Οι Ιντερ και Μίλαν άρχισαν με ήττες από Ρεάλ Μαδρίτης και Λίβερπουλ, σε μια βραδιά που έδωσε τις πρώτες απαντήσεις και για τις δύο ομάδες.
Οι μέρες του Champions League είναι πάντα ξεχωριστές, ιδιαίτερες. Πόσω μάλλον, όταν είναι πρεμιέρα. Και ειδικά όταν δεν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν εύκολο αντίπαλο αλλά ένα όνομα. Δυνατό. Οπως έτυχε, δηλαδή, στις δύο ομάδες από το Μιλάνο. Αυτές που για πρώτη φορά μετά από εννιά χρόνια είναι και πάλι μαζί στην κορυφαία διοργάνωση. Και έκαναν και το ίδιο ξεκίνημα: Με ήττα. Δύο ήττες, όμως, που είναι διαφορετικές μεταξύ τους.
Για την Ιντερ οι όμιλοι εξελίσσονται σε κάτι σαν κατάρα πλέον. Ή σαν μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα. Και δεν είναι παράλογο αυτό: Οι Νερατζούρι επί τρεις σερί χρονιές δεν μπορούν να προκριθούν στα νοκ άουτ. Λογικό είναι, επομένως, να ξεκινάνε φέτος με περισσότερη πίεση ή άγχος. Ταυτόχρονα, όμως, ξεκίνησαν και με καλύτερη εμφάνιση. Η Ιντερ έχασε αλλά ήταν καλύτερη από τη Ρεάλ. Αρκετά καλύτερη, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι ο καλύτερος των Ισπανών ήταν ο τερματοφύλακας. Απέναντι σε μια ομάδα που έχει θέματα στην άμυνα, οι Νερατζούρι έκαναν ευκαιρίες.
Κόντρα σε μια ομάδα που είναι δυνατή στο κέντρο, η Beneamata ήλεγχε τον ρυθμό. Αγωνιστικά, με λίγα λόγια, αυτά που έπρεπε να κάνει η Ιντερ, τα έκανε. Προφανώς, βέβαια, από αυτό εξαιρείται το αποτέλεσμα. Η αισιόδοξη οπτική είναι πως δεν θα βρίσκεται κάθε μέρα ένας Κουρτουά απέναντι. Η απαισιόδοξη είναι ότι η απουσία του Λουκάκου, όπως είναι και λογικό, κάπου θα φανεί. «Αν υπήρχε ο Βέλγος οι Νερατζούρι θα είχαν νικήσει χθες», γράφει σήμερα η Gazzetta dello Sport. Και μάλλον γράφει την αλήθεια. Το είπε και ο Σιμόνε Ιντσάγκι άλλωστε, ο οποίος ήταν φορ: «Μπράβο στον Κουρτουά, αλλά ένα-δύο γκολ τα χάσαμε εμείς». Κάτι θα ξέρει…
Για την Ιντερ, μια πρώτη εκτίμηση είναι η εξής: Θα προκριθεί. Φάνηκε και στο Σέριφ-Σαχτάρ, άλλωστε, ότι δεν υπάρχει μεγάλη απειλή. Οπως η Γιουβέντους με τον Ρονάλντο όμως, έτσι κι αυτή θα πρέπει να μάθει με τη γκρίνια όταν χάνονται βαθμοί επειδή χάνονται ευκαιρίες. Γιατί «αν υπήρχε ο Λουκάκου» δεν θα χάνονταν…
Εχουν δρόμο οι Ροσονέρι…
Η Μίλαν, από την άλλη πλευρά, δεν έχασε ευκαιρίες. Δύο έκανε με τη μπάλα κάτω, έγιναν γκολ και οι δύο. Και η ήττα με 3-2 από τη Λίβερπουλ στο Ανφιλντ μοιάζει με τιμητική. Στο κάτω-κάτω, μιλάμε για το πρώτο της ματς στον θεσμό μετά τη σεζόν 2013-14. Μιλάμε για μια ομάδα που οι περισσότεροι παίκτες της έκαναν ντεμπούτο στα αστέρια. Αυτό το 3-2, όμως, είναι και η μεγαλύτερη παγίδα για τους Ροσονέρι: Το ματς δεν ήταν για τέτοιο σκορ, ήταν για μεγαλύτερο. Και αν ο Μενιάν δεν απέκρουε το πέναλτι του Σαλάχ, μπορεί και να ερχόταν αυτό το μεγαλύτερο σκορ.
Ο ιταλικός Τύπος σήμερα αποθεώνει τους Ροσονέρι. Στέκεται στο πόσο ενθουσιασμό είχαν, αλλά και στην πίστη τους. Στο γεγονός ότι κατάφεραν να μετατρέψουν το 1-0 σε 1-2 στο τέλος του ημιχρόνου. Προφανώς και δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Στέφανο Πιόλι και τους παίκτες του επειδή έχασαν. Προφανώς και δεν υπάρχει λόγος για έντονη κριτική στην ομάδα. Προφανές, όμως, είναι και ότι η Μίλαν έχει πολύ δρόμο μπροστά της για να φτάσει εκεί που θέλει. Για να φτάσει στο σημείο που θα κληρώνεται με Λίβερπουλ, Ατλέτικο, Πόρτο και θα σκέφτεται ότι «περνάμε».
Η παρουσία του Μαλντίνι, η επιστροφή στο Champions League έπειτα από τόσα χρόνια, οι νεαροί παίκτες… Ολα αυτά βοηθούν ώστε οι Ροσονέρι να κερδίζουν τον ουδέτερο. Να γίνονται συμπαθείς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ωραιοποιούνται και τα πάντα. Γιατί αυτή θα είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορούν να πέσουν οι Μιλανέζοι. Και μια ήττα στο Ανφιλντ με 3-2, μπορεί να οδηγήσει σε τέτοια παγίδα. Και γι’ αυτό και είναι μια «άσχημη» ήττα…
Διαβάστε τα νέα της Ιντερ στο italians.gr
Διαβάστε τα νέα της Μίλαν στο italians.gr
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της Ιντερ στο Twitter
