Το οπαδικό κίνημα στην Ιταλία ήταν πρωτοπόρο και αυτό το αποδείκνυε, στην πάροδο των χρόνων, με διάφορους τρόπους.
Οταν κάποιος καλείται να πει τους λόγους για τους οποίους η Serie A είναι το αγαπημένο του πρωτάθλημα, θα αναφερθεί αρχικά στην ομάδα που υποστηρίζει, τις επιτυχίες της και στη συνέχεια στους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της. Και όχι μόνο, για να είμαστε ακριβείς, στους παίκτες της ομάδας του, αλλά και σε αυτούς των αντιπάλων, γιατί ο ανταγωνισμός ήταν αυτός που έκανε το ιταλικό το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου για δεκαετίες.
Θα είναι ψεύτης, όμως, όποιος πει ότι δεν τον προσέλκυσε στη Serie A και η ατμόσφαιρα στα γήπεδα, τα όσα γίνονταν στις εξέδρες, η εντυπωσιακή παρουσία των τιφόζι σε κάθε ματς, οι εκπληκτικές coreo που έκαναν και έχουν μείνει στην ιστορία, το εκπληκτικό show με τις πολλές σημαίες στην κάθε curva κλπ.
Οι ultras ήταν, είναι και θα πρέπει να συνεχίσει να είναι ένα ενεργό κομμάτι, γεμάτο ζωή, στα ιταλικά γήπεδα, στα οποία έχουν μεγαλουργήσει. Σε αυτό το κείμενο, όμως, δεν θέλουμε να αναφερθούμε γενικά στη συνολική δράση των οργανωμένων οπαδών στην Ιταλία, αυτό είναι κάτι που έχουμε αρχίσει ήδη να κάνουμε άλλωστε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε με αφιερώματα σε διάφορα γεγονότα ή πρόσωπα, αλλά σε μια συγκεκριμένη συμφωνία που είχαν κάνει. Σε έναν άγραφο νόμο.
Τι λέει αυτός; Οτι σύνδεσμος που χάνει το βασικό πανό του, κλείνει. Και δεν περιμένουν (αυτοί που έχασαν το πανό) να πάει κάποιος άλλος και να τους κλείσει. Οχι. Κλείνουν μόνοι τους. Η απώλεια του πανό, όπως είχε συμφωνηθεί πριν πολλά χρόνια από τους ηγέτες των ultras όλων των ομάδων, ήταν και είναι η απόλυτη ήττα, η ύψιστη ντροπή, οπότε ο σύνδεσμος έπρεπε να κλείσει.
Στην πάροδο του χρόνου έχουν καταγραφεί διάφορα τέτοια σκηνικά και προσεχώς θα τα αναφέρουμε. Προς το παρόν, εστιάζουμε σε αυτό, στη συμφωνία κυρίων που είχε γίνει, με αποτέλεσμα η μεταφορά του πανό του κάθε συνδέσμου στο γήπεδο την ημέρα του αγώνα να θεωρείται… αποστολή που χρειάζεται τη μέγιστη προστασία.
Οσοι έτυχε να είναι μπροστά σε ένα τέτοιο σκηνικό, όταν δηλαδή έμπαινε στο βαν το πανό για να μεταφερθεί στο γήπεδο την ώρα που οι υπόλοιποι άρχιζαν την πορεία με τα πόδια προς αυτό, καταλαβαίνουν. Και καταλαβαίνουν γιατί μπορούν να επιβεβαιώσουν πόση σημασία δινόταν και πόσα μηχανάκια συνόδευαν το βαν για να μη συμβεί κάτι απρόοπτο.
Σε κάποιους συνέβη. Σε κάποιους όχι. Ολα αυτά, τα οποία θα παρουσιάσουμε προσεχώς, είναι μικρές (ή μεγάλες, ορισμένες εξ αυτών) ιστορίες που συμπεριλαμβάνονται σε μια πολύ μεγαλύτερη: Αυτή των ultras των ιταλικών ομάδων!
Διαβάστε επίσης
Τα επεισόδια στο Πάρμα – Γιουβέντους, οι συλλήψεις των αρχηγών και ο θάνατος τρία χρόνια μετά
Νάπολι – Ρόμα: Το χρονικό της οπαδικής κόντρας που κατέληξε σε μια δολοφονία
