Πολύ βαρύ είναι το κλίμα στη Ρώμη, όπου το ιταλικό ποδόσφαιρο αποχαιρετάει τον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς που έφυγε από τη ζωή πολύ νωρίς.
Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι είπε ότι «είναι μια μέρα που δεν ήθελα ποτέ να ζήσω». Η γιατρός Φραντσέσκα Μπονιφάτσι είπε ότι «δεν έχασα μόνο έναν ασθενή αλλά και έναν φίλο». Και όλοι οι υπόλοιποι, επώνυμοι ή ανώνυμοι, παίκτες, προπονητές ή απλοί οπαδοί, λένε το δικό τους «αντίο» μέσα σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης. Μέσα σε ένα πολύ βαρύ κλίμα, για να το θέσουμε σωστά, αφού αυτό που έγινε πόνεσε τους πάντες. Ο Μιχαΐλοβιτς έφυγε από τη ζωή στα 53 του χρόνια εξαιτίας της λευχαιμίας και αυτό είναι δύσκολο να το δεχθεί κανείς. Είναι η ζωή όμως και η ζωή τα έχει, δυστυχώς, κι αυτά… Κάτι που ξέρουν πρώτοι από όλους οι δικοί του άνθρωποι, η οικογένειά του.
Αυτοί είναι που προσπαθούν να δώσουν δύναμη στους υπόλοιπους, αντί να γίνεται το αντίστροφο, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι επηρεάστηκαν από τον χαρακτήρα του Σίνισα. Οτι είναι δυνατοί όπως αυτός. Αυτός που βλέπει από εκεί που είναι οπαδούς όλων των ομάδων να του λένε το ύστατο χαίρε. Να αφήσουν λουλούδια, κασκόλ των ομάδων τους ή ό,τι άλλο θέλουν, στο φέρετρό του. Φέρετρο που θα παραμείνει στη Sala della Protomoteca στο Campidoglio μέχρι και το απόγευμα της Κυριακής (18/12). Και από εκεί και πέρα, αύριο Δευτέρα (19/12) θα γίνει η κηδεία του, επίσης στη Ρώμη.
Πόλη με την οποία ταυτίστηκε λόγω της Λάτσιο, αλλά και της Ρόμα που ήταν η πρώτη ιταλική ομάδα τον απέκτησε, χωρίς φυσικά να παραβλέπει κανείς ότι τελικά τον αγάπησαν παντού. Οπου κι αν πήγε. Γιατί ήταν πάντα ο εαυτός του και δεν άλλαζε για κανέναν και για τίποτα…
