Οταν καταφέρνεις να σε θυμούνται όλοι ακόμη κι αν δεν έχεις κάνει την καριέρα που μπορούσες, τότε μάλλον ήσουν πραγματικά καλός και ο Αλβαρο Ρεκόμπα ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
31 Αυγούστου 1997. Το Meazza είναι κατάμεστο και ανυπομονεί για το ντεμπούτο του Ρονάλντο. Η Ιντερ υποδέχεται τη Μπρέσια στην πρεμιέρα της Serie A και ο Βραζιλιάνος σταρ είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Πριν την έναρξη του ματς. Γιατί κατά τη διάρκειά του, τα φώτα θα πέσουν πάνω σε έναν… άγνωστο. Με τους νερατζούρι πίσω στο σκορ από νωρίς, όλοι περιμένουν από το Φαινόμενο να κάνει τα μαγικά του, αλλά τελικά αυτά θα τα κάνει ένας νεαρός Ουρουγουανός. Δύο γκολάρες, η μία καλύτερη από την άλλη, και ένας έρωτας έχει μόλις αρχίσει…
Ο Ρεκόμπα ήταν η κλασική περίπτωση του ποδοσφαιριστή που ξέρει ότι είναι καλός. Και επειδή το ήξερε, δεν προσπαθούσε ποτέ για το παραπάνω. Βασικά απέφευγε πάντα το να κουραστεί. Αυτό είχε ως συνέπεια στις αρχές του 1999 θα δοθεί δανεικός στη Βενέτσια, η οποία έδινε μάχη για την παραμονή. Μάχη που κέρδισε, χάρη φυσικά στον Ουρουγουανό. Με 11 γκολ και 9 ασίστ σε 19 εμφανίσεις, κάνει τη διαφορά και κρατάει την ομάδα στη Serie A. Εύκολο, από τη στιγμή που κατάφερε να κρατήσει μόνος του, μέσα σε 45 λεπτά, τον προπονητή στη θέση του.
«Στις 20 Ιανουαρίου 1999 έγινε το Βενέτσια-Εμπολι. Αν δεν νικούσαμε, ουσιαστικά θα σταματούσαμε να ελπίζουμε ότι μπορούμε να σωθούμε. Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου χάναμε με 2-0. Δύο πέναλτι του Ντι Νάπολι. Στο ημίχρονο, λοιπόν, χτυπάει το τηλέφωνό μου, ήταν ο πρόεδρος Τζαμπαρίνι. Μου είπε να απολύσω αμέσως τον προπονητή και να βρω αντικαταστάτη. Ηταν έξαλλος και άρχισα να σκέφτομαι τον Γκουιντολίν ή τον Ρέγια. Ευτυχώς, όμως, στο δεύτερο ημίχρονο μπήκε ο Ρεκόμπα και ήταν φαινόμενο. Εκανε απίθανα πράγματα, νικήσαμε 3-2 και ο Νοβελίνο παρέμεινε στη θέση του», έχει διηγηθεί ο Μπέπε Μαρότα.
Ξεχώριζε μόνο όταν ήθελε
Ο νυν γενικός διευθυντής της Ιντερ ήταν παράγοντας της Βενέτσια τότε και ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει Ρεκόμπα. Οπως το ήξερε και ο προπονητής που σώθηκε εκείνη την ημέρα, ο Βάλτερ Νοβελίνο. «Παίζαμε με 4-4-2. Τέσσερις στην άμυνα, τέσσερις στο κέντρο και ο Μανιέρο στην επίθεση. Ο Αλβαρο; Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, είναι φαινόμενο», έλεγε ο προπονητής και δεν ήταν υπερβολικός.
Ακόμη και σήμερα, δεκαετίες μετά, στην Ιταλία πιστεύουν ότι ο Ουρουγουανός έπαιξε την καλύτερη μπάλα στη Βενέτσια. Και όχι επειδή ήταν σε μικρότερη ομάδα, αλλά επειδή… έτσι ήθελε. Το γράψαμε και παραπάνω, το γράφουμε και τώρα, μπορεί και να το ξαναγράψουμε: Η… γοητεία του Ρεκόμπα ήταν ακριβώς αυτή. Το γεγονός, δηλαδή, ότι έπαιζε όταν ήθελε. Εκανε τη διαφορά όταν ήθελε. Και όταν δεν ήθελε, απλά εξαφανιζόταν. Είτε στον αγωνιστικό χώρο, είτε στις προπονήσεις.
«Θυμάσαι με τον Κούπερ; Μας έβαζε να τρέχουμε χιλιόμετρα ολόκληρα καθημερινά. Ξεκινούσα μαζί σας, αλλά σταματούσα πίσω από κάτι θάμνους και εμφανιζόμουν ξανά όταν επιστρέφατε. Σαν να είχα τρέξει κι εγώ μαζί σας. Αφού έβλεπε ότι με το αριστερό μου πόδι μπορούσα να κάνω τα πάντα, γιατί έπρεπε να τρέχω μέχρι να πεθάνω;», είπε σε μα συζήτησή του με τον Κριστιάν Βιέρι μέσω Twitch. Ο Ιταλός πρώην επιθετικός, άλλωστε, τον λατρεύει και το λέει συνεχώς. Οπως τον λατρεύουν και όλοι όσοι τον έζησαν στην Ιντερ.
«Αν είχα το αριστερό πόδι σου δεν φαντάζεσαι τι θα έκανα», του είχε πει κάποτε ο Λουίς Φίγκο, ο οποίος δεν άργησε να γίνει θαυμαστής του. Τέτοιος ήταν και ο Χαβιέρ Ζανέτι, αν και δεν του συγχωρεί το γεγονός ότι δεν έδειξε όλα όσα μπορούσε. «Πόσο ταλέντο χαραμίστηκε στην περίπτωση του Αλβαρο… Ποιος έφταιγε; Λίγο αυτός, λίγο οι προπονητές… Τελικά έχασε το ποδόσφαιρο», είχε πει ο ιστορικός αρχηγός των νερατζούρι. Αυτό όμως, επαναλαμβάνουμε, ήταν το ωραίο με τον «El Chino».
Ο… έρωτας του Μοράτι και ο Πανιώνιος!
Σε δέκα ματς, στα επτά μπορεί να ήταν «αόρατος». Στα τρία που αποφάσιζε να παίξει, όμως, χόρταινες με όσα έβλεπες. «Ο Ρεκόμπα παρέμεινε για πάντα ένα όνειρο. Τον έβαζες στο γήπεδο και ήξερες ότι ανα πάσα στιγμή, από το πουθενά, μπορούσε να κάνει το πιο όμορφο πράγμα που είδες ποτέ σε γήπεδο. Ο Αλβαρο δεν ήταν ένας απλός ποδοσφαιριστής, ήταν το ποδόσφαιρο. Εκανε πράγματα που οι φυσιολογικοί ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να κάνουν», ήταν τα λόγια με τα οποία τον περιέγραψε κάποτε ο Μάσιμο Μοράτι.
Ο πρόεδρος της Ιντερ «ερωτεύτηκε» τον Ουρουγουανό στις 31 Αυγούστου 1997 και δεν έκρυψε ποτέ την αδυναμία που του είχε. Αυτός ήταν και ο λόγος που τον ήθελε στους Μιλανέζους ως το τέλος της καριέρας του, αλλά αυτός είχε άλλα σχέδια. Σχέδια στα οποία συμπεριλαμβανόταν και η Ελλάδα! Η υπογραφή του στον Πανιώνιο το καλοκαίρι του 2008 ήταν κάτι αδιανόητο, παρά το γεγονός ότι τα καλύτερά του χρόνια είχαν περάσει. Μάλλον. Γιατί με τον Ρεκόμπα δεν μπορούσες να είσαι ποτέ σίγουρος.
Οι συνεχείς τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν, δυστυχώς, να παραμείνει περισσότερο από 1,5 χρόνο στη χώρα μας. Διάστημα αρκετό, όμως, για να αφήσει και εδώ ορισμένες αναμνήσεις. Ο ίδιος, βέβαια, είναι αμφίβολο αν τα θυμάται όλα. Αυτό που είναι σίγουρο, όμως, είναι ότι αν γύριζε τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζε τίποτα. Κι ας ήξερε και ξέρει ότι δεν πέτυχε όλα όσα θα μπορούσε.
«Αντιμετώπισα το ποδόσφαιρο σαν χόμπι για να περνάω καλά και να διασκεδάζω τον κόσμο. Δεν μετανιώνω για τίποτα, δεν έχω τύψεις για τίποτα. Η καριέρα μου ήταν απλά υπέροχη», είχε πει. Οπως και το αριστερό του πόδι, με το οποίο συστήθηκε σε όλους στις 31 Αυγούστου 1997, επισκιάζοντας το ντεμπούτο ολόκληρου Ρονάλντο…
Διαβάστε στο italians.gr
Τα τρόπαια που πήρε ο Ατίλιο Λομπάρντο θα τα ζήλευαν πολλοί – Τι κατέκτησε ο Ιταλός ποδοσφαιριστής
Ο αντισυμβατικός ποδοσφαιριστής που σκοτώθηκε στους δρόμους του Τορίνο
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της Ιντερ στο Twitter
