Μία από τις πιο ξεχωριστές και ωραίες ιστορίες του ποδοσφαίρου, είναι αυτή του Τόμας Τρίντσε Κάρλοβιτς, του ποδοσφαιριστή που έγινε θρύλος επειδή αρνήθηκε να γίνει όνομα.
Ενας από τους νόμους που υπήρχαν γύρω από το ποδόσφαιρο επί πολλές δεκαετίες, ήταν η διαφορά της Ευρώπης με τη Νότια Αμερική. Μια διαφορά που βασιζόταν σε κάτι εξαιρετικά απλό: Οι Νοτιοαμερικάνοι έπαιζαν για τη χαρά του παιχνιδιού. Ενιωθαν αυτή τη χαρά, και έτσι μπορούσαν και να τη μεταδώσουν. Αυτό, δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον. Ευρώπη και Λατινική Αμερική έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης πλέον. Γεγονός που κάνει όλο και πιο δύσκολο το να ακούς ιστορίες σαν αυτές των παλιών καλών χρόνων. Ιστορίες ή μύθους, σαν κι αυτή ή αυτόν για τον Τόμας “Τρίντσε” Κάρλοβιτς. Τον ποδοσφαιριστή στον οποίο υποκλίθηκε και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα…
Αν το έκανε μόνο ο Ντιεγκίτο, βέβαια, θα μπορούσε να υπάρξει και κάποια ένσταση. Υπήρχαν και περίοδοι στη ζωή του, άλλωστε, που η κρίση του δεν ήταν και τόσο καθαρή… Το έκαναν κι άλλοι όμως. Ηταν κι άλλοι αυτοί που αναγνώρισαν τον Κάρλοβιτς. Εναν Σέρβο που γεννήθηκε στην Αργεντινή, λάτρεψε το Ροσάριο και θυσίασε την καριέρα που θα μπορούσε να κάνει, για χάρη του. Και θα ήταν όντως πολύ καλή καριέρα, αν σκεφτούμε ότι σε ένα φιλικό προετοιμασίας της εθνικής Αργεντινής πριν το Μουντιάλ 1974, διέσυρε κόσμο και κοσμάκη…
Αυτό, άλλωστε, ήταν πολύ εύκολο για τον ίδιο. Οταν διαβάζεις ότι ήταν ένας χαφ με ύψος 1.83μ. και μόλις 3 συμμετοχές στην 1η κατηγορία, απορείς γιατί ο θόρυβος. Οταν, όμως, βλέπεις πόσοι τον αποθέωσαν και πώς, πείθεσαι ότι ο “Τρίντσε” ήταν όντως κάτι ξεχωριστό. Οπως και αυτό το προσωνύμιο του. Αλλοι λένε ότι του δόθηκε επειδή ήταν σαν να… τροχίζει τη μπάλα. Αλλοι λένε ότι του δόθηκε επειδή λάτρευε να κάνει «ποδιά» στους αντιπάλους του. Και μία από τις ιστορίες για αυτόν, αφορά το πότε τον λάτρεψε ο κόσμος: Ηταν σε ένα ματς της ομάδας του, της Σεντράλ Κόρδοβα. Ενας οπαδός του ζήτησε να κάνει διπλή «ποδιά», την έκανε και αποθεώθηκε.
Το μυθικό φιλικό και η υπόκλιση Μαραντόνα – Μενότι – Βαλντάνο
Ο ίδιος, βέβαια, είχε υποστηρίξει ότι κάποιες ιστορίες ήταν υπερβολικές. Οτι δεν έκανε όλα όσα του πίστωναν. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τις υπερβολές τις έκανε ο ίδιος. Ηταν υπερβολικό, για παράδειγμα, το γεγονός ότι δεν θέλησε να δει ποτέ επαγγελματικά το ποδόσφαιρο. Ηταν υπερβολικό το γεγονός ότι όταν πήγε στη Ριβαδάβια ντε Μεντόσα, αφήνοντας το Ροσάριο, έκανε ό,τι μπορούσε για να φύγει στο ημίχρονο των αγώνων και να επιστρέψει στην πόλη του. Ηταν υπερβολικό το γεγονός ότι πριν το Μουντιάλ 1974, ως μέλος της ομάδας επίλεκτων από το Ροσάριο, έριχνε 3άρα στην εθνική Αργεντινής από ημίχρονο. Και ήταν τόσο καλός εκείνη την ημέρα ώστε ο προπονητής της Αλμπισελέστε να ζητήσει την αλλαγή του στο ημίχρονο. Υπερβολικό. Εγινε όμως.
Οπως έγινε και η αναγνώριση από τον Μαραντόνα, όταν είχε υπογράψει στη Νιούελς Ολντ Μπόις. «Ο μεγαλύτερος παίκτης που θα έχει παίξει στο Ροσάριο», του είχε πει ο δημοσιογράφος. «Οχι. Ο καλύτερος που έπαιξε ποτέ στο Ροσάριο είναι ο Τρίντσε Κάρλοβιτς», ήταν η απάντηση του Ντιέγκο. Στην οποία μπορούν να προστεθούν τα λόγια κι άλλων… σοφών του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Οπως ο Λουίς Σέσαρ Μενότι, ο οποίος τον είχε χαρακτηρίσει καλλιτέχνη: «Η τεχνική του τον έκανε ένα ποδοσφαιριστή εντελώς διαφορετικό από τους άλλους. Ήταν εντυπωσιακό να τον βλέπεις να παίζει και να ντριμπλάρει. Αλλά στην καριέρα του οι σωματικές δυνατότητες δεν ακολούθησαν τις τεχνικές. Είναι κρίμα, γιατί ο Κάρλοβιτς ήταν προορισμένος να γίνει ένας από τους πιο σημαντικούς παίκτες στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής».
Οι ατάκες που τον περιγράφουν τέλεια, όμως, είναι δύο. «Έπαιζα στη Σεντράλ Κόρντομπα και ήταν σαν να έπαιζα στη Ρεάλ Μαδρίτης», είχε πει ο ίδιος. «Ο Κάρλοβιτς είναι ένας θρύλος. Είναι μέρος του ρομαντικού ποδοσφαίρου που δεν υπάρχει. Δεν έκανε καμία απολύτως προσπάθεια για να προσαρμοστεί στο ποδόσφαιρο της ελίτ. Αυτό τον έκανε σύμβολο», είπε γι’ αυτόν ο Χόρχε Βαλντάνο…
Διαβάστε στο italians.gr
Κλαούντιο Κανίγια: Ο παικταράς που δεν έπιασε στο Καμπιονάτο αλλά αγαπήθηκε παράφορα
