Φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα, πανό για τον Φιντέλ Κάστρο ή τον Στάλιν, κομμουνιστικά τραγούδια. Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν στην Curva της Λιβόρνο;
Αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει σε όλη την Ιταλία, από τον βορρά ως τον νότο, παρακολουθώντας από ένα παιχνίδι στην curva κάθε ομάδας, θα διαπιστώσει δύο πράγματα. Πρώτον, επί 90 λεπτά, είτε το ματς πάει καλά είτε όχι, οι ultras δεν σταματούν να τραγουδάνε. Δεύτερον, κάποια στιγμή θα τους ακούσει να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας… Το «γιατί», μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας. Η Ιταλία, καλώς ή κακώς, είναι χώρα που παραδοσιακά πρόσκειται στη δεξιά και αυτό, αναπόφευκτα, φαίνεται και στα γήπεδα. Χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, ότι δεν υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Και η πιο δυνατή από όλες, είναι αυτή του Λιβόρνο…
Ολοι μας, είτε κάποιος ασχολείται φανατικά με το ιταλικό ποδόσφαιρο είτε όχι, ξέρουμε ότι είναι η ομάδα με τους κομμουνιστές οπαδούς. Ξέρουμε ότι στην curva του Armando Picchi όλα είναι κόκκινα, ξέρουμε ότι ο Κριστιάνο Λουκαρέλι ήταν και πάντα θα είναι το είδωλό τους, όχι μόνο επειδή κατάγεται από εκεί ή επειδή έκανε τη διαφορά ως παίκτης, αλλά και επειδή είναι κομμουνιστής. Ξέρουμε, γενικά, πως οτιδήποτε κομμουνιστικό, στη Λιβόρνο γίνεται προτεραιότητα. Γιατί, όμως, όλα αυτά; Γιατί η συγκεκριμένη πόλη και κατ’ επέκταση ο κόσμος της ομάδας της, είναι τόσο διαφορετικός σε σχέση με το τι γίνεται στην υπόλοιπη χώρα;
Για να δώσει κανείς την απάντηση σε αυτό, θα πρέπει αρχικά να πάει αρκετούς αιώνες πίσω και συγκεκριμένα από το 1.300 κι έπειτα. Τότε, στη Φλωρεντία άρχισε να διοικεί -και θα το έκανε για τους επόμενους τέσσερις αιώνες- η οικογένεια των Μεδίκων, η οποία αποφάσισε ότι πρέπει να φτιαχτεί λιμάνι στην πόλη του Λιβόρνο, ώστε να είναι πιο εύκολες οι εμπορικές συναλλαγές. Το λιμάνι όντως έγινε και αυτό είχε ως αποτέλεσμα στο Λιβόρνο να καταφθάνουν Εβραίοι, Τούρκοι, Πέρσες, Αρμένιοι και φυσικά Ελληνες.
Αυτή η παρουσία διαφορετικών εθνικοτήτων, ήταν κάτι που καθιερώθηκε στην πόλη και σιγά-σιγά τη μετέτρεψε σε «πολυεθνική». Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην υπόλοιπη Ιταλία, στο Λιβόρνο συνήθισαν να ζουν με διάφορες κουλτούρες αναμεμιγμένες και αυτό βοήθησε ώστε οι μόνιμοι κάτοικοί του να είναι πιο ανοιχτοί σε ιδέες. Βοήθησε ώστε να έρθουν πιο κοντά με ανθρώπους άλλων χωρών, πολιτισμών ή ιδεολογιών και ίσως να μην είναι τυχαίο τελικά ότι το λιμάνι του Λιβόρνο ήταν το σημείο στο οποίο ιδρύθηκε το κομμουνιστικό κόμμα της Ιταλίας το 1921. Αυτή, όπως καταλαβαίνετε, είναι η απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε προηγουμένως.
Οι Αντόνιο Γκράμσι και Αμαντέο Μπορντίγκα, απογοητευμένα μέλη του Partito Socialista, αποφάσισαν να αποχωρήσουν και να ιδρύσουν το κομμουνιστικό κόμμα, επιλέγοντας το Λιβόρνο ως βάση τους επειδή ήξεραν τη λογική, τις ιδέες, την ψυχοσύνθεση των κατοίκων του. Και από εκεί και πέρα, όλα πήραν τον δρόμο τους… Την ώρα που στα υπόλοιπα γήπεδα η curva τραγουδάει τον ύμνο της Ιταλίας, στο Armando Picchi το πέταλο τραγουδάει το Bandiera Rossa ή το Bella Ciao. Την ώρα που σε άλλα γήπεδα ακούγονται περίεργοι ήχοι όταν παίρνει την μπάλα ή όταν σκοράρει ένας μαύρος, στο Armando Picchi είναι καλοδεχούμενοι όλοι πλην του… Πάολο Ντι Κάνιο, για παράδειγμα.
Οι φωτογραφίες ή τα πανό για τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα είναι αυτονόητα, συμβαίνει παντού άλλωστε, σε κάθε χώρα βλέπουμε οπαδούς να τον τιμούν, αλλά για τους ultras της Λιβόρνο είναι αυτονόητο και το να κάνουν coreo με το σφυροδρέπανο ή ακόμη και με μηνύματα για τα γενέθλια του Ιωσήφ Στάλιν και του Φιντέλ Κάστρο. Στη συντηρητική Ιταλία, μια κοινωνία που ανέκαθεν προτιμούσε τη δεξιά, όλα αυτά «χτυπάνε» ακόμη περισσότερο και έχουν ως αποτέλεσμα η Λιβόρνο να είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο όχι για τις αγωνιστικές επιδόσεις της, οι οποίες ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήταν κάτι το τρομερό, αλλά για τους τιφόζι. Για τα πιστεύω τους. Για τη συμπεριφορά τους. Ακόμη κι όταν αυτή σοκάρει τη χώρα.
Οταν, για παράδειγμα, στα ιταλικά γήπεδα είχε αποφασιστεί πριν χρόνια να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των Ιταλών στρατιωτών που είχαν χάσει τη ζωή τους στο Nasiriyah του Ιράκ, όταν γινόταν ο πόλεμος εκεί, στην curva του Armando Picchi αποδοκίμασαν έντονα και άρχισαν να φωνάζουν «δώστε μας δέκα, εκατό, χίλια Nasiriyah», εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο την έντονη δυσαρέσκειά τους για το γεγονός ότι η Ιταλία έπαιρνε μέρος σε αυτό τον πόλεμο.
Για τους υπόλοιπους, ήταν μια αποτροπιαστική, ντροπιαστική πράξη. Για τους Λιβορνέζους, ήταν απλά το αυτονόητο, αυτό που έπρεπε να κάνουν, να στηρίξουν δηλαδή τον αδύναμο, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση ήταν το Ιράκ. «Λαός ενωμένος, ποτέ ηττημένος», λέει ένα κομμουνιστικό τραγούδι της Χιλής και στο Armando Picchi το τραγουδούν συχνά, δίνοντας το στίγμα τους. Κι ας είναι, τα τελευταία χρόνια ειδικά, συχνά ηττημένη η ομάδα τους…
Διαβάστε επίσης
Λάτσιο: Η ομάδα που πήρε τα χρώματά της από την Ελλάδα
