Μίλαν. Κληρώθηκε με τον Ερυθρό Αστέρα στους «32» του Europa League, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία για μια βόλτα στο παρελθόν.
Κάποιος, κάποτε, είπε μια ατάκα που περιέχει μια μεγάλη αλήθεια: «Το παν στη ζωή είναι η τύχη». Οσο ικανός κι αν είσαι, όση διάθεση κι αν έχεις για δουλειά, αν δεν έχεις και τύχη δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ εκεί που θες, να πετύχεις όσα ονειρεύεσαι ή αξίζεις. Παραδείγματα μπορούμε να βρούμε πολλά και εξαίρεση, φυσικά, δεν αποτελεί ο χώρος του ποδοσφαίρου. Εκεί, μάλιστα, η τύχη μπορεί να εμφανιστεί με διάφορους τρόπους. Με ένα δοκάρι και έξω, με ένα δοκάρι και μέσα, με μια καραμπόλα ή ακόμη και με την ομίχλη. Και αυτό το τελευταίο μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο Αρίγκο Σάκι…
Η σεζόν 1988-89 ήταν σημαδιακή για τη Μίλαν, η οποία επέστρεφε στο κύπελλο Πρωταθλητριών για πρώτη φορά έπειτα από 11 χρόνια και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έκανε ήδη όνειρα για το τρόπαιο. Η Βιτόσα από τη Βουλγαρία ήταν εύκολος αντίπαλος στον πρώτο γύρο, όπως δείχνει και το συνολικό σκορ 7-2 με το οποίο προκρίθηκαν οι ροσονέρι, αλλά στον δεύτερο τα πράγματα άλλαζαν. Αντίπαλος ήταν ο Ερυθρός Αστέρας, στον οποίο άρχιζαν να λάμπουν -και έλαμπαν ήδη πολύ- τα αστέρια των Ντέγιαν Σαβίσεβιτς και Ντράγκαν Στοΐκοβιτς, με το 1-1 του San Siro, στο πρώτο ματς, να επιβεβαιώνει ότι το εμπόδιο μόνο χαμηλό δεν ήταν.
Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου 1988, έμοιαζε με ανυπέρβλητο… Οι Μιλανέζοι παρατάσσονται χωρίς τον Γκούλιτ που πονάει στη μέση αλλά έχει ταξιδέψει στη Γιουγκοσλαβία, ο Βίρντις αφήνει με 10 παίκτες τους ροσονέρι αφού βλέπει κόκκινη κάρτα για χτύπημα σε αντίπαλο, ο Σαβίσεβιτς βάζει μπροστά στο σκορ τους γηπεδούχους στο 50′ και όσοι είδαν το ματς ή έγραψαν για αυτό, συμφωνούν σε ένα πράγμα: Δεν υπήρχε διέξοδος για τη Μίλαν. Η ομάδα του Σάκι, αποδυναμωμένη ήδη από την απουσία του Γκούλιτ, μοιάζει χαμένη στον αγωνιστικό χώρο του Maracana, το οποίο φλέγεται από τους οπαδούς των γηπεδούχων, τους οποίους οργανώνει ένας τύπος ονόματι Ζέλικο Ραζνάτοβιτς. Αυτός που τα επόμενα χρόνια θα γινόταν γνωστός σε όλους σαν Αρκάν…
Τη στιγμή, λοιπόν, που όλα έδειχναν να έχουν στραβώσει ανεπανόρθωτα και ο αποκλεισμός φαινόταν αναπόφευκτος, εμφανίστηκε η ομίχλη. Μιλάμε για ομίχλη, όμως, όχι αστεία… Από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου υπήρχε, αλλά στο δεύτερο η κατάσταση επιδεινώθηκε τόσο, ώστε στο 57ο λεπτό ο διαιτητής να αποφασίσει τη διακοπή του παιχνιδιού. Η τύχη που λέγαμε παραπάνω… Το ματς σταματάει και γίνεται την επόμενη μέρα, με το σκορ όμως στο 0-0 και όχι στο 1-0, αφού έτσι προέβλεπε ο κανονισμός της UEFA τότε. Με το πρώτο «θαύμα» να έχει γίνει, ο Σάκι έψαχνε ακόμη ένα και το βρήκε: Ο Γκούλιτ, μυστηριωδώς, γίνεται καλά και μπαίνει κανονικά στην 11άδα, αφού -επίσης- ο κανονισμός προέβλεπε ότι μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.
Η Μίλαν θα προηγηθεί με μια κεφαλιά του Φαν Μπάστεν, ο Στοΐκοβιτς θα ισοφαρίσει για τον Ερυθρό Αστέρα, ένα γκολ του Μανάρι, με την μπάλα να έχει περάσει για σχεδόν ένα μέτρο τη γραμμή, δεν θα μετρήσει ποτέ, ενώ ο Ντοναντόνι θα δεχθεί ένα χτύπημα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή. Ο Ιταλός εξτρέμ κατέρρευσε χάνοντας τις αισθήσεις του και το μοιραίο αποφεύχθηκε από τον φυσιοθεραπευτή των γηπεδούχων, ο οποίος… του έσπασε το σαγόνι για να περάσει οξυγόνο στους πνεύμονές του.
«Στο ημίχρονο ήμασταν πεπεισμένοι ότι είχε πεθάνει. Είχε δεχθεί ένα τρομερό χτύπημα και δεν ανέπνεε. Είχε γίνει μπλε. Τα παιδιά έπαιξαν το δεύτερο 45λεπτο με την πεποίθηση ότι ο Ντοναντόνι είχε πεθάνει ή πέθαινε. Κλαίγαμε όλοι στο ημίχρονο», θα πει χρόνια μετά ο Αντριάνο Γκαλιάνι.
Μετά από όλα αυτά, με το 1-1 να μένει ως το τέλος, οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν στη διαδικασία των πέναλτι, όπου ο Γκάλι απέκρουσε δύο εκτελέσεις και με σκορ 4-2 οι ροσονέρι πήραν την πρόκριση και έφτασαν ως το τέλος, κατακτώντας το τρόπαιο με το 4-0 επί της Στεάουα και κερδίζοντας έτσι το δικαίωμα -αφού το πρωτάθλημα το κατέκτησε η Ιντερ- να παίξουν ξανά στο Πρωταθλητριών ως κάτοχοι του τίτλου. Και το κατέκτησαν ξανά, με το 1-0 επί της Μπενφίκα.
«Ολα ήταν ισορροπημένα και στα τρία ματς, αν δεν ήμασταν καλύτεροι… Παίξαμε πολύ καλά και κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού θα σταματούσαμε αν προκρινόμασταν. Ισως να παίρναμε το τρόπαιο αντί για τη Μίλαν; Ποιος ξέρει; Οταν τελείωσαν τα πέναλτι, ο Ράικαρντ με πλησίασε και μου είπε ότι πρέπει να είμαι υπερήφανος ενώ ο Αντριάνο Γκαλιάνι ακόμη και σήμερα, όταν τον συναντώ, γελάει και μου λέει “χάρη στην ομίχλη του Βελιγραδίου γίναμε μεγάλη ομάδα”. Ισως ήταν θέλημα Θεού τελικά», έχει πει ο Στοΐκοβιτς, αναφερόμενος σε όσα έγιναν το διήμερο 9-10 Νοεμβρίου 1988.
Τότε που ουσιαστικά «γεννήθηκε» η Μίλαν του Σάκι, η Μίλαν των Ολλανδών, η Μίλαν των δύο σερί κυπέλλων Πρωταθλητριών, του 5-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης, του επιθετικού ποδοσφαίρου. Μια ομάδα που όσο καλή κι αν ήταν -και ενδεχομένως να είναι η καλύτερη όλων των εποχών- και όση διάθεση για δουλειά κι αν είχε, χρειάστηκε και την τύχη. Γιατί το παν στη ζωή είναι να την έχεις κι αυτή όταν τη χρειάζεσαι…
