Ιταλικό ποδόσφαιρο: Οι 10 καλύτεροι τερματοφύλακες

Το ιταλικό ποδόσφαιρο έχει να επιδείξει πολλούς σπουδαίους ποδοσφαιριστές και σε αυτή την κατηγορία, φυσικά, είναι και οι τερματοφύλακες.

Από όταν ήμασταν μικροί, η φράση «Ιταλός πορτιέρε» είχε κάτι διαφορετικό. Την άκουγες με δέος. Και σωστά γινόταν έτσι, όπως διαπίστωσες καθώς μεγάλωνες. Γιατί το ιταλικό ποδόσφαιρο, αν μη τι άλλο, μπορεί να καμαρώνει για τους τερματοφύλακες που έβγαλε. Και που συνεχίζει να βγάζει, φυσικά.

Το italians.gr εστιάζει σε δέκα από αυτούς που καθιέρωσαν την ιταλική σχολή ως την καλύτερη. Δέκα τερματοφύλακες που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ιταλικό ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Δέκα τερματοφύλακες που αφήνουν εκτός λίστας άλλους, επίσης καλούς. Χωρίς να τους έχουμε βάλει κατά οποιαδήποτε σειρά, ας δούμε δέκα περιπτώσεις που η φράση «Ιταλός πορτιέρε» προκαλεί όντως θαυμασμό.

Τζανλούκα Παλιούκα

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις εντυπωσιακές φανέλες που φορούσε; Ή -κυρίως αυτές- τις εντυπωσιακές εκτινάξεις του, ακόμη κι αν δεν χρειαζόταν; Ξεκινώντας από τη Σαμπντόρια, συνεχίζοντας στην Ιντερ και καταλήγοντας στη Μπολόνια, o Παλιούκα αποδείκνυε συνεχώς την αξία του. Κατέκτησε πρωτάθλημα, κύπελλα, Κυπελλούχων, έπαιξε σε τελικό Πρωταθλητριών και έκανε ό,τι μπορούσε στον τελικό του Μουντιάλ 1994.

Τζανπιέρο Κόμπι

Οι Ιταλοί λένε ότι ήταν ο Μπουφόν των 30’s και έμεινε στην ιστορία ως «Uomo di Gomma». Ο άνθρωπος από λάστιχο. Αυτό, υποθέτουμε, δίνει σε όλους μας να καταλάβουμε τις ικανότητές του. Θεωρείται ο πρώτος σταρ τερματοφύλακας στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Κατέκτησε πέντε σερί πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους τη δεκαετία του ’30, όπως και το Μουντιάλ του 1934. Ως αρχηγός μάλιστα. Επίσης, είχε επί δεκαετίες το ρεκόρ απαραβίαστης εστίας με 934 λεπτά.

Φραντσέσκο Τόλντο

Το γεγονός ότι δεν ήταν ποτέ σε πρώτο πλάνο, δεν ήταν ποτέ το απόλυτο Νο1, δείχνει και τον ανταγωνισμό που υπήρχε. Το καλοκαίρι του 2000, πάντως, έκανε μαγικά πράγματα. Πήρε θέση βασικού στο Euro επειδή τραυματίστηκε ο Μπουφόν και ήταν πραγματικά άψογος. Ειδικά ο ημιτελικός με την Ολλανδία θα είναι πάντα το αποκορύφωμά του. Ο Τόλντο, όμως, είχε πολλά ακόμη να δείξει στην καριέρα του, η οποία χωρίστηκε σε δύο ομάδες: Φιορεντίνα και Ιντερ. Με την οποία έγινε και πρωταθλητής Ευρώπης το 2010.

Ενρίκο Αλμπερτόζι

Στην Ιταλία επιμένουν ότι υπήρξε ο πιο εντυπωσιακός όλων. Αυτός που μπορούσε να κάνει την πιο απίθανη εκτίναξη, ακόμη κι όταν δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος. Γενικά του άρεσε να παίζει με τον κόσμο, αλλά μερικές φορές το παράκανε. Αυτό, όμως, δεν μειώνει την εκτίμηση που έχουν όλοι για έναν πορτιέρε που έζησε μεγάλες στιγμές. Οπως το κύπελλο UEFA με τη Φιορεντίνα (1961) συν δύο κύπελλα, το πρωτάθλημα με την Κάλιαρι (1970), αλλά και αυτό με τη Μίλαν. Επίσης, αναπληρωματικός της Ιταλίας στον θρίαμβο του Euro 1968, με συμμετοχή και στο Μουντιάλ 1970.

Τζανλουίτζι Μπουφόν

Τι να πρωτοπείς για τον Τζίτζι… Το γεγονός ότι είναι 43 ετών και είναι ακόμη εδώ, τα λέει όλα για το πάθος του. Από εκεί και πέρα, ο καθένας μπορεί να εστιάσει όπου θέλει. Αντανακλαστικά, positioning, ηγετική παρουσία, σωματοδομή, κατεύθυνση της άμυνας, τα πάντα. Από τα 17 του είχε φανεί ότι θα έκανε τεράστια καριέρα και ξεπέρασε και τις προσδοκίες. Σάρωσε τους εγχώριους τίτλους με τη Γιουβέντους, πήρε κύπελλο UEFA με την Πάρμα και φυσικά το Μουντιάλ 2006. Τότε που δέχθηκε γκολ μόνο με αυτογκόλ και πέναλτι. Την ίδια χρονιά ήταν και 2ος στη Χρυσή Μπάλα. Μόνο το Champions League του λείπει, σαν απωθημένο…

Ντίνο Τζοφ

Τι να πρωτοπείς και για τον Ντίνο… Η Ιταλία τον αντιμετωπίζει ως ένα θρύλο του αθλητισμού και όχι μόνο του ποδοσφαίρου και αυτό τα λέει όλα. Πήρε Μουντιάλ ως αρχηγός στα 40 του χρόνια, ο γηραιότερος όλων, έχοντας πανηγυρίσει ως βασικός και το Euro 1968. Με 55 clean sheets σε 112 αγώνες με την εθνική ομάδα έσπασε όλα τα ρεκόρ και η παρουσία του πρόσφερε σιγουριά σε όλους. Πραγματικός ηγέτης, δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία του και ήταν τέλειος σε όλα. Σε συλλογικό επίπεδο, γέμισε την τροπαιοθήκη του με πολλές κούπες στη Γιουβέντους.

Βάλτερ Τζένγκα

Είναι διάφορες οι ιστορίες που τον συνοδεύουν εκτός γηπέδου, αφού με την καδένα στο λαιμό πάντα, το μαλλί στην τρίχα και το… λάγνο βλέμμα του, αναζητούσε περιπέτειες. Εμάς μας ενδιαφέρουν μόνο όσα έκανε εντός γηπέδου. Εκεί όπου κατέκτησε πρωτάθλημα και δύο κύπελλα UEFA με την Ιντερ. Εκεί όπου είχε 38 clean sheets σε 58 συμμετοχές στην σκουάντρα ατζούρα. Εκεί όπου κράτησε ανέπαφη την εστία του για 518 λεπτά στο Μουντιάλ 1990. Εκεί όπου ψηφίστηκε καλύτερος Ιταλός ποδοσφαιριστής (1987) και καλύτερος τερματοφύλακας της Ευρώπης (1990).

Αντζελο Περούτσι

Αρχισε την καριέρα του στη Ρόμα, ακολούθησε η Γιουβέντους, μετά η Ιντερ και στο τέλος η Λάτσιο. Σε όλες ήταν καλός, αλλά ειδικά στην 8ετία του στο Τορίνο (1991-99) απογειώθηκε. Κατέκτησε πρωταθλήματα, Champions League, Διηπειρωτικό και έπαιξε πέντε ευρωπαϊκούς τελικούς. Αν και φαινόταν πάντα… χοντρούλης, είχε τρομερά αντανακλασικά και έλεγχο της περιοχής του. Ατυχος με την εθνική ομάδα, αφού τραυματίστηκε πριν το Euro 1996, αλλά κατέκτησε -έστω ως αναπληρωματικός- το Μουντιάλ 2006.

Τζοβάνι Γκάλι

Ηταν ο τερματοφύλακας της Μίλαν από το 1986 ως το 1990 και αυτό σημαίνει ότι έγινε πρωταθλητής Ιταλίας και Ευρώπης. Επιβλητική παρουσία, είχε ξεχωρίσει ήδη από τη Φιορεντίνα πριν πάει στους ροσονέρι. Και αφότου έφυγε από το Μιλάνο, συνέχισε σε Νάπολι, Τορίνο και Πάρμα. Με την τελευταία πρόσθεσε στη συλλογή του και το κύπελλο UEFA (1995), έστω ως αναπληρωματικός αφού τα χρόνια είχαν περάσει. Ο Γκάλι, άλλωστε, είχε βγει στο προσκήνιο από το 1977 και το 1982 ήταν στην αποστολή της Ιταλίας που κατέκτησε το Μουντιάλ.

Τζουλιάνο Σάρτι

Πρωταθλητής Ιταλίας με τη Φιορεντίνα το 1956 και φιναλίστ του κυπέλλου Πρωταθλητριών ένα χρόνο μετά. Τελικά έγινε και πρωταθλητής Ευρώπης, δύο φορές, με την Ιντερ του Ελένιο Ερέρα. Με τους νερατζούρι κατέκτησε φυσικά και πρωταθλήματα, αλλά ήταν άτυχος με την εθνική ομάδα, αφού έπεσε αρχικά πάνω στον Αλμπερτόζι και στη συνέχεια στον Τζοφ. Από τους καλύτερους που έβγαλε το ιταλικό ποδόσφαιρο.