Το ιταλικό ποδόσφαιρο είναι γεμάτο ντέρμπι αλλά κανένα δεν είναι μεγαλύτερο από τη συνεχή μάχη βορρά και νότου.
Αν κάποιος θέλει να βρει κόντρες στο ιταλικό ποδόσφαιρο, δεν δυσκολεύεται καθόλου. Μπορεί, άλλωστε, να βρει πάρα πολλά ντέρμπι. Μπορεί να βρει, επίσης, πολλές κόντρες ανάμεσα σε ομάδες για διάφορους λόγους. Για κάποιο οπαδικό επεισόδιο, για παράδειγμα. Ή για κάποιο σφύριγμα. Ή για κάποια μεταγραφική υπόθεση. Γενικά το… μενού έχει πολλές επιλογές. Αν, όμως, κάποιος προσπαθήσει να εστιάσει στις δύο τελευταίες από όσες προαναφέρθηκαν, θα οδηγηθεί σε αυτό που είναι και το θέμα μας: Την κόντρα του βορρά του νότου. Την κόντρα του πλούσιου και ευνοημένου βορρά, κόντρα στον φτωχό και αδικημένο νότο. Σαν σενάριο ελληνικής ταινίας περασμένων δεκαετιών, θα πει κάποιος, ακούγεται αυτό. Και ίσως να μην έχει άδικο. Una faccia, una razza, στο κάτω-κάτω…
Σενάριο που είναι βγαλμένο από τη ζωή όμως, θα συμπληρώσει κάποιος άλλος. Και θα έχει επίσης δίκιο. Η Ιταλία είναι μια χώρα που δεν έχει ούτε δύο αιώνες από όταν ενώθηκε, διάστημα στο οποίο καθιερώθηκαν κάποια στάνταρντ. Καθιερώθηκε ένα status quo, το οποίο δεν φαίνεται πιθανό να αλλάξει άμεσα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Φαίνεται ανέφικτο, όμως, επειδή έτσι θέλουν κάποιοι. Και αυτοί οι κάποιοι δεν είναι απαραίτητο να βρίσκονται στον «κακό» βορρά. Το να παραμένει φτωχός ο νότος, το να μην έχει τους διευρυμένους ορίζοντες του βορρά, είναι κάτι που επιθυμεί και επιδιώκει η Μαφία. Γιατί αν υπήρχαν αυτά, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης η Καμόρα ή η Κόζα Νόστρα.
Δύο εγκληματικές οργανώσεις που έχουν συνεργαστεί, πάντως, με τον βορρά όποτε κρίθηκε αναγκαίο κάτι τέτοιο. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο… Μια τέτοια «συνεργασία», για παράδειγμα, υπήρξε στο πρωτάθλημα του 1988. Αυτό που η Νάπολι έχασε από τη Μίλαν επειδή η Καμόρα αποφάσισε ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τότε ο νότος είχε, όλο κι όλο, ένα πρωτάθλημα. Αυτό που είχαν πάρει οι Παρτενοπέι ένα χρόνο πριν. Θα έπαιρναν ακόμη ένα το 1990 και κάπου εκεί θα έμπαινε το τέλος… Δύο πρωταθλήματα σε περισσότερο από έναν αιώνα είναι, ουσιαστικά, τίποτα. Το να θεωρούν, επομένως, οι βόρειοι ότι… δεν τους βλέπουν τους νότιους, ότι δεν τους υπολογίζουν, με βάση τα δεδομένα δεν είναι υπεροψία. Μοιάζει με πραγματικότητα.
Οι νότιοι… Ιταλοί
Είναι, όμως, έτσι; Οχι ακριβώς… Ο ιταλικός νότος δεν έχει τις επιτυχίες που θα ήθελε ή θα άξιζε, αλλά έχει κάτι άλλο. Εχει το πάθος. Στοιχείο άρρηκτα συνδεδεμένο με τον Ιταλό. Εχει τις… φοκλόρ, σουρεάλ καταστάσεις που έχουμε δει μέσα στα χρόνια. Στοιχεία επίσης συνδεδεμένα άρρηκτα με τους Ιταλούς. Εχει το μόνιμο παράπονο, τη μόνιμη γκρίνια, τη μόνιμη αίσθηση του αδικημένου. Συναισθήματα όλα αυτά που επίσης χαρακτηρίζουν τον Ιταλό. Και επειδή τα έχει όλα, ζητάει συνεχώς και κάτι άλλο: Το spettacolo ή τη sceneggiata. Το θέαμα ή την παρωδία δηλαδή. Απέχουν το ένα από το άλλο, είναι τα δύο άκρα, αλλά έτσι είναι και ο Ιταλός του νότου.
Η Νάπολι, ο κύριος εκπρόσωπος του νότου στο ιταλικό ποδόσφαιρο, το κάνει χρόνια αυτό. Ανέκαθεν ήταν ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο. Ομάδα που θέλει να προσφέρει θέαμα. Ομάδα που θέλει να κερδίσει την εκτίμηση όλων για όσα δείχνει στο γήπεδο. Και αν αυτά δεν είναι αρκετά για να νικήσει κιόλας, θα κάνει και την παρωδία της. Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις είναι αυτός, άλλωστε… Ικανός να φύγει ακόμη και από κλήρωση πρωταθλήματος σταματώντας έναν περαστικό με μηχανάκι. Αυτό δεν είναι σενάριο από ταινία του presidente, είναι πραγματικότητα, το έχει κάνει. Μπορεί κανείς να φανταστεί Ανιέλι, Μπερλουσκόνι ή Μοράτι να κάνει κάτι τέτοιο;
Οι βόρειοι… Ελβετοί
Η απάντηση είναι αυτονόητη: Οχι. Και όχι «επειδή η κλήρωση θα ήταν όπως την ήθελαν», όπως θα έλεγε, χιουμοριστικά ή μη, κάποιος νότιος. Δεν θα το έκαναν επειδή στον βορρά η ιδιοσυγκρασία είναι αλλιώς. Και επειδή τα χαρακτηριστικά που περιγράφαμε πριν στους νότιους και είναι αυτά των Ιταλών, είναι πιο δυσεύρετα στον βορρά. Εκεί όπου οι κάτοικοι αποκαλούνται «Ελβετοί», από τους Ρωμαίους ή τους Ναπολιτάνους. Λιγότερο εκφραστικοί, πιο κλειστοί στις αντιδράσεις τους, πιο αποτελεσματικοί επίσης. «Επειδή έχουν τα λεφτά, είναι οι πλούσιοι, έχουν τις άκρες», θα πει ο νότιος. «Δουλέψαμε για να τα αποκτήσουμε αυτά», θα πει ο βόρειος. Και καθώς θα το λέει, θα σκέφτεται την επόμενη δυνατή μεταγραφή, τον επόμενο τίτλο, την επόμενη φιέστα.
Κάποιες φορές, βέβαια, για να φτάσει σε αυτή τη μεταγραφή, τον τίτλο ή τη φιέστα, θα χρησιμοποιήσει και τη δύναμή του. Οχι μόνο την οικονομική. Δεν θα παρεξηγηθεί ο οπαδός καμιάς ομάδας του ιταλικού βορρά αν υποστηρίξει κάποιος ότι σε σχέση με τον νότο είναι πιο δυνατοί παντού. Από την άλλη όμως, αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήταν αδικημένοι οι νότιοι. Και δεν ήταν αδικημένοι οι νότιοι, δεν θα υπήρχε αυτή η κόντρα. Δεν θα υπήρχαν αυτές οι ανισότητες, οι οποίες χαρακτηρίζουν την Ιταλία σε όλα τα επίπεδα. Οικονομικά, κοινωνικά, αθλητικά…
Διαβάστε στο italians.gr
Νάπολι – Μίλαν: Τι κάνουν σήμερα οι πρωταγωνιστές της ματσάρας του 1988
Μίλαν – Νάπολι: Η ιστορία δύο εκ των πιο περίεργων πρωταθλημάτων στο ιταλικό ποδόσφαιρο
Ντιέγκο Μαραντόνα: Το «αντίο» των Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της Νάπολι στο Τwitter
