Συχνά δημιουργείται η εντύπωση ότι οι ποδοσφαιριστές είναι υπεράνθρωποι, αλλά η ζωή του Ρόμπερτ Ενκε επιβεβαιώνει ότι δεν είναι έτσι.
«Η δουλειά τους είναι το χόμπι όλων μας, πληρώνονται για να παίζουν ποδόσφαιρο, βγάζουν όσα βγάζουν, έχουν δόξα, μπορούν να έχουν όποια γυναίκα θέλουν» κλπ. Ολοι, κάποια στιγμή, τα έχουμε σκεφτεί ή τα έχουμε πει αυτά για τους ποδοσφαιριστές και -για να είμαστε ειλικρινείς- δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Μόνο που αυτή, μερικές φορές, είναι πιο δύσκολη, πιο σκληρή από όσο πιστεύουμε και δυστυχώς υπάρχουν ιστορίες που το επιβεβαιώνουν. Μία από αυτές, είναι η ιστορία του Ρόμπερτ Ενκε…
Το πρωί της 10ης Νοεμβρίου 2009, ο Γερμανός τερματοφύλακας φεύγει από το σπίτι του στο Ανόβερο, ενημερώνοντας τη σύζυγό του ότι πάει στην προπόνηση της ομάδας. Ωρες μετά, αφού δεν έχει επιστρέψει σπίτι, η Τερέζα θα επικοινωνήσει με τον προπονητή τερματοφυλάκων του Ανόβερο, ο οποίος θα της πει ότι η ομάδα είχε ρεπό. Η ανησυχία, οδηγεί τη σύζυγο του Γερμανού τερματοφύλακα να ψάξει το σπίτι για να βρει οτιδήποτε, κάτι που θα της έδινε την παραμικρή απάντηση και τελικά αυτό που βρήκε τής έδωσε την… είδηση που δεν ήθελε ποτέ να μάθει.
Ο Ρόμπερτ είχε αφήσει στην κρεβατοκάμαρά τους ένα γράμμα, στο οποίο εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους αποφάσιζε να βάλει τέλος στη ζωή του, ζητώντας συγγνώμη. Λίγη ώρα μετά, τα νέα θα ταξιδέψουν σε όλη τη Γερμανία, σε όλο τον πλανήτη: Ο Ρόμπερτ Ενκε, διεθνής Γερμανός τερματοφύλακας, φαβορί για να πάρει τη θέση του βασικού στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής που θα γινόταν σε επτά μήνες, βρέθηκε νεκρός έχοντας παρασυρθεί από τρένο στο Ανόβερο…
«Μας το είπε ο Ολιβερ Μπίρχοφ, ενώ ήμασταν στο εστιατόριο του ξενοδοχείου πριν το φιλικό με τη Χιλή. Κανείς δεν μίλησε για 25 λεπτά. Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει, κανείς δεν μπορούσε να πει μια λέξη, να κάνει το οτιδήποτε», διηγήθηκε ο Περ Μερτεζάκερ, ένας από τους Γερμανούς που περίμεναν τον Ενκε στην εθνική ομάδα, αφού οι εμφανίσεις του με το Ανόβερο τον είχαν φέρει πάλι στο προσκήνιο. Μόνο που δεν είχε καμία σημασία πια…
Η ζωή του Ενκε είχε αρχίσει να σβήνει από το 2002, όταν στα 25 του χρόνια, έχοντας εντυπωσιάσει με την Μπενφίκα, έπαιρνε μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα. Εκεί, όμως, έκανε μόλις μία συμμετοχή και αυτό ήταν αρκετό για να τον βάλει σε περίεργα μονοπάτια. Ο Γερμανός αρχίζει να αμφιβάλει για τον εαυτό του, φοβάται ότι δεν είναι τόσο καλός όσο πίστευε και οι δανεισμοί σε Φενέρμπαχτσε και Τενερίφη δεν θα βοηθήσουν. Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν θα βοηθήσει η μοίρα.
Το 2006 η μικρή Λάρα, η μόλις δύο ετών κόρη του, θα φύγει από τη ζωή λόγω του καρδιακού προβλήματος με το οποίο γεννήθηκε. Για κάθε γονιό, είναι σαν να «πεθαίνει» αυτός-ή. Για τον Ενκε, αυτό το «σαν» δεν υπήρχε. Την ημέρα που έφευγε από τη ζωή η Λάρα, έφευγε και αυτός. Το μόνο που απέμενε ήταν το τυπικό της υπόθεσης και αυτό θα ερχόταν στις 10 Νοεμβρίου 2009, στις γραμμές των τρένων στο Ανόβερο. Εξέλιξη αναμενόμενη, ίσως, για έναν άνθρωπο που είχε χτυπηθεί από την κατάθλιψη τα προηγούμενα χρόνια και που μόλις πήγε να ορθοποδήσει, ήρθε το δράμα με την κόρη του.
Εξέλιξη που εξέπληξε όμως, ταυτόχρονα, τους δικούς του ανθρώπους, αφού τις τελευταίες εβδομάδες πριν την αυτοκτονία, ο Ενκε έδειχνε να έχει βρει και πάλι τον εαυτό του. «Είχαμε την εντύπωση ότι επανερχόταν, ότι γινόταν ξανά ο χαλαρός, με αίσθηση του χιούμορ Ρόμπερτ. Αλλά τελικά δεν ήταν έτσι. Οταν οι άνθρωποι αποφασίζουν ότι θα πεθάνουν τις επόμενες μέρες, είναι πιο ανοιχτοί, μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια και να σε μαγνητίσουν. Σκεφτήκαμε “αυτό ήταν, επιτέλους συνήλθε”, αλλά μία εβδομάδα μετά, δυστυχώς, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν έτσι», θα πει ο μάνατζέρ του, Γιοργκ Νέμπλουνγκ, για τις τελευταίες μέρες του Ενκε.
Του τερματοφύλακα που προσπάθησε, μαζί με τη σύζυγό του, να ξεπεράσει τον χαμό της κόρης τους, υιοθετώντας ένα παιδάκι. Δεν ήταν το ίδιο όμως και θα αποδεικνυόταν με τον χειρότερο τρόπο, αν και τα σημάδια για αυτό που θα γινόταν, υπήρχαν. Απλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να τα δει κανείς. «Υπάρχει μια στιγμή στο τελευταίο του παιχνίδι, δύο μέρες πριν την αυτοκτονία, την οποία βρίσκω πολύ δύσκολη. Φαίνεται σαν να λέει “αντίο” σε όλους στο τέλος του ματς, κοιτώντας στον ουρανό. Για μένα αυτή η εικόνα είναι πολύ επίπονη», είπε χρόνια μετά η σύζυγός του, Τερέζα.
Η γυναίκα που επέλεξε να έχει δίπλα του ο Ενκε αν και θα μπορούσε να έχει όποια ήθελε, επειδή πληρώνονται για να παίζουν ποδόσφαιρο, έχουν ως δουλειά το χόμπι όλων μας, βγάζουν όσα βγάζουν, έχουν δόξα και όλα αυτά που λέμε για τους ποδοσφαιριστές, ξεχνώντας ότι είναι απλά άνθρωποι. Και ως τέτοιοι, μας το υπενθυμίζουν μερικές φορές με τον τρόπο που το έκανε ο Ρόμπερτ Ενκε την 10η Νοεμβρίου 2009…
