Η εθνική Ιταλίας θα μπορούσε να είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα απ’ ό,τι είναι, αλλά το 2010 χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία.
Το να λείπει η Σκουάντρα Ατζούρα των τεσσάρων τροπαίων από ένα Παγκόσμιο Κύπελλο είναι αποτυχία. Το να λείπει από δύο συνεχόμενα, είναι τραγωδία. Σε αθλητικό πλαίσιο πάντα. Επειδή, βέβαια, μιλάμε για την εθνική Ιταλίας, είναι δεδομένο ότι θα επιστρέψει. Το είδαμε και στο Euro, άλλωστε, ότι… δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να υπάρχουν αποτυχίες όπως αυτές του 2018 ή του 2022. Χωρίς να ξεχνάμε και την πολύ κακή παρουσία στο Μουντιάλ του 2010 και του 2014, όταν αποκλείστηκε στον όμιλο.
Ολα αυτά, λοιπόν, θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Οχι μόνο στους Ατζούρι αλλά συνολικά στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Η ευκαιρία, όμως, χάθηκε. Και χάθηκε με άσχημο τρόπο… Τι εννοούμε; Εξηγούμε. Το 2010 λοιπόν, η ιταλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία έκανε μια μεγάλη κίνηση: Συμφώνησε με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο προκειμένου αυτός να είναι ο επικεφαλής του τεχνικού τομέα των εθνικών ομάδων. Ουσιαστικά, δηλαδή, θα ήταν αυτός που θα όριζε τον τρόπο που θα δούλευαν οι εθνικές ομάδες. Τόσο η μεγάλη, όσο και οι μικρότερες.
Ετσι, ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» πήρε παραμάζωμα όλα τα προπονητικά κέντρα της Ιταλίας. Από τον βορρά ως τον νότο και ξανά στον βορρά. Δεν άφησε ούτε μία ομάδα που να μην επισκέφθηκε προκειμένου να δει πώς δουλεύει. Τόσο στην πρώτη ομάδα όσο και στα τμήματα υποδομής. Και αφού τα είδε όλα αυτά, κατέγραψε αναλυτικά τις σκέψεις του σε μια έκθεση 900 σελίδων! Είχε πράγματα, δηλαδή, να προτείνει. Και μπορεί να μην ήταν/είναι προπονητής, αλλά μιλάμε για τον Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ακόμη κι αν δεν ήταν ολόσωστα όλα όσα έγραφε σε αυτές τις 900 σελίδες, θα υπήρχαν σίγουρα και σωστές παρατηρήσεις.
Παραίτηση σε χρόνο-ρεκόρ
Ξέρετε τι έγινε τελικά; Δεν ασχολήθηκε κανείς. Ο Μπάτζιο παρέδωσε την υπεραναλυτική έκθεσή του, στην οποία ανέλυε τα πάντα. Τι είναι σωστό και πρέπει να διατηρηθεί, τι είναι λάθος και πρέπει να αλλάξει. Κι όμως, δεν ασχολήθηκε κανείς. Δεν έδωσε κανείς σημασία, δεν έδειξε κανείς διάθεση να αλλάξει το παραμικρό. Αποτέλεσμα; Ο «μικρός Βούδας» κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να επιμείνει και αποφάσισε να παραιτηθεί σε χρόνο-ρεκόρ, παραμένοντας μακριά από το ποδόσφαιρο μέχρι και σήμερα.
Διαβάστε στο italians.gr
Ιταλικό ποδόσφαιρο ώρα μηδέν: Ή αλλάζει ή πραγματικά βουλιάζει
Εθνική Ιταλίας: Ετοιμο το νέο τεχνικό δίδυμο αν παραιτηθεί ο Μαντσίνι
«Στην κόλαση» – Τα πρωτοσέλιδα για την εθνική Ιταλίας μετά τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ
