Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο ποδοσφαιριστής που θαύμαζαν όλοι, ανεξάρτητα από τις οπαδικές προτιμήσεις τους.
Από το απόγευμα της Τετάρτης, όταν έγινε γνωστό ότι ο Αργεντίνος έφυγε από τη ζωή, το San Paolo έχει γεμίσει με κασκόλ, σημαίες, φωτογραφίες, φανέλες και ό,τι άλλο μπορεί να αφήσει ο καθένας, τιμώντας έτσι τη μνήμη του.
Μέσα σε όλα αυτά, ξεχωριστή θέση έχει το γράμμα ενός Γιουβεντίνου. Ενα γράμμα, το περιεχόμενο του οποίου δείχνει τι συναισθήματα μετέδιδε ο Μαραντόνα σε όλους, ανεξάρτητα από το αν ήταν ή όχι οπαδοί της Νάπολι.
Η απόδειξη, στις παρακάτω γραμμές…
«Αγαπητέ Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ονομάζομαι Εντοάρντο, είμαι 59 ετών, Ναπολιτάνος, υπερήφανος υποστηρικτής της πόλης μου. Από την εφηβεία μου ως σήμερα, πάντα ήμουν και είμαι οπαδός της Γιουβέντους. Αν σήμερα είμαι εδώ, είναι επειδή θεωρώ σωστό να τιμήσω τον σπουδαιότερο ποδοσφαιριστή αλλά και έναν εκπληκτικό άνθρωπο! Ναι, γιατί ανεξάρτητα από το ποδόσφαιρο, ήσουν ένας εκπληκτικός άνθρωπος με μια τρομερή γενναιοδωρία και ειδικά προς τους πιο αδύναμους ανθρώπους του νότου. Πολλά είναι τα λόγια, τα επίθετα και οι πράξεις αγάπης με τις οποίες σήμερα όλος ο κόσμος θέλει να σε θυμάται, αλλά κυρίως να μη σε ξεχάσει ποτέ!
Προσωπικά, αγαπητέ Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, πιστεύω ότι πέρα από το να αποδείξεις ότι είσαι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που ο κόσμος είδε ποτέ και θα δει στον πλανήτη γη, απέδειξες και ότι ήσουν ένας άνθρωπος ευαίσθητος και αλτρουιστής. Και αυτά τα έκανες πάντα με ταπεινότητα, επειδή ποτέ δεν ξέχασες τις ρίζες σου και το πώς μεγάλωσες. Πλήρωσες, βέβαια, ακριβά, χωρίς να κάνεις ποτέ κακό σε κανέναν, τα δικά σου ανθρώπινα λάθη. Αλλά ποιος είναι αλάνθαστος;
Σε αυτό μου θυμίζεις πολύ τον αγαπητό σου φίλο-μαέστρο Φράνκο Καλιφάνο, Ναπολιτάνος κι αυτός. Οπως αυτός, έτσι κι εσύ μας αφήνεις σαν κληρονομιά την τέχνη σου! Και επιπλέον, τη χαρά που μετέδιδες σε όλους μας όταν κλωτσούσες μια μπάλα. Και θέλω να σε ευχαριστήσω επειδή πραγματοποίησες το όνειρο πολλών μας, οι οποίοι φιλοδοξούσαμε να γίνουμε καλοί ποδοσφαιριστές…
Κάτι τελευταίο, Ντιέγκο: Σε ευχαριστώ που έκανες την πόλη μου να τρελαθεί από χαρά με εκείνο το απίθανο γκολ, υπό βροχή, εκείνο το μεσημέρι, κόντρα στη Γιούβε μου! Σε αγκαλιάζω σαν αδερφός. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ»!
