κατάφερε να κάνει την καριέρα που μπορούσε, αλλά ο Κλαούντιο Πολ Κανίγια αγαπήθηκε πολύ και το άξιζε 100%.

Οταν κάποιος θέλει να αναφερθεί στο πώς άλλαξε το ποδόσφαιρο, αναφέρει τα προφανή: Μάρκετινγκ, μισθοί, περισσότερη δύναμη και λιγότερη τεχνική, επαγγελματισμός και όχι συναίσθημα. Θα μπορούσε να απλοποιήσει πολύ την κουβέντα όμως, αν έλεγε το πιο προφανές: Βλέπουμε εθνική Αργεντινής χωρίς μακρύ μαλλί… Μπορούσε να το φανταστεί αυτό κανείς τις δεκαετίες του’ 80 ή του ’90; Με τίποτα. Και εκείνες τις δεκαετίες, ανάμεσα στους πολλούς μακρυμάλληδες της Αλμπισελέστε, η πιο ροκ μορφή ήταν ο Κανίγια.

Η αλήθεια είναι πως όταν ακούς το όνομά του, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ο Ντιέγκο. Ο Κλαούντιο και ο Μαραντόνα ήταν το δίδυμο από το οποίο μπορούσες να περιμένεις τα πάντα: Να καθαρίσουν τη Βραζιλία ένα μεσημέρι στο Ντέλε Αλπι ενώ υπέφεραν, αλλά και να τιμωρηθούν γα χρήση κοκαΐνης. Μαζί, βέβαια, μπορούσαν να κάνουν και κάτι άλλο: Να αποκλείσουν την Ιταλία στον ημιτελικό του Μουντιάλ 1990 στη Νάπολι. Δικό του ήταν το γκολ της ισοφάρισης, δικές του και οι κατάρες που άκουσε το επόμενο διάστημα…

Ο ιταλικός Τύπος σήμερα αγαπάει τον Κανίγια. Τον θυμάται με νοσταλγία, με ωραίες αναφορές. Τότε όμως, μετά τον ημιτελικό του ’90, τον μίσησε. Για την ακρίβεια, ήταν ο δεύτερος πιο μισητός ποδοσφαιριστής στην Ιταλία, σε όλες τις έρευνες, πίσω από τον Ντιέγκο… Και να σκεφτεί κανείς ότι το καλοκαίρι του ’90 ο Κλαούντιο προερχόταν από την καλύτερή του σεζόν. Το 1989-90 ήταν η πρώτη του με την Αταλάντα και ήταν τέλεια. Γκολ, ασίστ, έξοδος στην Ευρώπη, τρέλα με τους οπαδούς, όλα καλά.

Τρέλα στο Μπέργκαμο

Τόσο καλά ώστε να έχει ξεχαστεί η προηγούμενη χρονιά, πρώτη του στην Ιταλία και μοναδική στη Βερόνα. Σεζόν που τελείωσε άδοξα λόγω ενός τραυματισμού. Στο Μπέργκαμο, όμως, πήρε τα πάνω του. Σε ένα περιβάλλον που ούτως ή άλλως φημίζεται για την τρέλα του, ένας… τρέλαρχος δεν μπορούσε παρά να νιώθει άνετα. Το έδειχνε με το πώς έπαιζε, το έδειχνε με το πώς πανηγύριζε, το έδειχνε με το ότι επέστρεψε εκεί χρόνια μετά. Το 1999, συγκεκριμένα, για να βοηθήσει την Αταλάντα που ήταν στη Serie B.

Δεν τα κατάφερε και το κατάλαβε νωρίς ότι έτσι θα γινόταν, αλλά παρέμεινε φίλος με όλους. Ακόμη και με τον Κριστιάνο Ντόνι, τον οποίο… ταπείνωνε καθημερινά. «Ερχόταν δίπλα μου με το αυτοκίνητο κάθε πρωί, καθώς πηγαίναμε για προπόνηση. Με προκαλούσε σε αγώνα και τελικά πάντα έφτανα πρώτος». Τελικά μία από αυτές τις κόντρες είχε σαν αποτέλεσμα ο Ντόνι να παρασύρει, τραυματίζοντας ελαφρά, τον σκύλο του προπονητή…

Δεν ήταν, πάντως, μια καλή σεζόν για τον Κανίγια. Δεν ήταν μια χρονιά που θύμιζε έστω λίγο όσα έκανε στο Μπέργκαμο την τριετία 1989-92. Μέχρι που πήρε μεταγραφή στη Ρόμα… Ξεκίνησε με 4 γκολ σε 15 αγώνες, έβαλε μια γκολάρα στη Μίλαν στο κύπελλο, αλλά τιμωρήθηκε. Κυριολεκτικά. Στις 21 Μαρτίου 1993, μετά από ένα Ρόμα – Νάπολι, βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης. Αποτέλεσμα; Αποκλεισμός 13 μηνών.

Η εκδίκηση (;) της ιταλικής ομοσπονδίας

Ο Μαραντόνα έλεγε πάντα ότι αυτές οι δύο τιμωρίες, η δική του και του κολλητού του, ήταν η τιμωρία της ιταλικής ομοσπονδίας για τον ημιτελικό του 1990. Τα ρεπορτάζ της εποχής έλεγαν ότι ήταν η φυσική συνέπεια του τρόπου ζωής του. Ο ίδιος δεν είπε ποτέ τίποτα, παρά μόνο ότι στην Ιταλία ήταν άτυχος. Και αν το δεις αντικειμενικά, έτσι ήταν. Τραυματισμός στη Βερόνα, τιμωρία στη Ρόμα, μόνο στο Μπέργκαμο τη γλίτωσε.

Οπως γλίτωνε ο ίδιος τους τραυματισμούς από τα εγκληματικά τάκλιν των αντιπάλων. Τα απέφευγε όμως. Με την τεχνική του και κυρίως την ταχύτητα του. Λένε ότι έκανε τα 100μ. σε 11 δευτερόλεπτα. Γιατί όχι; Μικρός, μέχρι και έφηβος βασικά, έτρεχε 100, 200, 400μ. και έκανε άλμα εις μήκος. Το ποδόσφαιρο προέκυψε ξαφνικά και τελικά εκεί ήταν ακόμη καλύτερος. Πολύ καλύτερος από ό,τι έδειξε στην Ιταλία, σίγουρα. Εκεί όπου ο κόσμος, παρ’ όλα αυτά, τον αγάπησε.

Και αν ήξεραν ότι θα ερχόταν η μέρα που δεν θα βλέπαμε τέτοιες μορφές στις ομάδες, θα τον αγαπούσαν ακόμη περισσότερο…