Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Ντιντιέ Ντρογκμπά κατάφερε πάρα πολλά, αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμα του ήταν το ότι σταμάτησε τον εμφύλιο πόλεμο στην πατρίδα του.
Ακτή Ελεφαντοστού, 8 Οκτωβρίου 2005. Η εθνική ομάδα της χώρας ετοιμάζεται για το ματς με το Σουδάν, έχοντας ένα όνειρο: Την πρόκριση στο Μουντιάλ για πρώτη φορά στην ιστορία της. Για να συμβεί πρέπει να συμβεί το εξής: Να νικήσει και παράλληλα το Καμερούν να μην νικήσει, εντός έδρας, την Αίγυπτο. Οι Ιβοριανοί θα κάνουν αυτό που πρέπει με το τελικό 3-1 και στη συνέχεια θα… πάρουν αγκαλιά τα ραδιοφωνάκια, περιμένοντας τα ευχάριστα από το άλλο παιχνίδι. Εκεί όπου το σκορ είναι 1-1 και το Καμερούν κερδίζει πέναλτι στις καθυστερήσεις. Παγωμάρα… Και αμέσως μετά έξαλλοι πανηγυρισμοί αφού η μπάλα πάει στο δοκάρι. Ενα μικρό θαύμα είχε μόλις συμβεί, αλλά δεν θα ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθούσε. Και εκεί, η εθνική ομάδα της Ακτής Ελεφαντοστού δεν χρειαζόταν κάποια… ανώτερη δύναμη για να το πετύχει. Αρκούσε η παρουσία του ηγέτη της…
Την ώρα που οι Ιβοριανοί έβγαιναν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την πρόκριση στο Μουντιάλ, ο Ντρογκμπά σκεφτόταν τον πόλεμο. Τον εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεκινήσει τρία χρόνια νωρίτερα, το 2002, χωρίζοντας την Ακτή στα δύο. Μια χώρα στο χάος, με εκλογές να ακυρώνονται, τους αντάρτες να φτιάχνουν δική τους κυβέρνηση, τον λαό να υποφέρει… Μια χώρα που είχε συνδεθεί σε ζωντανή μετάδοση με τα αποδυτήρια της εθνικής ομάδας, προκειμένου να δει τους πανηγυρισμούς για την πρόκριση. Αντί για αυτό, όμως, θα δει έναν ηγετικό λόγο και μια προσευχή. Ο λόγος ήταν ατομικός, η προσευχή ομαδική.
Η ομιλία που έμεινε στην ιστορία
Ο Σιρίλ Ντομορό, αρχηγός της Ακτής Ελεφαντοστού, δίνει το μικρόφωνο στον Ντρογκμπά και αυτό που ακολούθησε έμεινε στην ιστορία. «Άντρες και γυναίκες της Ακτής Ελεφαντοστού. Από τον βορρά, τον νότο, την ανατολή και τη δύση. Αποδείξαμε σήμερα ότι όλοι οι Ιβοριανοί μπορούν να συνυπάρξουν και να παίξουν μαζί για έναν κοινό στόχο. Την πρόκριση στο Μουντιάλ. Σας υποσχεθήκαμε ότι ο πανηγυρισμός θα μπορούσε να ενώσει τον κόσμο. Σήμερα σας ικετεύουμε, πέφτουμε στα γόνατα», είναι τα λόγια του Ντιντιέ. Και αφού πέφτουν όντως όλοι στα γόνατα, τόσο ο ίδιος όσο και οι συμπαίκτες του, συνεχίζει: «Παρακαλώ συγχωρέστε, συγχωρέστε, συγχωρέστε. Μια αφρικανική χώρα με τόσα πολλά πλούτη δεν μπορεί να βυθιστεί στον πόλεμο έτσι. Παρακαλώ, αφήστε τα όπλα. Κάντε εκλογές. Όλα θα γίνουν καλύτερα».
Ο Ντρογκμπά έχει μόλις βάλει το καλύτερο γκολ της ζωής του και είναι διαρκείας, έχει βάλει τις βάσεις για να σταματήσει τον πόλεμο… Επί μήνες το κρατικό κανάλι βάζει και ξαναβάζει το βίντεο με την ομιλία του. Οι Ιβοριανοί νιώθουν όλο και πιο έντονα ότι θέλουν να φωνάξουν για την ειρήνη. Το κλίμα στη χώρα σταδιακά αλλάζει και οι συζητήσεις για το τέλος του εμφυλίου, αναπόφευκτα, αρχίζουν. Για να έρθει, όμως, αυτό το τέλος, ο Ντιντιέ θα χρειαστεί να κάνει και κάτι άλλο. Το ίδιο ή και περισσότερο σημαντικό: Το 2006, έχοντας βραβευθεί ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της χώρας, ταξιδεύει στην πόλη Μπουακέ. Ταξιδεύει, δηλαδή, στο άντρο των ανταρτών και ζητάει το επόμενο ματς της εθνικής ομάδας να γίνει εκεί.
«Είμαι ένας από εσάς και γι’ αυτό είμαι εδώ. Σε βορρά, νότο, ανατολή, δύση, είμαστε όλοι μαζί. Είμαστε η ίδια χώρα», λέει στους αντάρτες και η επιθυμία του γίνεται πραγματικότητα. Για πρώτη φορά μετά την έναρξη του εμφυλίου πολέμου, ένα ματς της εθνικής ομάδας γίνεται στην πόλη Μπουακέ. Ηταν ο προάγγελος της συνθήκης ειρήνης που υπέγραψαν οι αντιμαχόμενες πλευρές ένα χρόνο μετά, το 2007…
Διαβάστε στο italians.gr
Το τραγικό και μοναχικό τέλος του μάνατζερ που ανέδειξε τον Ντιέγκο Μαραντόνα
Αντρέας Μπρέμε: Ο παγκόσμιος πρωταθλητής που αναγκάστηκε να καθαρίζει τουαλέτες
Τόμας Τρίντσε Κάρλοβιτς: Αρνήθηκε το ποδόσφαιρο της ελίτ και έγινε θρύλος
