Το ποδόσφαιρο, ιταλικό ή μη, είναι ομαδικό άθλημα και αυτό σημαίνει ότι το ατομικό ταλέντο μπορεί να μην αναγνωριστεί με όσους τίτλους θα έπρεπε.
Το να προσπαθήσεις να καταγράψεις όλους τους παικταράδες που έβγαλε το ιταλικό ποδόσφαιρο ή που έλαμψαν σε αυτό, αν μιλάμε για ξένους, δεν είναι καθόλου εύκολο. Και ο λόγος, φυσικά, είναι ότι κάποιους θα τους ξεχάσεις, όχι επειδή έτσι θες αλλά επειδή είναι τόσοι πολλοί που σίγουρα κάποιοι θα σου ξεφύγουν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όλοι τους σάρωσαν και τους τίτλους.
Είτε για τον ένα, είτε για τον άλλο λόγο, είναι αρκετοί οι ποδοσφαιριστές πολύ μεγάλης αξίας που κατέκτησαν λίγα σε σχέση με το ταλέντο τους και το italians.gr επιχείρησε να φτιάξει μια λίστα με δέκα από τους κορυφαίους που έχει να επιδείξει το ιταλικό ποδόσφαιρο (γηγενείς ή ξένους που… έγιναν Ιταλοί) και που δεν μπορούν να επιδείξουν πολλούς τίτλους στην καριέρα τους. Σίγουρα όχι τόσους όσους άξιζε το ταλέντο τους.
Σίλβιο Πιόλα
Το όνομά του μνημονεύεται επί δεκαετίες και θα συνεχίσει να μνημονεύεται για πολλές ακόμη, αφού μιλάμε για έναν θρύλο της Serie A. Βασικά, μιλάμε για τον κορυφαίο σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος, αφού κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Πιόλα βρήκε δίχτυα, ούτε λίγο ούτε πολύ, 290 φορές. Κι όμως, αυτά τα 290 γκολ δεν του έδωσαν ούτε ένα πρωτάθλημα. Ο κορυφαίος σκόρερ που έχουν δει τα ιταλικά γήπεδα έπαιξε κατά σειρά σε Λάτσιο, Τορίνο, Γιουβέντους και δεν κατέκτησε τίποτα. Μοναδική του κούπα, επομένως, το Μουντιάλ του 1938. Ναι, είναι Μουντιάλ, αλλά για την αξία του, ο Πιόλα έπρεπε να κατακτήσει περισσότερους τίτλους.
Ρομπέρτο Μπάτζιο
«Απο όταν σταμάτησε ο Μπάτζιο, δεν είναι πλέον Κυριακή», λένε οι Ιταλοί για να δείξουν ότι χωρίς αυτόν δεν υπάρχει ποδόσφαιρο. Ο καλύτερος, κατά πάσα πιθανότητα, παίκτης που έβγαλε ποτέ η Ιταλία, ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο που μπορεί να συγκριθεί με πραγματικά πολύ λίγους σε ό,τι αφορά την ικανότητα με τη μπάλα στα πόδια, ολοκλήρωσε την καριέρα του έχοντας πείσει τους πάντες για την τεράστια κλάση του, αλλά χωρίς να έχει κούπες που να ανταποκρίνονται στην αξία του. Ο Μπάτζιο, αν είναι ποτέ δυνατόν, ολοκλήρωσε την καριέρα του έχοντας κατακτήσει δύο πρωταθλήματα (Γιουβέντους, Μίλαν), ένα κύπελλο (Γιούβε) και ένα κύπελλο UEFA (Γιούβε). Αυτό είναι όλο κι όλο το… ασημικό για τον νικητή της Χρυσής Μπάλας το 1993.
Τζανκάρλο Αντονιόνι
Οι παλαιότεροι περιγράφουν έναν παίκτη με τεχνική, αντίληψη του παιχνιδιού, απόλυτο έλεγχο του χώρου, τρομερή ικανότητα στην πάσα και καλό στο σκοράρισμα. Περιγράφουν, δηλαδή, έναν παικταρά, ο οποίος ήταν στην αποστολή της Ιταλίας στο Μουντιάλ 1982, το οποίο αποτελεί και τον μοναδικό τίτλο της καριέρας του, μαζί με ένα Coppa Italia. Ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία της Φιορεντίνα, ο Αντονιόνι πέρασε όλη του την καριέρα (1972-87) στους βιόλα και δεν κατάφερε να προσθέσει τίτλους στο βιογραφικό του, αν και πρόκειται για έναν από τους καλύτερους επιθετικούς μέσους στην ιστορία του Calcio.
Μπέπε Μπέργκομι
Το καλοκαίρι του 1982, στα 18 του χρόνα, γινόταν παγκόσμιος πρωταθλητής αφού ήταν στην αποστολή της Ιταλίας στο θραμβευτικό Μουντιάλ της Ισπανίας. Ηταν το τέλειο ξεκίνημα για τον «θείο», όπως τον αποκαλούσαν επειδή το μουστάκι που είχε του πρόσθετε δεκαετίες, αλλά η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο λαμπερή σε ό,τι αφορά τους τίτλους. Ο Μπέργκομι έπαιξε από το 1979 ως το 1999, είκοσι γεμάτα χρόνια, στην Ιντερ και ο απολογισμός ήταν ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο και τρία κύπελλα UEFA. Οι τρεις ευρωκούπες προφανώς ήταν κάτι πολύ σημαντικό, αλλά με βάση την αξία του ο Μπέπε οι συνολικοί τίτλο του είναι λιγότεροι από όσοι θα έπρεπε.
Φραντσέσκο Τότι
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είπε κάποτε πως «όποιος έχει κατακτήσει Μουντιάλ, θα σας πει ότι η χαρά που νιώθει όταν παίρνει το τρόπαιο δεν συγκρίνεται με κανένα Πρωταθλητριών ή Champions League». Και τον πιστεύουμε. Οχι μόνο επειδή ο Θεός είναι η Αλήθεια, αλλά και επειδή το παγκόσμιο κύπελλο, ούτως ή άλλως, είναι ο σημαντικότερος τίτλος. Είναι επίσης αλήθεια, όμως, ότι το Μουντιάλ και το ένα πρωτάθλημα, συν δύο Coppa Italia, είναι πολύ λίγα για την κλάση του Capitano. Ο Τότι υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Ιταλούς όλων των εποχών, είναι ένας παίκτης που θα καμαρώνουμε πάντα για το γεγονός ότι ζήσαμε την καριέρα του, είναι προφανώς ευτυχισμένος ως πρωταθλητής κόσμου με την Ιταλία και Ιταλίας με τη Ρόμα, αλλά αντικειμένικα η τροπαιοθήκη του είναι φτωχή για την αξία του.
Κριστιάν Βιέρι
Μαζί με τους Πάολο Ρόσι και Ρομπέρτο Μπάτζιο είναι ο κορυφαίος σκόρερ της Ιταλίας σε Μουντιάλ, έχοντας βάλει 9 γκολ. Ενδεικτικό του τι φορ ήταν ο αγαπημένος Bobo, ο οποίος μπορούσε να τα βάλει με όλους τους αμυντικούς, μπορούσε να σουτάρει, να πλασάρει, να πάρει κοντινή ή μακρινή κεφαλιά, να προκαλέσει γενικά πανικό στην αντίπαλη άμυνα. Το κακό είναι ότι δεν έγινε πανικός και με τις κούπες που κατέκτησε στην καριέρα του. Ενα πρωτάθλημα (Γιουβέντους), δύο κύπελλα (Τορίνο, Ιντερ) και ένα κύπελλο Κυπελλούχων (Λάτσιο) ήταν ο απολογισμός για τον Βιέρι, ο οποίος πανηγύρισε και το Διηπειρωτικό με τη Γιούβε το 1996. Για έναν φορ που έσπαγε ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής, σκόραρε συνεχώς και έπαιξε, μεταξύ άλλων, σε Γιουβέντους-Ατλέτικο-Λάτσιο-Ιντερ-Μίλαν, δεν είναι πολλά.
Γκαμπριέλ Μπατιστούτα
To scudetto της Ρόμα το 2001 το χάρηκαν περισσότεροι, αρκετά περισσότεροι, από τους οπαδούς της και ο λόγος ήταν ο Αργεντίνος. Ενδεχομένως ο πιο τρομακτικός φορ στην ιστορία της Serie A και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών, ο Μπατιγκόλ πέρασε εννιά χρόνια στη Φιορεντίνα -για την οποία έπαιξε και στη Serie B- κατακτώντας ένα κύπελλο, αποφασίζοντας τελικά να πάρει μεταγραφή στη Ρόμα, όπου κατάφερε να στεφθεί campione d’ Italia. Το να έχει μόλις αυτούς τους δύο τίτλους στην καριέρα του ο Μπατιστούτα, συν δύο Κόπα Αμέρικα (1991, 1993) με την Αργεντινή, είναι αμαρτία.
Τζίτζι Ρίβα
Η περίπτωσή του είναι πραγματικά περίπτωση, γιατί μπορεί να πει κανείς ότι έχει κατακτήσει πολλά στην καριέρα του: Euro με την Ιταλία, το μοναδικό της σκουάντρα ατζούρα, πρωτάθλημα με την Κάλιαρι! Τι μεγαλύτερος άθλος από αυτόν; Παράλληλα, ο Ρίβα είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής ομάδας. Είναι, επίσης, και ο ποδοσφαιριστής που αρνήθηκε αρκετές προτάσεις της Γιουβέντους, παρά το γεγονός ότι ο Τζάνι Ανιέλι επιθυμούσε πάντα την απόκτησή του, επιλέγοντας να παραμείνει στη Σαρδηνία. Οταν έπαιρνε αυτή την απόφαση, ήξερε ότι δεν θα είχε την ευκαιρία να κατακτήσει άλλους τίτλους και του δίνουμε τον πόντο γι’ αυτό. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν αλλάζει. Η αξία του Τζίτζι Ρίβα, ενός εκ των κορυφαίων που έβγαλε το ιταλικό ποδόσφαιρο, ήταν για πολύ περισσότερες κούπες από αυτές που κατέκτησε.
Ντανιέλε Ντε Ρόσι
Θα μπορούσε να ήταν ο Μπρούνο Κόντι στη θέση του, ένας από τους μεγαλύτερους παικταράδες στην ιστορία της Ιταλίας, αφού στη διάρκεια της καριέρας του κατέκτησε το Μουντιάλ με την σκουάντρα ατζούρα και ένα πρωτάθλημα με τη Ρόμα, συν πέντε Coppa Italia. Επιλέξαμε τον Capitano Futuro, όμως, επειδή υπήρξε κι αυτός παικταράς, κατέκτησε κι αυτός το Μουντιάλ με την Ιταλία, αλλά δεν έχει πρωτάθλημα με τη Ρόμα παρά μόνο δύο κύπελλα. Ο Ντανιέλε ήταν για περισσότερα με βάση την αξία του, αλλά επέλεξε με βάση την καρδιά κι αυτός -όπως και ο Τότι- και μάλλον υπήρχε ένα τίμημα.
Αλεσάντρο Αλτομπέλι
Το καλοκαίρι του 1982 ήταν ένας από αυτούς που ανέβασαν την Ιταλία στην κορυφή του κόσμου, σκοράροντας μάλιστα στον τελικό με τη Γερμανία. Ο «Σπίλο» κατέκτησε το Μουντιάλ και αυτό, όπως αναφέρουμε και πιο πάνω, σημαίνει ότι ένιωσε πως είναι να πανηγυρίζεις για τον σημαντικότερο τίτλο, αλλά συνολικά αυτοί ήταν λίγοι με βάση τα όσα άξιζε. Ο Αλτομπέλι έπαιξε 11 χρόνια (1977-88) στην Ιντερ και μία σεζόν (1988-89) στη Γιουβέντους και κατέκτησε μόνο ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα με τους νερατζούρι.
Διαβάστε επίσης
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Δέκα ηχηρές μεταγραφές που πάτωσαν
Λάτσιο – Ρόμα: Η γέννηση και η γιγάντωση του ντέρμπι του μίσους
