Μία από τις ομάδες που αγαπήθηκαν περισσότερο στο ιταλικό ποδοσφαιρο ήταν η Σαμπντόρια και ο λόγος δεν ήταν μόνο η πανέμορφη φανέλα της.
Την ιστορία, λένε, τη γράφουν οι παρέες. Και η αλήθεια είναι ότι μπορεί κανείς να βρει αρκετά παραδείγματα για να το στηρίξει. Παραδείγματα που μπορούν να βρεθούν και στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Εκεί όπου μία από τις πιο όμορφες ιστορίες, είναι αυτή της πρωταθλήτριας Σαμπντόρια. Και είναι μια ιστορία που την έγραψε κυριολεκτικά μια παρέα, την οποία ο ιταλικός Τύπος μνημονεύει ακόμη και σήμερα…
Το ωραίο, πάντως, με την περίπτωση των μπλουτσερκιάτι, είναι ότι εκείνη η παρέα δημιουργήθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Βασικά, για να γίνει ακόμη πιο ξεχωριστή, αυτή η ιστορία είχε αρχίσει να γράφεται… δεκαετίες πριν. Ο Πάολο Μαντοβάνι ήταν από τη Ρώμη. Ηταν οπαδός της Λάτσιο και όταν ήταν μικρός νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Γένοβας με σκωληκοειδίτιδα. Μια “περιπέτεια” που είχε ως αποτέλεσμα να δεθεί με την πόλη. Και δέθηκε τόσο, ώστε να δεχθεί με χαρά τη μετάθεσή του εκεί το 1995, από την πετρελαϊκή εταιρεία στην οποία δούλευε.
Ηταν η αρχή της επιχειρηματικής ανέλιξής του, αλλά ήταν και η αρχή της αγάπης του για τη Σαμπντόρια. Χωρίς να το ξέρει ούτε ο ίδιος τότε. Και πώς να το ξέρει, όταν αρχικά συμπαθούσε την Τζένοα; Αυτή την ομάδα υποστήριζαν οι περισσότεροι φίλοι του, οπότε ο Μαντοβάν αγόρασε διετές διαρκείας για να τους στηρίξει. Και για να στηρίξει τον πρόεδρο των ροσομπλού, Τζάκομο Μπερίνο, ο οποίος είχε πάρει όρκο: Αν οι οπαδοί αγοράσουν τα διαρκείας, δεν θα πουλούσε τον Τζίτζι Μερόνι. Το αστέρι της ομάδας.
Ο τριπλός όρκος
Τελικά τον πούλησε στην Τορίνο, όμως, με συνέπεια πολλοί να ξενερώσουν. Ανάμεσά τους και ο Μαντοβάνι, ο οποίος ξεγράφει την Τζένοα και βλέπει με περισσότερη συμπάθεια τη Σαμπντόρια. Ετσι, αποφασίζει να ασχοληθεί με αυτή. Αρχικά ως υπεύθυνος Τύπου και στη συνέχεια -αφού είχε ανοίξει τη δική του επιχείρηση- ως ιδιοκτήτης της. Οταν την αγόρασε, ήταν το καλοκαίρι του 1979 και η ομάδα ήταν στη Serie B.
«Οταν ανέλαβα τη Σαμπντόρια ορκίστηκα τρία πράγματα. Το πρώτο είναι προσωπικού χαρακτήρα. Το δεύτερο ήταν να μην ακούσω ξανά τους τιφόζι να φωνάζουν “Serie A”. Το τρίτο ήταν να γεμίσω το γήπεδο. Νομίζω πως τίμησα και τις τρεις δεσμεύσεις», είπε χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του και είπε την αλήθεια. Ετσι, από το καλοκαίρι του ’79 άρχιζε να χτίζετα μια ομάδα ή μάλλον μια παρέα, η οποία έγραψε την ιστορία της.
Η Σαμπ ανέβηκε στη Serie A το 1982 και ο πρόεδρος το γιόρτασε αγοράζοντας τον Λίαμ Μπρέιντι. Οπως θα αγόραζε στη συνέχεια και τον Τρέβορ Φράνσις. Ο Τύπος είδε σε αυτές τις κινήσεις μια… κοντόφθαλμη λογική, αλλά δεν ήταν έτσι. Γιατί παράλληλα ο Μαντοβάνι πήρε και έναν πιτσιρικά αμυντικό, ονόματι Πιέτρο Βιέρκοβουντ. Και στη συνέχεια έναν πιτσιρικά επιθετικό, ονόματι Ρομπέρτο Μαντσίνι. Οι Μπρέιντι και Φράνσις ήταν όντως για το παρόν, οι Βιέρκοβουντ και Μαντσίνι ήταν για το μέλλον.
Το χτίσιμο της ομάδας και οι πρώτες επιτυχίες
Αυτό το μέλλον στο οποίο είχε θέση και ένας πιτσιρικάς από την Κρεμονέζε, ονόματι Τζανλούκα Βιάλι. Και θα ακολουθούσαν σιγά-σιγά κι άλλα ονόματα, όπως ο Τζανλούκα Παλιούκα ή ο Ατίλιο Λομπάρντο. Οι μπλουτσερκιάτι άρχιζαν να γίνονται από ομάδα… καλή ομάδα και μαζί άρχιζαν και οι επιτυχίες. Το Coppa Italia το 1985 ήταν η πρώτη. Τρία χρόνια μετά, το κύπελλο πήγαινε και πάλι στη Σαμπντόρια. Οπως και το 1989. Χρονιά, στην οποία η Σαμπντόρια έπαιξε και τον πρώτο της ευρωπαϊκό τελικό, στο κύπελλο Κυπελλούχων.
Εχασε, με 2-0 από τη Μπαρτσελόνα, αλλά θα την έπαιρνε τη χαρά ένα χρόνο μετά. Τα δύο γκολ του Βιάλι στην παράταση, στο Ullevi του Γκέτεμποργκ στις 9 Μαΐου 1990, προκαλούσαν έκσταση. Σαμπντόρια – Αντερλεχτ 2-0 και στη Γένοβα πανηγύριζαν για ευρωπαϊκή κούπα! Η Σαμπντόρια δεν ήταν, πλέον, μία έκπληξη. Ηταν μια ομάδα που είχε και τον Τονίνιο Σερέζο. Και τον Τζουσέπε Ντοσένα. Και τον Σρέτσκο Κάτανετς. Και τον Αλεξέι Μιχαϊλιτσένκο.
Ηταν μια ομάδα που είχε στον πάγκο τον Βουγιαντίν Μπόσκοφ, ο οποίος έμεινε στην ιστορία για τρεις λόγους: Α) Για τις ατάκες του. Β) Για το πώς έκανε όλους τους παίκτες να τον βλέπουν σαν πατέρα τους. Γ) Για το πρωτάθλημα του 1991. Ενα πρωτάθλημα που ήταν η φυσιολογική εξέλιξη της πορείας εκείνης της ομάδας. Κι ας μην άρεσε στους δημοσιογράφους ο τρόπος με τον οποίο περνούσαν τον καιρό τους στη Γένοβα οι παίκτες.
Οι κατηγορίες και η αναγνώριση
«Ο πάμπλουτος Μαντοβάνι τους έχει κακομάθει, δεν πρόκειται να νικήσουν ποτέ», ήταν η κατηγορία του Τύπου. Κατηγορία που προέκυπτε επειδή 4-5 φορές κάθε εβδομάδα, οι παίκτες έτρωγαν μαζί σε κάποιο εστιατόριο της πόλης. Η Σαμπντόρια ήταν ομάδα μέσα στο γήπεδο και ομαδάρα εκτός. Και αυτό, θα ερχόταν η στιγμή που θα το καταλάβαιναν όλοι. «Ισως πέτυχαν τόσα επειδή δεν ήταν… μεθυσμένοι με ποδόσφαιρο, αλλά με φιλία», έγραψε κάποτε η Gazzetta dello Sport.
Και δεν ήταν υπερβολική. Ούτε για τη φιλία, ούτε για το «τόσα»: Τρία Coppa Italia (’85, ’88’, ’89). Χαμένος τελικός κυπέλλου Κυπελλούχων το ’89. Κατάκτηση του Κυπελλούχων το ’90. Πρωτάθλημα το ’91. Ιταλικό Σούπερ Καπ το ’91. Φιναλίστ του κυπέλλου Πρωταθλητριών το ’92. Και μπορεί να νικούσε και σε εκείνον τον τελικό με τη Μπαρτσελόνα στο Wembley, αν ο Μαντοβάνι δεν έκανε ένα λάθος. Το μοναδικό του Presidente. Την παραμονή του ματς, ανακοίνωσε στον Βιάλι ότι τον πούλησε στη Γιουβέντους. Μία μέρα μετά, ο επηρεασμένος Τζανλούκα έχασε δύο μεγάλες ευκαιρίες…
Η αρχή του τέλους…
Μαζί, χάθηκε και η ευκαιρία να ανέβει η Σαμπντόρια στην κορυφή της Ευρώπης. Μια ήττα που δεν μείωσε τίποτα από όσα πέτυχε, όμως, εκείνη η ομάδα. Η τελευταία που κατέκτησε το scudetto παίζοντας man-to-man στην άμυνα. Μια ομάδα που ήξερε να αμύνεται τέλεια και από εκεί και πέρα, όπως ανέφερε το Sky Italia σε σχετικό αφιερωμα, «οι αντεπιθέσεις αποθέωναν την ιδιοφυία του Σερέζο, την κλάση του Μαντσίνι και την εκτελεστική δεινότητα του Βιάλι».
Στοιχεία που είχαν ως αποτέλεσμα στις 19 Μαΐου 1991, στο 3-0 επί της Λέτσε, η Σαμπντόρια να πανηγυρίσει το μοναδικό της πρωτάθλημα. Ηταν η κορύφωση της πορείας της, η αποθέωση μιας ομάδας που είχε αρχίσει να χτίζεται χρόνια πριν. Ηταν η χαρά που άξιζε ο Πάολο Μαντοβάνι, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 14 Οκτωβρίου 1993. Η ημέρα που ουσιαστικά «πέθανε» και εκείνη η Σαμπντόρια. Εκείνη η παρέα που είχε γράψει, γιατί έτσι γίνεται τελικά, τη δική της ιστορία στο ιταλικό ποδόσφαιρο…
Διαβάστε στο italians.gr
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Η τρελή πορεία της Ελλάς Βερόνα στο πρωτάθλημα του ’85
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Η ομαδάρα της Πάρμα που πήρε τρία ευρωπαϊκά αλλά ποτέ πρωτάθλημα
Το παιχνίδι στο οποίο «γεννήθηκε» η αυτοκρατορία της Μίλαν
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της Σαμπντόρια στο Twitter
