Η Ζανκτ Πάουλι είναι η ομάδα… όλου του κόσμου, αφού ο καθένας μπορεί να γίνει οπαδός της, αλλά αυτό δεν ίσχυε πάντα, όπως αποκαλύφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Το “εγχειρίδιο” του καλού οπαδού λέει ότι πρέπει να είναι υπέρ της ομάδας του και όχι “αντί” κάποιας άλλης. Το πώς θα επιλέξει, επίσης, ο οπαδός την ομάδα του, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Κάποιον παίκτη που γίνεται είδωλο, ένα ματς, ένα γκολ, οτιδήποτε. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να επιλέξει ομάδα με βάση τα πολιτικά πιστεύω, όπως συμβαίνει με τη Λιβόρνο και την κομμουνιστική εξέδρα της. Αν υπάρχει μια ομάδα που μπορεί να κάνει κάποιον οπαδό της με βάση τα “αντί”, αυτή είναι η Ζανκτ Πάουλι. Μια ομάδα που είναι υπέρ του “αντί” σε οτιδήποτε αφορά την κοινωνία γενικότερα και όχι αποκλειστικά το ποδόσφαιρο.
Αντιρατσιστική, αντιομοφοβική, αντιφασιστική, όλα αυτά και πολλά ακόμη είναι η συγκεκριμένη ομάδα, η οποία κερδίζει συνεχώς κόσμο λόγω αυτής της ανοιχτής φιλοσοφίας της, λόγω της δυνατότητας που δίνει στον καθένα να πάει στο γήπεδο και να φωνάξει κόντρα σε οτιδήποτε τον πνίγει ή δεν του αρέσει. Οχι μόνο στη μπάλα, επαναλαμβάνουμε, αλλά και στον κόσμο, στην κοινωνία, στη ζωή. Ηταν, όμως, πάντα έτσι;
Πολλοί πιστεύουν πως ναι, πιστεύουν δηλαδή ότι αυτό είναι το DNA της Ζανκτ Πάουλι, ότι αυτό ήταν πάντα. Μια έκθεση που έγινε, όμως, το 2017 στο Αμβούργο και πιο συγκεκριμένα σε ένα χώρο πίσω από το γήπεδο της, δείχνει μια διαφορετική πραγματικότητα. Δείχνει, δηλαδή, μια ομάδα, η οποία ακόμη κι αν ήθελε, μάλλον δεν κατάφερε να αποφύγει οποιαδήποτε σχέση με το ναζιστικό καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ. Οχι ότι ήταν και εύκολο αυτό στη Γερμανία εκείνης της εποχής, δεν μπορεί δηλαδή κάποιος να το χρεώσει αυτό στη Ζανκτ Πάουλι, αλλά όπως και να έχει προκαλεί εντύπωση το να μαθαίνεις ότι ήταν μια ομάδα που είχε, ήθελε ή όχι, σχέση με το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ, ότι επηρεαζόταν από αυτό.
Η έκθεση που έφερε στην επιφάνεια την άγνωστη ιστορία
Κάτι αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς ότι επί χρόνια υπήρξε πρόεδρος της ένας τύπος ο οποίος είχε την έγκριση των Ναζί και δρούσε στην εποχή του Γ’ Ράιχ. Αυτό, άλλωστε, ήταν και το θέμα της έκθεσης που έγινε το 2017: Πληροφορίες για την συμπεριφορά, τη νοοτροπία, την παρουσία της FC St Pauli στην εποχή του Γ’ Ράιχ.
Γερμανικά δημοσιεύματα, λοιπόν, κάνουν λόγο για μια περιοχή που δεν έδειξε και ιδιαίτερο ζήλο για να αντισταθεί στους Ναζί. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, αναφερόμαστε γενικά στην πόλη του Αμβούργου και όχι στην περιοχή της Ζανκτ Πάουλι. Μιας ομάδας, δηλαδή, που είχε ιδρυθεί το 1910 και όταν ο Χίτλερ επέβαλε τη Γερμανία που ήθελε, προφανώς δεν ήταν ένας ποδοσφαιρικός κολοσσός.
Δεν ήταν καν στην 1η κατηγορία και προφανώς δεν ήταν και ιδιαίτερα δημοφιλής. Ο Κρίστοφ Νάγκελ, ο άνθρωπος που ανέλαβε να επιμεληθεί εκείνη την έκθεση για την παρουσία της Ζανκτ Πάουλι στα χρόνια του Ναζισμού, δυσκολεύτηκε πολύ στο να συγκεντρώσει στοιχεία, αφού η ομάδα ποτέ δεν είχε κάποιο οργανωμένο αρχείο ή αν είχε αυτό μάλλον θα χάθηκε στα ερείπια της Γερμανίας μετά το τέλος του Χίτλερ.
Ο ρόλος των Βίλχελμ Κοχ και Οτο Βολφ
Ετσι, προσπάθησε να συγκεντρώσει στοιχεία μέσα από ιδιωτικές συλλογές, μέσα από όσα στοιχεία μπορεί να είχαν άνθρωποι που στο παρελθόν είχαν -είτε οι ίδιοι είτε συγγενείς τους- σχέση με το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου. «Ο εθνικιστικός σοσιαλισμός τελείωσε με τα ερείπια και τις στάχτες, αλλά κατά την άποψή μας ξεκίνησε και με τον ίδιο τρόπο. Ήδη το 1933 το ποδόσφαιρο παίζεται στη Γερμανία μέσα στα χαλάσματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας της έκφρασης», διαβάζουμε σε εφημερίδα του Αμβούργου και η επιβεβαίωση, σε ό,τι αφορά τη Ζανκτ Πάουλι, έρχεται μέσω δύο ονομάτων: Βίλχελμ Κοχ και Οτο Βολφ.
Ο πρώτος, ήταν πρόεδρος της ομάδας από το 1931 ως το 1945. Από το 1931 ως και το 1938, σύμφωνα με στοιχεία της εποχής, ο Κοχ δεν είχε καμία σχέση με το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ, το γεγονός όμως ότι παρέμεινε στη θέση του μέχρι και το 1945, οδηγεί αυτομάτως στο συμπέρασμα ότι η παρουσία του μάλλον δεν ενοχλούσε και ιδιαίτερα το καθεστώς. Δεν ενοχλούσε, δηλαδή, τον Βολφ.
Ο συγκεκριμένος ήταν ποδοσφαιριστής της Ζανκτ Πάουλι από το 1925 ως το 1935 και δεν υπάρχει φυσικά τίποτα μεμπτό σε αυτό, αλλά τα άσχημα έρχονται μετά το τέλος της… ποδοσφαιρικής του καριέρας. Σύμφωνα με τον Νάγκελ, τον άνθρωπο που ανέλαβε να διοργανώσει την έκθεση για τη δράση της ομάδας σε εκείνα τα χρόνια, ο Οτο Βολφ ήταν ουσιαστικό ο άνθρωπος του καθεστώτος στο Αμβούργο. Ηταν ο “αγαπημένος” των Ναζί, αυτός που δρούσε όπως δρούσαν όλοι οι συνεργάτες των Γερμανών εκείνη την εποχή. Και αυτό, όπως καταλαβαίνει κανείς, δε σημαίνει κάτι καλό…
Ο «ήρωας» που… γκρεμίστηκε
«Από το 1933 μέχρι και το 1945 η Ζανκτ Πάουλι δεν ήταν φυσικά ένας ναζιστικός σύλλογος, αλλά δεν ήταν και ένα αντιφασιστικό άντρο», έχει πει χαρακτηριστικά ο γνωστός ιστορικός Φρανκ Μπάγιορ (Frank Bajohr), εστιάζοντας στην παρουσία του Οτο Βολφ πίσω από όλα. Του πρώην ποδοσφαιριστή (1925-35), ο οποίος όμως ήταν μέλος του Εθνικοσοσιαλιστού κόμματος από το 1930. Και η επιρροή του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να μνημονεύεται και τις επόμενες δεκαετίες.
Το 1970, ενδεικτικά, το γήπεδο της Ζανκτ Πάουλι μετονομάστηκε σε Wilhelm Koch-Stadium, προς τιμήν του. Προκλητικό; Οχι, επειδή η έλλειψη οποιουδήποτε οργανωμένου αρχείου -όπως προαναφέραμε στην αρχή- είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι ευρέως γνωστό το ποιος ήταν ο Βολφ. Αυτό, όσα αναφέραμε παραπάνω δηλαδή, έγινε γνωστό πολλές δεκαετίες αργότερα -συγκεκριμένα αυτή του ’90 όταν άρχισαν να συγκεντρώνονται οι ιδιωτικές συλλογές ώστε να γίνει κάτι οργανωμένο για την ιστορία της ομάδας- και το 1999, όταν φανερώθηκαν τα πάντα μέσω της ανακάλυψης διάφορων αρχείων και ντοκουμέντων, οι οπαδοί απαίτησαν και πέτυχαν την αφαίρεση του ονόματος του Ναζιστή Οτο Βολφ και την επιστροφή του “Millerntor-Stadion”.
Ο Οτο Βολφ δεν πρόλαβε να… πιει αυτό το πικρό ποτήρι, αφού είχε φύγει από τη ζωή το 1991. Ετσι, δεν πρόλαβε να δει και την ολική αλλαγή στη φιλοσοφία της Ζανκτ Πάουλι, η οποία από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές αυτής του ’90 ξεκίνησε να μεταλάσσεται σε μια ποδοσφαιρική ομάδα που καλεί κοντά της όλους όσοι θέλουν να εκφράσουν τη διαφορετικότητα τους ή τη στήριξη τους στη “μάχη” κόντρα σε αγκυλώσεις, στερεότυπα, ακροδεξιά, ρατσισμό κλπ.
Το πιο ξεχωριστό μουσείο της Ευρώπης
Και αυτή η διαφορετικότητα της Ζανκτ Πάουλι, φαίνεται και από τη λογική με την οποία ξεκίνησαν πριν λίγα χρόνια οι εργασίες για την κατασκευή του μουσείου της. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με το μουσείο οποιασδήποτε άλλης ποδοσφαιρικής ομάδας, όπου το κάθε κλαμπ προσπαθεί να προτάξει τους τίτλους ή τους μεγάλους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα του, αυτό της Ζανκτ Πάουλι θέτει -όπως λέει ο Κρίστοφ Νάγκελ- την αποτυχία ως αρχή του συλλόγου.
Δεν έχει τίτλους, δεν έχει ποδοσφαιριστές-ονόματα που να κατόρθωσαν τρελά πράγματα, δεν έχει ιστορικούς θριάμβους στην Ευρώπη. Εχει… τίποτα από όλα αυτά, αλλά και πολύ περισσότερα από όλους με την αλλαγή φιλοσοφίας του κλαμπ και την προσέλκυση πλέον όλο και περισσότερων μελών, την προσέλκυση οπαδών που στηρίζουν τη Ζανκτ Πάουλι επειδή είναι υπέρ μιας ομάδας που στηρίζει όλα τα “αντί”…
Διαβάστε στο italians.gr
Λιβόρνο – ΑΕΚ: Η αληθινή ιστορία της αδελφοποίησης των οπαδών τους
Ρόμα – Παναθηναϊκός: Το χρονικό της αδελφοποίησης των οργανωμένων οπαδών
Μίλαν – Γιουβέντους: Ενα από τα πιο σκοτεινά σκηνικά που οδήγησε στο κλείσιμο ιστορικού συνδέσμου
