Ο μεσοεπιθετικός της Κροτόνε, Ζούνιορ Μεσίας, έγραψε γράμμα για την απίστευτη διαδρομή του. Από τα πάρτι στην Βραζιλία, στην Serie A.
Το italians.gr είχε ήδη γράψει την σπάνια ιστορία του Βραζιλιάνου άσου της Κροτόνε, ο οποίος σε 4 χρόνια ανέβηκε 4 κατηγορίες στο calcio. Τώρα, ο ίδιος έγραψε το γράμμα για την απίστευτη ιστορία του στο Cronache di Spogliatoio…
«Πολύ δυνατά Μίκο. Χαμήλωσε. Αντίθετα, επιτάχυνα. Ολο και περισσότερο. Το αυτοκίνητο είχε γίνει ένα χάλι. Ενα κομμάτι παλιοσίδερα που ρουθούνιζε κάθε φορά που πατούσα το γκάζι. Το τιμόνι πάντα έστριβε προς τη μία πλευρά. Επρεπε να προσπαθήσω για να το κρατήσω ευθεία. Οδηγούσα σε έναν χωματόδρομο. Σε ένα χιλιόμετρο θα έμπαινα στον αυτοκινητόδρομο. Ημουν στον γάμο του αδερφού μου. Ημουν εντελώς μεθυσμένος. Πολύ αλκοόλ στο σώμα μου και καθόλου ύπνος. Εκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή, μόνο μία. Δεν το κατάλαβα καν. Κατέληξα εκτός δρόμου, σε κάτι χωράφια. Θα μπορούσα να έχω πεθάνει. Ομως κάποιος με έσωσε. Σε λίγο θα σας πω ποιος με ελευθέρωσε από την λάσπη εκείνου το κωλοχώραφου, όμως ας τα βάλουμε σε μία σειρά.
«Εβγαινα, έπινα και χανόμουν»
«Μίκοοο! Οι φίλοι με φώναζαν έτσι. Είναι ένα κλασικό είδος πιθήκου της περιοχής μας. Πάρτι, πάρτι, πολύ πάρτι. Τόσο πολύ πάρτι που τα έκανα σκατά στη ζωή μου. Οπως εκείνη τη φορά στον γάμο του αδερφού μου, όταν κάποιος με ελευθέρωσε από τη λάσπη. Ηταν ο Θεός που με έσωσε. Εκείνη τη νύχτα στην εξοχή της Βραζιλίας, όταν έχανα τον εαυτό μου, ήξερα πραγματικά ότι είναι ο Θεός. Είμαι πιστός, με τον πιο αληθινό τρόπο. Σε ό,τι κάνω με προστατεύει με τα χέρια του. Επί χρόνια, έπαιρνα το μηχανάκι, έβγαινα έξω, έπινα και χανόμουν. Και ο Θεός με φρόντιζε.
Τα πρώτα χρόνια στην Ιταλία
«Θυμάμαι όταν έφτασα στην Ιταλία. Λέτε ότι είχα την ελπίδα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής; Με τίποτα. Ημουν ήδη αρκετά μεγάλος, ήμουν εκτός απ’ όποια πλευρά και να το πάρεις. Αγαπούσα το ποδόσφαιρο, όμως δεν ήταν ποτέ το πλάνο για τη ζωή μου. Ηταν μια διασκέδαση, ένας λόγος, όχι ο σκοπός της άφιξής μου. Ο αδερφός μου με έπεισε να φύγω. Τορίνο. Περιοχή ‘Μπαριέρα ντι Μιλάνο’. Χίλιες διαφορετικές κουλτούρες, αρκτές ευκαιρίες.
Δούλευα σε μια οικοδομή Ιταλο-Αργεντίνων, καθάριζα τα τούβλα από τα γκρεμισμένα κτίρια. Τα έκανα καινούρια, ένα-ένα. Μου έδιναν 20 σεντς για κάθε τούβλο που γυάλιζα. Εκανα τις πρώτες μου οικονομίες και κατάφερα να μείνω εδώ. Δεν ήταν πολλά, όμως ήταν αρκετά. Εμεινα στην οικοδομή για χρόνια, στη συνέχεια έγινα χτίστης. Μου άρεσε να πηγαίνω στη δουλειά, δεν είμαι από εκείνους που κλαίγονται για τον εαυτό τους. Θεωρώ ότι η δουλειά είναι ένα από τα πράγματα που μας σώζει. Τίποτα δεν έρχεται από τύχη. Αυτός ήταν ο μοναδικός δρόμος.
Μετά, έπιασα δουλειά σε ντελίβερι. Κουβαλούσα κιβώτια και παρέδιδα οικιακές συσκευές. Αυτή τη δουλειά, μου τη βρήκαν κάτι Περουβιανοί φίλοι, συμπαίκτες στην Sport Wariqe, ομάδα στο πρωτάθλημα του Τορίνο. Η καλύτερη στιγμή της ημέρας ήταν όταν κάποιοι μεγαλύτεροι άνθρωποι, μου ζητούσαν να συζητήσουμε ή να πιούμε μαζί έναν καφέ. Δεν έκανα ντελίβερι μόνο στην πόλη μας αλλά και σε γειτονικές περιοχές. Κιέρι, Πίνο Τορινέζε, όλα μέρη στα οποία ο μέσος όρος ηλικίας είναι υψηλότερος. Και οι μεγαλύτεροι, ξέρετε, συχνά νιώθουν μόνοι.
Οπως εγώ, που έχω μακριά την οικογένειά μου και δεν έχω κάποιον να με πάρει αγκαλιά στον καναπέ. Εχει συμβεί να είμαι όρθιος επί 40 λεπτά σε σπίτια κυρίων ή κυρίων που ήθελαν να συζητήσουν, να μοιραστούν ιστορίες από τότε που ήταν μικροί. Ακούστε τη δική μου. Αυτά ήταν όσα έκανα στην Ιταλία μέχρι πρόσφατα. Το ποδόσφαιρο ήταν απλά ένα πάθος για τον ελεύθερο χρόνο μου.
Οταν υπέγραψε συμβόλαιο
«Ηθελα να σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο. Νιώθω κάπως ακόμα και που το γράφω αυτή τη στιγμή. Το έθεσα στα χέρια του Θεού. Είπα ‘αρκετά’ όμως ήθελα ο Κύριος να μου δώσει ένα σημάδι. Δεν ήθελα να το εγκαταλείψω μόνο λόγω της δικής μου θέλησης. Ηθελα κάτι να μου πει ‘Οκεϊ Ζούνιορ, αρκετά’. Από εκείνη τη στιγμή, όλες οι πόρτες άνοιξαν. Δεν είχα χαρτιά, προσπαθούσα να τα πάρω και να νομιμοποιήσω την παραμονή μου. Μια μέρα έλαβα ένα μήνυμα. Μπορείς να έρθεις στο αστυνομικό τμήμα και να τα πάρεις.
Την επόμενη μέρα, ο Ετσιο Ρόσι, ένας πρώην παίκτης τον οποίο είχα γνωρίσει σε ένα ματς, μου είπε ότι είχε βρει ομάδα να προπονήσει. Μου πρότεινε να πάω στην Φοσάνο, στην οποία ήταν τεχνικός ένας φίλος του. Ομως μου πρότειναν 700 ευρώ τον μήνα, με γιο και γυναίκα στην Βραζιλία πως θα τα κατάφερνα; Εβγαζα 1.200 δουλεύοντας. Ομως ο Ετσιο θα άλλαζε τη ζωή μου με την Καζάλε. ‘Ακου Ζούνιορ, έλα εδώ. Κάνε δοκιμή και αν όλα πάνε καλά, θα μιλήσω με τον πρόεδρο’. Δεν πέρασαν δύο μέρες και μου είπε. ‘Υπάρχει ένα συμβόλαιο με 1.500 ευρώ τον μήνα για σένα. Δεν χρειάζεται να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο, θα έχεις μόνο το ποδόσφαιρο’.
Το πρώτο γκολ στην Serie A
«Το πρώτο γκολ στην Serie A ήταν μια ανακούφιση. Πέρυσι, είχα αρχίσει να υποφέρω από άγχος. Οταν δεν είναι καλά, σταματάς και σκέφτεσαι. Είχα κρίσεις που δεν με άφηναν να κοιμηθώ για μια εβδομάδα. Σκεφτόμουν, για παράδειγμα, ότι πρέπει να πάρω το αεροπλάνο για να πάω να παίξω. Και δεν κοιμόμουν. Πολλές νύχτες να κοιτάζω το ταβάνι, να στριφογυρίζω και να υποφέρω. Θυμάμαι το πρώτο μου επαγγελματικό γκολ. Φάουλ, κίνηση στην περιοχή, η μπάλα πέρασε απ’ όλους και πήγε στα δίχτυα. Δείτε το γκολ που έβαλα κόντρα στην Μπολόνια. Το τελευταίο που πέτυχα. Ηθελα να φύγω από το ποδόσφαιρο για να κυρήξω τον Λόγο του Θεού. Ομως μου έστειλε ένα σημάδι. Ηταν αυτό που περίμενα»
Διαβάστε στο italians.gr
Η τρομερή ιστορία του διανομέα ψυγείων που έγινε αστέρι της Serie A μέσα σε τέσσερα χρόνια
Η ασύλληπτη ιστορία ενός απρόσμενου γκολ που «έσωσε» μια οικογένεια
Ο τερματοφύλακας που άφηνε στον πάγκο τον Μπουφόν κατέληξε να μοιράζει πίτσες
