Τρίφον Ιβανόφ: Έζησε αντισυμβατικά, αγαπήθηκε πολύ, έφυγε νωρίς

Εζησε με το προσωνύνιο “Λύκος της Βουλγαρίας”, το οποίο οφειλόταν στην έντονη τριχοφυία του και γενικά το παρουσιαστικό του, το οποίο δεν παρέπεμπε σε ποδοσφαιριστή. Ο ίδιος δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά τον ρόλο του ως τέτοιος, αλλά δεν υπήρχε κάποιος που να παίρνει τον οποιοδήποτε αγώνα πιο σοβαρά από αυτόν. Δεν έκρυψε ποτέ πόσο του άρεσε να αλητεύει εκτός γηπέδου, κατάφερε να υπάρξει στο ίδιο 90λεπτο εκτός αποστολής και σκόρερ, τίμησε όσο λίγοι το πνεύμα του Μουντιάλ, ένωσε αντίπαλα στρατόπεδα και όταν έφυγε πρόωρα από τη ζωή, κατάλαβαν όλοι ότι συνεχίζει να ζει στη μνήμη και στην καρδιά όλων. Γιατί ο Τρίφον Ιβανόφ δε γίνεται να ξεχαστεί…

Το Μουντιάλ το μάθαμε κάποτε ως μια μεγάλη διοργάνωση που μας έδινε την ευκαιρία να βλέπουμε καθημερινά παίκτες που δε βλέπαμε τότε κάθε εβδομάδα, στην τηλεόραση μας ή στην οθόνη του λάπτοπ ή του κινητού μας. Κάποιοι ήταν παικταράδες και το επιβεβαιώναμε βλέποντας τους στο παγκόσμιο κύπελλο, κάποιους τους μαθαίναμε εκεί. Το καλοκαίρι του 1994, στα γήπεδα των ΗΠΑ, είδαμε πολλά… Τη νοσοκόμα που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο αμέσως μετά το Αργεντινή-Νιγηρία για να πάρει τον Μαραντόνα από το χέρι και να τον βγάλει ντοπέ, τον Μπεμπέτο να λανσάρει τον πανηγυρισμό με την κούνια στο νεογέννητο, την Ελλάδα να τρώει 10 γκολ σε τρεις αγώνες, τον Μπάτζιο να χάνει ένα πέναλτι που τον σημάδεψε και έγινε μέχρι και διαφήμιση, τον Εφενμπεργκ να υψώνει το μεσαίο του δάχτυλο στους Γερμανούς και να εκδιώχνεται από την αποστολή, τον Χάτζι να παίζει μπαλάρα, τον Στόιτσκοφ να οδηγεί τη Βουλγαρία στους “4”…

Το καλοκαίρι που τον μάθαμε (και τον λατρέψαμε)

Ο Χρίστο ήταν παικταράς και το ξέραμε. Ο Εμίλ Κονσταντίνοφ ή ο Κρέζιμιρ Μπαλάκοφ ήταν μπαλαδόροι και επίσης το ξέραμε. Τον θρυλικό Γιορντάν Λέτσκοφ, την πιο συμπαθητική καράφλα στην ιστορία των Μουντιάλ, τον μάθαμε με εκείνη την κεφαλιά κόντρα στη Γερμανία και τον Τρίφο Ιβανόφ τον… φοβόμασταν. Σχήμα λόγου, βασικά, για να περιγράψουμε την εμφάνισή του ή τον τρόπο παιχνιδιού του. Μακρύ μαλλί, γένια μέχρι και τα… μάτια, άγριες εκφράσεις του προσώπου και κλωτσιά στον οποιοδήποτε, σε οποιαδήποτε στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο. Κι αν ήθελε κάποιος, ας του ζητούσε τον λόγο.

Κατά πάσα πιθανότητα θα απαντούσε με την ίδια απάθεια, αδιαφορία ή ειλικρίνεια, με την οποία απάντησε στον πρόεδρο της Νοσατέλ Ξαμάξ κάποτε, όταν έπαιζε στην Ελβετία, ότι έμεινε εκτός επειδή ο προπονητής -με τον οποίο δεν είχαν καλές σχέσεις- τον έπιασε να καπνίζει και να πίνει πριν το ματς. Στο ίδιο ματς τελικά, επειδή ο πρόεδρος μάλλον πήρε το μέρος του και… έδωσε χαρτάκι στον προπονητή, ο Ιβανόφ μπήκε ως αλλαγή και έβαλε και το γκολ της νίκης! Ενα από τα λίγα της καριέρας του, αν και το έψαχνε πάντα. Κυρίως με μακρινά σουτ, αυτούς τους κεραυνούς που τον χαρακτήριζαν, αφού αρκετές φορές έκανε τους τερματοφύλακες να ανησυχούν και να αισθάνονται τυχεροί όταν η μπάλα έφυγε ελάχιστα άουτ.

Ο σεβασμός του Καντονά

Το ίδιο συναίσθημα, αυτό της τύχης, ένιωθαν και οι συμπαίκτες του, γιατί ήξεραν ότι θα είναι πάντα εκεί για αυτούς. Ακόμη κι αν… απουσίαζαν οι ίδιοι. Πριν την έναρξη ενός ματς της Ραπίντ Βιέννης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ, στο Champions League, ο Βούλγαρος επέστρεψε στα αποδυτήρια και δε βρήκε κανέναν, αφού άπαντες είχαν πάει στη μπουτίκ και τα καταστήματα του γηπέδου για να αγοράσουν διάφορα σουβενίρ. Οταν επέστρεψαν, ο Λύκος… ούρλιαζε. Και λίγη ώρα μετά, ήταν ο βασικός λόγος που το σκορ έμεινε μόνο στο 2-0, κερδίζοντας τον σεβασμό ακόμη και του “πολύ” ή “αλαζόνα” Καντονά, ο οποίος αρνήθηκε να δώσει τη φανέλα του σε όποιον του τη ζήτησε, λέγοντας πως «αυτή ανήκει στον Ιβανόφ γιατί την κέρδισε».

Γενικά αυτό ήξερε να το κάνει. Να κερδίζει. Είτε ήταν ματς, είτε ήταν τίτλοι, είτε ήταν ο σεβασμός. Το σημαντικότερο όλων. Ο Τρίφον τον είχε αυτόν τον σεβασμό, όχι με το να τον ζητάει ή να τον απαιτεί με το… άγριο παρουσιαστικό του, αλλά με το να τον κερδίζει. Τίμιος στο 100% μέσα στο γήπεδο αλλά και στις προσωπικές του σχέσεις, ντόμπρος στη συμπεριφορά του, ο Βούλγαρος πήγε από τη Ραπίντ Βιέννης στην Αούστρια χωρίς να του κρατήσει κανείς κακία, ενώ το ίδιο συνέβαινε και με τον προπονητή του στην εθνική ομάδα στο Μουντιάλ 1994. «Μην ανησυχείς για τίποτα, μόλις με δουν θα τα κάνουν πάνω τους», είπε στον Ντίμιταρ Πένεφ πριν τον προημιτελικό με τη Γερμανία, όπου ήταν από τους καλύτερους. Οπως ήταν πάντα, γι’ αυτό και ο κόουτς μπορούσε να ανεχθεί το να τον βλέπει στην πισίνα του ξενοδοχείου με τσιγάρο, ουίσκι Black Label 12 (το αγαπημένο του) και τηγανιτές πατάτες. Είπαμε, δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του ή το επάγγελμα του…

Το πρόωρο τέλος…

Αν το έπαιρνε, ίσως να μην ήταν και τόσο καλός. Ο Ιβανόφ έδειχνε ότι αυτό που ήθελε ήταν να περνάει καλά και αυτό μπορούσε να το κάνει χωρίς να χτυπιέται στα γυμναστήρια, να ακολουθεί αυστηρά ωράρια και να ασχολείται με το πώς θα… καλλωπιστεί. Και το να είναι “περιποιημένος” ή “τζέντλεμαν” δεν τον απασχόλησε ποτέ, όντας πάντα ο εαυτός του. Αυτός, για παράδειγμα, που ξάπλωσε τον Τζανλούκα Βιάλι κάποτε σε ένα φιλικό με την Ιταλία, εξηγώντας ότι «γύρισε και με έφτυσε, οπότε αντέδρασα όπως αντέδρασα, γιατί ένας άνθρωπος δε γίνεται να ελέγχει πάντα τα συναισθήματα του».

Ούτε την καρδιά του, θα προσθέσουμε εμείς, και αυτή του Λύκου σταμάτησε -ξαφνικά- να χτυπάει στις 13 Φεβρουαρίου 2016. Ηταν μόλις 50 ετών και τρεις μήνες μετά, στο φιλικό-γιορτή για τα 50ά γενέθλια του Χρίστο Στόιτσκοφ με καλεσμένους αστέρες με τους οποίους υπήρξε συμπαίκτης ή αντίπαλος, η άγρια μορφή του εμφανίστηκε στα μάτριξ του γηπέδου για να πάρει το ζεστό χειροκρότημα όλων και το κλάμα του γονατισμένου στον αγωνιστικό χώρο εορτάζοντα… Γιατί ο Τρίφον Ιβανόφ ήταν τέλειος συμπαίκτης, πραγματικός φίλος, άνθρωπος και παντοτινός ήρωας των Μουντιάλ για όλους όσοι τον γνώρισαν το καλοκαίρι του 1994…

Υ.Γ.: Στη Βραζιλία -από όλες τις χώρες του κόσμου- καθιερώθηκε από το 2013 το τουρνουά ποδοσφαίρου “Copa Trifon Ivanov». Την ώρα των αγώνων γινόταν μπάρμπεκιου και οι παίκτες μπορούσαν να τσιμπάνε κάτι καθώς έπαιζαν, ενώ οι διοργανωτές ενθάρρυναν τους παίκτες να πίνουν ή να καπνίζουν ακόμη και στη διάρκεια των ματς. Αξιοι!

Διαβάστε στο italians.gr

Ιστορική αλήθεια: Το ποδόσφαιρο ανακαλύφθηκε από τη Σκωτία

Ο τερματοφύλακας που τον καταράστηκε ένα ολόκληρο έθνος για ένα γκολ

Ο επιθετικός που σε 20 χρόνια δεν πέτυχε ούτε ένα γκολ και κορόιδεψε τους πάντες