Η ιστορία του Don Andrea Gallo δεν είναι απλά αυτή του πιο ξεχωριστού οπαδού της Τζένοα, αλλά ενός ανθρώπου που προκάλεσε όσο κανείς το Βατικανό.
Οταν ήρθε η ώρα να κάνει τον απολογισμό του, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Αγγελικά αναρχικός». Με αυτές τις δύο λέξεις, περιέγραψε μια διαδρομή, μια ζωή που έζησε σαν «ιερέας του πεζοδρομίου». Οι δύο τίτλοι που απέδωσε στον εαυτό του, δείχνουν βασικά έναν άνθρωπο που έζησε όπως ήθελε. Εναν άνθρωπο, δηλαδή, που έζησε καλά, γνωρίζοντας ότι για να συμβεί αυτό, θα πρέπει και να υποφέρει. Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που επέλεξε την ομάδα του, ποιος ξέρει; Σημασία, πολύ μεγαλύτερη, έχει να ξέρεις την ιστορία του Don Andrea Gallo. Του πιο ξεχωριστού οπαδού της Τζένοα…
Οχι, βέβαια, ότι αυτός είναι ο τίτλος που θα δίναμε εμείς στη ζωή του. Θα ήταν πολύ περιοριστικό και οι περιορισμοί, τα όρια, ήταν κάτι που ο ίδιος δε στήριζε ποτέ. Και δεν το έλεγε μόνο, αλλά το έδειχνε, το επιβεβαίωνε με τις πράξεις του. Αυτές που είχαν ως στόχο να δείξουν ότι το μεγαλύτερο προσόν ή το καλύτερο συναίσθημα που πρέπει να έχει ή να νιώσει ή να μεταδώσει ο άνθρωπος είναι αυτό της εμπιστοσύνης. Αυτό που έδειχνε πάντα ο ίδιος και δεν έδειξε ποτέ τελικά η εκκλησία, ίσως για αυτό, στον ίδιο. Χωρίς αυτό να τον ενδιαφέρει και ιδιαίτερα πάντως…
H «συνάντηση» με τον Θεό…
Σε μια συνέντευξη του στη La Repubblica το 2008, για τα 80ά γενέθλια του, ο Don Andrea Gallo οριοθέτησε ως στιγμή που άλλαξε τη ζωή του, τη “συνάντηση” του με τον Θεό. Χρονολογικά, τέλη 40’s με αρχές 50’s, όταν σπούδαζε φιλοσοφία στη Ρώμη και έφυγε για ιεραποστολή στη Βραζιλία. «Κάπου εκεί συναντηθήκαμε. Και όταν ανταλλάξαμε “επαγγελματική κάρτα”, η δική του έγραφε: Ηρθα στον κόσμο για να υπηρετώ και όχι για να με υπηρετήσουν”». Σε αυτή τη φράση βρήκε νόημα και ακριβώς έτσι έζησε, κάνοντας το με πιο ανοιχτόμυαλο, ανθρώπινο, άμεσο ή ειλικρινή τρόπο.
Εχοντας εκδιωχθεί από τη χούντα της Βραζιλίας το 1954, σπούδασε θεολογία στην Ιταλία, έγινε ιερέας και στάλθηκε ως εκπαιδευτικός σε θρησκευτικό σχολείο. Πώς να εξηγούσε, όμως, στο Βατικανό το γεγονός ότι άφηνε πιο χαλαρούς τους μαθητές, να πηγαίνουν σινεμά για παράδειγμα, κερδίζοντας τους όλο και περισσότερο στην πράξη δείχνοντας τους και παίρνοντας εμπιστοσύνη; Ηταν το πρώτο από μια σειρά σκηνικών που θα επιβεβαίωναν τις διαφορές του με την εκκλησία. Γι’ αυτό και απομακρύνθηκε πολλές φορές από τους κύκλους της, ερχόμενος όμως όλο και πιο κοντά στον κόσμο.
«Ο κομμουνιστής οπαδός της Τζένοα»
Οταν το 1970, ως βοηθός του πάστορα στην ενορία του Mount Carmel, έμαθε ότι βρέθηκε ποσότητα χασίς στον χώρο, άρπαξε την ευκαιρία για να υπενθυμίσει ότι υπάρχουν κι άλλα ναρκωτικά στον κόσμο, όπως αυτό της γλώσσας, αναφερόμενος στα παιδιά όσων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα σπουδάσουν. Κατηγορήθηκε ότι είναι κομμουνιστής, εκδιώχθηκε ακόμη μία φορά, ίδρυσε την κοινότητα Comunita di San Benedetto al Porto στη Γένοβα -όπου και γεννήθηκε- το 1975 και προκάλεσε αρκετές φορές το Βατικανό με τις απόψεις του.
Οχι τις ποδοσφαιρικές όμως, τουλάχιστον. Από μικρός ήταν οπαδός της Τζένοα και μπορεί όσο περνούσαν τα χρόνια να έχανε την πίστη του στη λογική, τις αντιλήψεις και τον τρόπο λειτουργείας της εκκλησίας, αλλά δεν έχασε ποτέ αυτή στην ομάδα του. Οι επισκέψεις του στα αποδυτήρια, κυρίως στο προπονητικό κέντρο, για να μιλήσει στους ποδοσφαιριστές, έχουν μείνει στην ιστορία της Τζένοα, λέγοντας τους σταθερά δύο πράγματα: «Να μη ξεχάσετε ποτέ ότι είστε οι ήρωες των μικρών παιδιών και ότι στις φλέβες σας έχετε ροσομπλού αίμα».
Το ξεχνούσαν ή όχι, θα σας γελάσουμε. Ο ίδιος πάντως, χρόνο με το χρόνο, ξέχασε το δικό του όνειρο για την ομάδα, αντιλαμβανόμενος ότι ήταν μάλλον αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Το να δει, δηλαδή, την Τζένοα πρωταθλήτρια μία φορά, οι εννιά τίτλοι κατακτήθηκαν πριν γεννηθεί, ώστε να να τη δει να βάζει το αστέρι στη φανέλα της. Στη… δική του, πάντως, έβαζε το ένα “αστέρι” μετά το άλλο, με τη συνεχή δράση του υπέρ όσων η εκκλησία, η κοινωνία ή το politically correct περιβάλλον είχε ή έχει αφήσει στο περιθώριο.
G8, χόρτο και το «αντίο» της Σαμπντόρια
Ηταν στις διαδηλώσεις της πόλης το 2001 πριν τη σύνοδο των G8, κάπνισε χόρτο έξω από το δημαρχείο της Γένοβας το 2006 τασσόμενος υπέρ της νομιμοποίησης της κάνναβης, φώναξε κατά της δημιουργίας αμερικανικής βάσης στην Ιταλία το 2008, στήριξε το Gay Pride το 2009, τραγούδησε το Bella ciao με τους πιστούς το 2012 στο τέλος του εορτασμού για την 42η επέτειο από την ίδρυση της Comunita di San Benedetto al Porto.
Με το καπέλο, τα γυαλιά, το τσιγάρο και τη διάθεση του να συζητήσει με οποιονδήποτε για το οτιδήποτε, ο Don Andrea Gallo έγινε σημείο αναφοράς για τη Γένοβα, την οποία αγαπούσε και στην οποία έζησε ως την 22α Μαΐου 2013, όταν και έφυγε από τη ζωή στην ηλικία των 84 ετών. Μια φανέλα της Τζένοα, με την επιγραφή Ciao Don, κοσμούσε το φέρετρο του, μια αποστροφή της ανακοίνωσης της Σαμπντόρια κόσμησε κι άλλο το έργο του: «Η Γένοβα κλαίει για το θάνατο ενός γιου της, και εμείς οι Σαμπντοριάνι κλαίμε μαζί της»…
Διαβάστε στο italians.gr
