Στον αγώνα με τη Γιουβέντους το βράδυ της Κυριακής η Αταλάντα έδειξε τόσα τα πλεονεκτήματα όσο και τα μειονεκτήματά της.
Αν κάποιος έλεγε πριν 5-6 χρόνια ότι θα έρθει η μέρα που οι Μπεργκαμάσκι θα έρθουν ισόπαλοι με τους Μπιανκονέρι και θα είναι δυσαρεστημένοι, θα βρισκόταν άμεσα σε φρενοκομείο. Τελικά εκεί έχουν καταλήξει πολλοί οπαδοί τους την τελευταία 4ετία από τη χαρά τους. Από αυτά που έχουν δει από την ομάδα τους: Μπαλάρα, εκπληκτικά αποτελέσματα, μεγάλες νίκες, τρεις σερί χρονιές στο Champions League, μία φορά παραλίγο στον ημιτελικό. Και όλα αυτά έχουν γίνει με την ομάδα να πουλάει κάθε χρόνο ένα-δύο παίκτες. Πωλήσεις που δεν την επηρεάζουν όμως. Αντιθέτως…
Η Αταλάντα έφτιαξε το γήπεδο της, έφτιαξε τα οικονομικά της, δουλεύει σαν ένα μεγάλο κλαμπ. Ακριβώς όπως έπρεπε δηλαδή, από τη στιγμή που μέσα στο γήπεδο παρατάσσεται σαν μια μεγάλη ομάδα. Είτε παίζουν με Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ, Ρεάλ, Παρί είτε με Σαλερνιτάνα ή Τριεστίνα, οι Μπεργκαμάσκι μπαίνουν για να νικήσουν. Παίζουν ανοιχτά, επιθετικά, δεν προσαρμόζουν το παιχνίδι τους στον αντίπαλο, έχουν τη δική τους φιλοσοφία και δεν την προδίδουν ποτέ. Και μπράβο τους. Υπάρχει κανείς που να ασχολείται με το ιταλικό ποδόσφαιρο και να μην του αρέσει αυτό που έχουν πετύχει στο Μπέργκαμο; Κανείς.
Υπάρχουν, όμως, πολλοί, πάρα πολλοί, που δεν τους αρέσει η νοοτροπία της Αταλάντα. Και δεν αναφερόμαστε στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά στο μετά. Στο τι γίνεται μετά το τέλος των αγώνων, εκεί που γίνεται σαφές το εξής: Οι Μπεργκαμάσκι είναι μεγάλοι αγωνιστικά αλλά με νοοτροπία μικρής ομάδας. Και επαναλαμβάνουμε, δεν αναφερόμαστε στη νοοτροπία τους την ώρα του αγώνα αλλά μετά τη λήξη του. Οπως έγινε και το βράδυ της Κυριακής, μετά το 1-1 με τη Γιουβέντους, όπως έχει γίνει κι άλλες πολλές φορές. Είτε φέτος, είτε γενικά τα τελευταία χρόνια.
Μεγάλοι στο γήπεδο, μικροί έξω από αυτό
Ο Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι για ακόμη μία φορά αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις, ενώ ένας παράγοντας του κλαμπ μίλησε και τα έχωσε στη διαιτησία. Υπήρχε λόγος; Οχι. Η ανάλυση των επίμαχων φάσεων δείχνει ότι το σημαντικότερο διαιτητικό λάθος ήταν το ότι η Αταλάντα δεν έμεινε με 10 παίκτες. Ο Χάτεμπερ, για την ακρίβεια, έκανε ό,τι μπορούσε για να αποβληθεί αλλά ο διαιτητής τού χαρίστηκε. Κι όμως, μετά τη λήξη ο προπονητής και οι διοικούντες ήταν έξαλλοι με τη διαιτησία. Και δεν ήταν, όπως προαναφέρθηκε, η πρώτη φορά.
«Στο Μπέργκαμο θα πρέπει να καταλάβουν ένα πράγμα: Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που δεν νικάει η Αταλάντα να βγαίνουν στις κάμερες για να επιτεθούν στον διαιτητή». Αυτό είναι ένα σχόλιο που έχουν κάνει σήμερα πολλοί Ιταλοί δημοσιογράφοι. Είτε στα social media, είτε στα άρθρα τους στις εφημερίδες. Δημοσιογράφοι οι οποίοι έχουν αποθεώσει -και συνεχίζουν να το κάνουν- πολλές φορές τον Γκασπερίνι για τη δουλειά του. Μια δουλειά, όμως, που αδικούν μόνοι τους στην Αταλάντα με τη συμπεριφορά τους όποτε το αποτέλεσμα δεν τους αρέσει. Και γι’ αυτό βλέπουμε τους οπαδούς σχεδόν όλων των ομάδων να… πανηγυρίζουν κάθε φορά που χάνει ο Γκασπερίνι.
Είναι κρίμα κι άδικο, για τους ίδιους και τη δουλειά τους, να έχουν μεγαλώσει την ομάδα αγωνιστικά και το κλαμπ οικονομικά, αλλά να μην μπορούν να αποβάλλουν τη νοοτροπία της μικρής ομάδας…
Διαβάστε τα νέα της Αταλάντα στο italians.gr
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της Αταλάντα στο Twitter
