Ιταλικό ποδόσφαιρο: Η τρελή πορεία της Ελλάς Βερόνα στο πρωτάθλημα του '85

Το πρωτάθλημα που κατέκτησε η Ελλάς Βερόνα το 1985 παραμένει και πάντα θα είναι κάτι ξεχωριστό στο ιταλικό ποδόσφαιρο.

Θεωρείται και είναι η πόλη της αγάπης. Η πόλη στην οποία «τοποθέτησε» ο Ουίλιαμ Σέκσπηρ την ιστορία δύο ερωτευμένων, του Ρομέο και της Ιουλιέτας. Σύμφωνα με έναν Άγγλο αιώνες μετά, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, είναι και η πόλη με το καλύτερο παγωτό του κόσμου. Αποδεχόμενοι και τα δύο, προχωράμε στο τρίτο «πλεονέκτημα» της Βερόνα, το οποίο είναι και το αντικείμενο μας: Το απίθανο scudetto του 1985 από την Ελλάς!

Ενα scudetto που είχε αρχίσει να… κατακτάται λίγα χρόνια πριν, χωρίς κανείς να μπορεί να το φανταστεί φυσικά. Ούτε καν αυτοί που το έκαναν δικό τους. Η Βερόνα, άλλωστε, ήταν μια ομάδα που δεν είχε πλησιάσει ποτέ στα μεγαλεία. Οταν, επομένως, προσλάμβανε τον Οσβάλντο Μπανιόλι το 1981, το μόνο που ζητούσε από αυτόν ήταν η άνοδος στη Serie A. Το ζήτησαν και το είχαν από την πρώτη κιόλας χρονιά.

Αυτό που δεν ζήτησαν αλλά είχαν, ήταν η 4η θέση το 1983. Και ο τελικός του Coppa Italia. Οπως δεν ζήτησαν αλλά είχαν και την 6η θέση του 1984. Και τον δεύτερο σερί τελικό του Coppa Italia. Κούπα δεν πήραν βέβαια, αφού ηττήθηκαν από Ρόμα και Γιουβέντους, αλλά τα σημάδια για το τι θα ακολουθούσε, υπήρχαν. Απλά δεν τα έβλεπε κανείς.

Η Ελλάς ήταν μια ομάδα με σταθερό κορμό στα πρώτα χρόνια του Μπανιόλι και το καλοκαίρι του 1984 έκανε δύο κινήσεις-ματ: Χανς-Πίτερ Μπρίγκελ και Πρέμπεν Ελκιερ. Ο Γερμανός έπαιζε είτε στο άκρο της άμυνας είτε στα χαφ. Ο Δανός ήταν επιθετικός. Και οι δύο μαζί, ήταν η προσπάθεια της Βερόνα σταθεί ανάμεσα στους άλλους. Ανάμεσα στα θηρία που υπήρχαν εκείνη την εποχή στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Ανάμεσα στη Γιουβέντους του Πλατινί. Στην Ιντερ του Ρουμενίνγκε. Στη Ρόμα του Φαλκάο. Στη Μίλαν του Χέιτλι. Στην Ουντινέζε του Ζίκο. Και φυσικά στη Νάπολι του Μαραντόνα.

Η νίκη επί του Ντιεγκίτο και το γκολ χωρίς παπούτσι κόντρα στη Γιούβε

Το πρώτο παιχνίδι του Ντιέγκο στην Ιταλία, μάλιστα, ήταν κόντρα στην Ελλάς. Στο Bentegodi. Ηταν η πρεμέρα της σεζόν 1984-85, ήταν το ματς που όλοι περίμεναν τα μαγικά του Αργεντίνου και τελικά είδαν κάτι διαφορετικό. Είδαν μια ομάδα που ήξερε να αμύνεται τέλεια και να βγαίνει στην αντεπίθεση… σφαίρα και οργανωμένα. Και δεν ήταν η Νάπολι αυτή η ομάδα…

Η νίκη με 3-1 επί των παρτενοπέι ήταν το ιδανικό ξεκίνημα για τους Βερονέζους, αλλά αυτό που ακολούθησε ήταν αδιανόητο: Στις πρώτες 14 αγωνιστικές η ομάδα του Μπανιόλι είχε 8 νίκες και 6 ισοπαλίες! Ανάμεσα σε αυτά τα αποτελέσματα, ξεχωρίζουν δύο. Το πρώτο, ήταν στην 5η αγωνιστική. Βερόνα-Γιουβέντους.

Οι μπιανκονέρι ήταν το φαβορί αλλά η Ελλάς ήταν τελικά η νικήτρια με 2-0. Το δεύτερο γκολ μάλιστα, αυτό του Ελκιερ, έμεινε στην ιστορία. Και δικαίως, αφού ο Δανός… έχασε το ένα παπούτσι του από προσπάθεια αντιπάλου να τον σταματήσει, αλλά παρ’ όλα αυτά σκόραρε με την κάλτσα!

Το δεύτερο αποτέλεσμα, ήρθε μία εβδομάδα μετά. Η Βερόνα παρατάχθηκε στο Olimpico για να αντιμετωπίσει τη Ρόμα που ήταν φιναλίστ του Πρωταθλητριών την προηγούμενη σεζόν και βγήκε από αυτό αλώβητη (0-0). Και θα παρέμενε τέτοια μέχρι και τη 15η αγωνιστική, τελευταία του πρώτου γύρου, όταν ηττήθηκε από την Αβελίνο με 2-1.

Η νίκη-μήνυμα προς όλους

Οπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, άπαντες περίμεναν την κατάρρευσή της. Μια κατάρρευση που φαινόταν ότι ήρθε στις 10 Φεβρουαρίου 1985: Ουντινέζε-Βερόνα. Η Ελλάς είναι εκπληκτική και προηγείται 0-3 αλλά οι γηπεδούχοι καταφέρνουν να το κάνουν 3-3. Η ομάδα του Μπανιόλι έδειχνε να κολλάει, αλλά ο Ελκιερ είχε διαφορετική άποψη: Τελικό αποτέλεσμα 3-5 και αν η Βερόνα έπρεπε να αποδείξει ότι… πεινάει, ότι αρχίζει να κάνει περίεργες σκέψεις, ότι έχει χαρακτήρα, μόλις το είχε κάνει.

Ηταν, άλλωστε, μια ομάδα που είχε χτιστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε όλοι να έχουν να αποδείξουν κάτι. Το ρόστερ της Ελλάς απαρτιζόταν από παίκτες που ήθελαν να κάνουν το επόμενο βήμα και από παίκτες που είχαν έρθει από μεγάλες ομάδες, στις οποίες δεν έβρισκαν χώρο.

Οπως ο αμυντικός Λουτσιάνο Μαρανγκόν, πρώην της Ρόμα. Οπως ο επίσης αμυντικός κα αρχηγός Ρομπέρτο Τριτσέλα, πρώην της Ιντερ. Οπως ο εξτρέμ Πιέτρο Φάβα, πρώην της Γιουβέντους. Οπως ο επιθετικός Τζουζέπε Γκαλντερίζι, πρώην της Γιουβέντους. Σε αυτούς και στους Μπρίγκελ και Ελκιερ, πρέπει να προστεθούν άλλοι δύο ως καθοριστικοί.

Η οικογένεια με «πατέρα» τον Svizzero

Ο ένας ήταν ο τερματοφύλακας Κλαούντιο Γκαρέλα. «Ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου χωρίς χέρια», σύμφωνα με τον Avvocato Τζάνι Ανιέλι. Ο άλλος ήταν ο Αντόνιο Ντι Τζενάρο, το 10άρι που ομόρφυνε το παιχνίδι, έφτιαχνε γκολ αλλά και έβαζε. Η Ελλάς ήταν μια ομάδα που είχε όλους κι όλους 17 παίκτες και αυτό τελικά αποδείχθηκε πλεονέκτημα.

Είχαν γίνει μια οικογένεια, είχαν αποκτήσει ομοιογένεια και ακολουθούσαν πιστά τις οδηγίες του Μπανιόλι. Αυτού που στη Βερόνα αποκαλούσαν Svizzero, δηλαδή «Ελβετός», επειδή διατηρούσε την ηρεμία του και σκεφτόταν ψυχρά. Τετράγωνα. Αυτό ήταν το ένα πολύ μεγάλο ατού της Ελλάς. Το άλλο ήταν οι… κληρώσεις των διαιτητών.

Με το σκάνδαλο Totonero να έχει συνταράξει το ιταλικό ποδόσφαιρο λίγα χρόνια πριν, είχε παρθεί μια μεγάλη απόφαση. Για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες, δεν γίνονταν ορισμοί των διαιτητών στα παιχνίδια. Γίνονταν κληρώσεις. Και τελικά σε αυτή τη σεζόν το scudetto για πρώτη φορά μετά το 1969 δεν πήγε σε Τορίνο, Μιλάνο ή Ρώμη. Πήγε στη Βερόνα.

Σύμφωνα με τον Μπρίγκελ, το ματς στο οποίο κατάλαβαν ότι μπορούν να πάρουν το πρωτάθλημα, ήταν στις 17 Φεβρουαρίου 1985. Μία εβδομάδα μετά το 3-5 στο Ούντινε. Οι Βερονέζοι υποδέχθηκαν την Ιντερ που ήταν ακριβώς πίσω τους. Οι έξι απουσίες βασικών ήταν τεράστιο πρόβλημα και όταν ο Αλτομπέλι έκανε το 0-1, πίστεψαν όλοι ότι το ματς κρίθηκε. Ο Μπρίγκελ, όμως, με κεφαλιά έκανε το 1-1, έδωσε τον βαθμό και τόνωσε την πίστη όλων.

Η ώρα του θριάμβου

Σύμφωνα με τον Μπανιόλι, το ματς στο οποίο κατάλαβε ο ίδιος ότι μπορεί να γίνει το απίθανο, ήταν στις 17 Μαρτίου 1985. Ηταν η 22η αγωνιστική (30 συνολικά), ήταν με τη Φιορεντίνα εκτός και ήταν μια εντυπωσιακή ανατροπή. Το 1-0 του ημιχρόνου έγινε 1-3 από τον Ελκιερ και την παρέα του! Ο κόσμος υποδέχεται σαν ήρωες τους τζαλομπλού στην επιστροφή τους στην πόλη και από εκεί και πέρα είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Η ήττα από τη 2η Τορίνο με 1-2 στην 25η αγωνιστική, μόλις 2η ήττα στο πρωτάθλημα, προκάλεσε άγχος αλλά όχι πανικό. Η Βερόνα που ήταν στο +3, με τη νίκη να δίνει δύο βαθμούς, κρατούσε, πλέον, την τύχη στα χέρια της και στις 12 Μαΐου 1985, στο Μπέργκαμο, έγραψε ιστορία. Το γκολ της ισοφάρισης σε 1-1 από τον Ελκιερ ήταν αυτό που σφράγισε και μαθηματικά την κατάκτηση του τίτλου.

Το scudetto δεν πήγαινε απλά για πρώτη φορά στη Βερόνα. Δεν πήγαινε απλά για πρώτη φορά μετά το 1969 κάπου αλλού και όχι σε Τορίνο, Μιλάνο ή Ρώμη. Πήγαινε για πρώτη -και τελευταία ως σήμερα- φορά σε πόλη που δεν είναι καν πρωτεύουσα στην Περιφέρειά της.

Ο Μπανιόλι είχε φτιάξει μια ομάδα που είχε τη 2η καλύτερη επίθεση (42 γκολ σε 30 ματς) και την καλύτερη άμυνα (δέχθηκε μόλις 19). Μια ομάδα που ήξερε τέλεια τον εκάστοτε αντίπαλό της, αφού ο προπονητής ήταν μανιακός με την τακτική και το πλήρες διάβασμα των αντιπάλων.

Μια ομάδα που έγραψε μια εκπληκτική ιστορία αγάπης, αφήνοντας… παγωτό όλο το ιταλικό ποδόσφαιρο, αν θέλουμε να δέσουμε τον Σέκσπηρ με τον Μπέκαμ…