Η Γιουβέντους είναι έτοιμη να γίνει 126 ετών, έχοντας ζήσει τόσα και τόσα κατά τη διάρκεια της ιστορίας της.
Είναι η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους, με τους περισσότερους οπαδούς. Είναι η ομάδα που έχει προσφέρει στην εθνική Ιταλίας τους περισσότερους παίκτες. Αυτή που αποτελούσε τον κορμό, τον πυρήνα της Σκουάντρα Ατζούρα στις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Είναι η Vecchia Signora του ιταλικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και πάνω από όλα, πάνω από τίτλους και όλα τα άλλα, είναι η ομάδα που δεν περνάει απαρατήρητη. Η Γιουβέντους αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να έχει ιδρυθεί οπωσδήποτε αφού είναι βασικός πρωταγωνιστής του Calcio. Οχι μόνο θετικά αλλά και αρνητικά, όπως για παράδειγμα το 2006. Και εντάσσεται και αυτό στο πλαίσιο που προαναφέραμε: Ή την αγαπάς ή τη μισείς. Αδιάφορος απέναντί της, πάντως, δεν μπορείς να είσαι.
Δεν ξέρουμε, φυσικά, αν την 1η Νοεμβρίου 1897 οραματίζονταν κάπως έτσι το μέλλον της, την πορεία της, την ιστορία της, οι μαθητές ενός λυκείου του Τορίνο που την ίδρυσαν. Ξέρουμε, όμως, ότι μέσα σε αυτά τα 126 χρόνια, τα οποία θα γιορτάσουν σε λίγες ώρες, οι Μπιανκονέρι πέτυχαν πάρα πολλά. Και θα μπορούσαν να πετύχουν περισσότερα αλλά, όπως λέει και ο Μαρτσέλο Λίπι, καμία ομάδα δεν έχει αδικήσει τον εαυτό της περισσότερο από ό,τι αυτή. Η αναφορά, φυσικά, έχει να κάνει με τα παιχνίδια που έχασε η Γιούβε και τα οποία θα μπορούσαν να μεγαλώσουν κι άλλο την ιστορία της. Και επιλέγοντας 4 από αυτά τα παιχνίδια θα… ευχηθούμε στους Τορινέζους για τα γενέθλιά τους.
1983: Αμβούργο – Γιουβέντους 1-0
«Αν παίζαμε 100 φορές μαζί τους θα νικούσαμε τις 99. Και τελικά μάς έτυχε το ένα που θα στράβωνε… Δεν ξέρω πώς έγινε. Ισως φταίει το ότι το πρωτάθλημα είχε τελειώσει ένα μήνα πριν τον τελικό και βγήκαμε εντελώς από τον ρυθμό μας. Ενας μήνας χωρίς επίσημο αγώνα είναι ό,τι χειρότερο. Ο,τι και να λέμε όμως τώρα δεν έχει σημασία», είχε πει πριν λίγα χρόνια ο Αντόνιο Καμπρίνι για τον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ενα ματς που έγινε σε ένα ΟΑΚΑ με 60.000 Ιταλούς στις εξέδρες και με τη Γιουβέντους να έχει στο ρόστερ της την… παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία συν τους Πλατινί και Μπόνιεκ. Κι όμως, έχασε με 1-0 από το Αμβούργο χάρη σε εκείνο το σουτ του Μάγκατ στα πρώτα λεπτά.
1997: Ντόρτμουντ – Γιουβέντους 3-1
Αν η Γιούβε του 1983 θα έκανε το 99/100 κόντρα στο Αμβούργο, σύμφωνα με τον Καμπρίνι, η Γιούβε του 1997 θα έκανε το 999/1000 κόντρα στη Ντόρτμουντ. Οπως στην Αθήνα όμως, έτσι και στο Μόναχο, της έκατσε το ένα που θα στράβωνε… Η ομάδα του 1996-97, όπως λένε ακόμη και σήμερα φίλοι και εχθροί, ήταν η καλύτερη της εποχής του Μαρτσέλο Λίπι, το peak. Μια ομάδα που τρομοκρατούσε τον Αγιαξ στον διπλό ημιτελικό, περνούσε με 6άρα από το Σαν Σίρο κόντρα στη Μίλαν, γενικά, όπως λέει και ο Κρίστιαν Βιέρι, έκανε πριν 25 χρόνια αυτά που κάνει σήμερα ο Γκουαρδιόλα. Οι Τορινέζοι πήγαν στον τελικό ως κάτοχοι του τίτλου και είχαν την ευκαιρία για τη 2η σερί μεγάλη κούπα και 3η συνολικά. Αντί για αυτό, όμως, έμειναν στην ιστορία οι Ρίντλε και Ρίκεν…
2003: Μίλαν – Γιουβέντους 0-0 (3-2 πεν.)
Ο καλύτερος τελικός Champions League όλων των εποχών, απλά και μόνο επειδή ήταν ιταλικός. Οι Ροσονέρι και οι Μπιανκονέρι ήταν ομαδάρες, όπως και η Ιντερ που σταμάτησε στους ημιτελικούς, αλλά στο Όλντ Τράφορντ το πήγαν πολύ… ιταλικά το θέμα: Παραλίγο να λήξει 0-0 και η διαδικασία των πέναλτι. Τελικά έληξε 3-2 για τη Μίλαν όμως, η οποία πανηγύρισε την 6η μεγάλη κούπα της ιστορία της, αφήνοντας τη Γιουβέντους στις δύο. Ηταν το παιχνίδι που θα μπορούσε να αλλάξει τον… ευρωπαϊκό αέρα των δύο ομάδων, να αλλάξει τις ισορροπίες. Τελικά, όμως, αυτές παρέμειναν ως είχαν. Καλό για τους Μιλανέζους, κακό για τους Τορινέζους, οι οποίοι έμειναν να αναρωτιούνται «τι θα γινόταν αν έπαιζε ο Νέντβεντ» και άρχισαν να σκέφτονται πλέον ότι υπάρχει μια κατάρα γύρω από τους τελικούς Πρωταθλητριών/Champions League. Και όταν μπαίνουν τέτοιες σκέψεις στο μυαλό, το βρίσκεις μπροστά σου στους επόμενους τελικούς.
2017: Ρεάλ Μαδρίτης – Γιουβέντους 4-1
Θα μπορούσε να μπει και ο τελικός του 2015 με τη Μπαρτσελόνα, αλλά εκείνη τη σεζόν οι Μπιανκονέρι δεν στενοχωρέθηκαν και τόσο. Η ικανοποίηση για την παρουσία στον τελικό, για την επιστροφή στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρώπης, ειδικά μετά την ευρωπαίκή τραγωδία της προηγούμενης σεζόν, ήταν μεγαλύτερη από την πίκρα για την ήττα στο Βερολίνο. Στο Κάρντιφ, όμως, ήταν μεγάλη σφαλιάρα. Πολύ μεγάλη. Και ακόμη μεγαλύτερη η πίκρα και η απογοήτευση. Σκεφτείτε, απλά, πόσο διαφορετικά θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για τη Γιουβέντους του Αντρέα Ανιέλι αν είχε κατακτήσει ένα Champions League… Ιδιόκτητο γήπεδο, ρεκόρ εσόδων, θετικοί ισολογισμοί, συνεχή πρωταθλήματα με απανωτά ρεκόρ, όλα αυτά οι Μπιανκονέρι τα έκαναν. Το μόνο που τους έλειπε για την απογείωση, με δεδομένο ότι το κλαμπ έμπαινε και σε μια νέα εποχή, στην οποία το marketing ήρθε σε πρώτο πλάνο, ήταν η μεγάλη ευρωπαϊκή κούπα. Και τελικά είδαμε όλοι πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά τη βραδιά της 3ης Ιουνίου 2017…
Διαβάστε τα νέα της Γιουβέντους στο italians.gr
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός του UEFA Champions League στο Twitter
