Λάτσιο εναντίον Ρόμα σημαίνει ότι είναι μια καλή ευκαιρία για να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, καταγράφοντας στιγμές που μεγάλωσαν το μίσος τους.
Είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου, μια πόλη με ιστορία όσο ελάχιστες και με το εκπληκτικό «δώρο» του να μπορεί να συνδυάζει την παράδοση με το σήμερα. Είναι η πόλη του Κολοσσαίου, του Τίβερη, η πόλη στην οποία χτυπάει ακόμη και η καρδιά της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας με το Βατικανό. Οταν, όμως, έρχεται μια μέρα σαν τη σημερινή, η Ρώμη δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω, παρά μόνο η πόλη του απόλυτου ντέρμπι. Του πιο όμορφου ντέρμπι του κόσμου, όπως λένε οι κάτοικοί της. Η πόλη του derby della Capitale…
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό θα μπορούσε να μην υπάρχει, αν όλα είχαν εξελιχθεί φυσιολογικά. Και όταν λέμε φυσιολογικά, εννοούμε αν είχε γίνει -όπως συνέβαινε σε όλα τα άλλα εκείνη την εποχή- πραγματικότητα η επιθυμία, ή μάλλον η εντολή, του Μπενίτο Μουσολίνι. Ο «Ντούτσε» ονειρευόταν μια Ρώμη που θα είχε μόνο μία ομάδα, ικανή να κοντράρει τον πλούσιο βορρά και να μετατρέψει την πόλη και σε ποδοσφαιρική πρωτεύουσα της Ιταλίας.
Αυτή η ομάδα που οραματιζόταν ο Μουσολίνι ήρθε όντως στη… ζωή το 1927 και είναι η Ρόμα. Μια ομάδα που δημιουργήθηκε από την ένωση των Alba Roma, Roman και Fortitudo, των τριών εκ των τεσσάρων ομάδων που είχε εκείνα τα χρόνια η Ρώμη, δηλαδή. Η τέταρτη, αυτή που αποφάσισε να πάει κόντρα στην επιθυμία του, ήταν η Λάτσιο. Αυτή που είχε ιδρυθεί στις 9 Ιανουαρίου 1900 από άτομα της αστικής τάξης της ιταλικής πρωτεύουσας και είχε ως έδρα τα βόρεια σημεία της πόλης.
Ο Τζόρτζιο Βακάρο, ένας εκ των στρατηγών του Μουσολίνι, ήταν αυτός που είπε «όχι» στην προσχώρηση και της Λάτσιο στο νέο ποδοσφαιρικό εγχείρημα και μάλλον δεν μπορούσε να διανοηθεί εκείνη τη στιγμή τι… δώρο έκανε στο Calcio. Εκτός κι αν μπορεί κάποιος να φανταστεί το ιταλικό πρωτάθλημα χωρίς το ντέρμπι της Ρώμης. Ούτε για αστείο. Αστείο, άλλωστε, δεν είναι τίποτα στην αντιπαλότητα των δύο πλευρών, οι οποίες μπορούν να συμφωνούν πάντα στο ότι διαφωνούν για τα πάντα. Και κυρίως, στο ποιος κάνει κουμάντο στην πόλη, σε ποιον ανήκει αυτή.
Για τους λατσιάλι, το γεγονός ότι η ομάδα τους ιδρύθηκε πρώτη, σημαίνει ότι θα είναι για πάντα «la prima squadra della capitale». Για τους ρομανίστι, το γεγονός ότι η οπαδική δύναμη της αντιπάλου βρίσκεται πλέον γύρω-γύρω από τη Ρώμη και όχι στην καρδιά της, σημαίνει ότι είναι αυτοί τα αφεντικά. «Μια ομάδα προβάτων που την ακολουθούν βοσκοί», είχαν γράψει πριν χρόνια σε ένα πανό για τη Λάτσιο και τους οπαδούς της, θέλοντας να ειρωνευτούν για το γεγονός ότι αυτοί ήταν κυρίως στα προάστια της πρωτεύουσας.
Η απάντηση, φυσικά, δεν θα αργούσε να έρθει. «Μια ομάδα μαύρων που την ακολουθούν Εβραίοι», έγραφε το πανό των λατσιάλι, οι οποίοι ποτέ δεν έκρυψαν τις πολιτικές πεποιθήσεις τους. Οι οποίες, βασικά, δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές της απέναντι πλευράς. Απλώς, οι τιφόζι της Ρόμα δεν το διαφήμισαν ποτέ και προσπάθησαν -και πέτυχαν- να είναι πρώτα η ομάδα και μετά όλα τα άλλα.
«Είμαστε πάντα εκεί για την Λάτσιο και για την ιδεολογία μας. Τα μηνύματα που περνάμε μέσω της coreo κάθε φορά είναι όσο εθνικιστικά χρειάζεται, δεν το παρακάνουμε ποτέ», είχε πει σε εκπομπή της ιταλικής τηλεόρασης ο Φαμπρίτσιο Diabolik Πισιτέλι, ο ιστορικός ηγέτης των Irriducibili. «Η Ρώμη ανέκαθεν ήταν, είναι και πιστεύω ότι πάντα θα είναι μια πόλη που ανήκει στη δεξιά. Αρέσει ή όχι, έτσι είναι. Ποτέ, όμως, δεν επιτρέψαμε να μπλέξει η πολιτική με τη Ρόμα. Μπορούν να μας κατηγορήσουν για πολλά αν θέλουν, αλλά όχι γι’ αυτό», έλεγε από την απέναντι πλευρά ο ομόλογός του, Πάολο Τζαπαβίνια.
Κανείς εκ των δύο δεν είναι στη ζωή πλέον, αλλα αμφότεροι είχαν ζήσει πολλά σκηνικά που έμειναν στην ιστορία του ντέρμπι και του ιταλικού ποδοσφαίρου. Οπως, για παράδειγμα, ο θάνατος του νεαρού οπαδού της Λάτσιο, Βιτσέντσο Παπαρέλι, το 1979 από φωτοβολίδα που πέταξαν οι τιφόζι της Ρόμα. Οπως ο πανηγυρισμός του Τζόρτζιο Κινάλια στις 31 Μαρτίου 1974, όταν έκανε το 2-1 για τη Λάτσιο και το πανηγύρισε σηκώνοντας το χέρι του και δείχνοντας με το δάχτυλο, επίμονα, την Curva Sud των τζαλορόσι.
Οπως ο έξαλλος πανηγυρισμός του Κάρλο Ματσόνε στις 27 Νοεμβρίου 1994, όταν η Ρόμα νικούσε με 0-3 και ο allenatore, δηλωμένος οπαδός της, έτρεχε σε κατάσταση απόλυτης ευτυχίας προς το πέταλο ξεσηκώνοντας τους πάντες. Οπως το «vi ho purgato ancora», δηλαδή «σας καθάρισα ξανά», που έγραφε το φανελάκι του Φραντσέσκο Τότι το 1999. Οπως ο πανηγυρισμός του Πάολο Ντι Κάνιο με το δεξί χέρι σηκωμένο, μπροστά από την Curva Nord που παραληρούσε, στο 3-1 της 6ης Ιανουαρίου 2005.
Οπως η… σύμπραξη των δύο πλευρών τον Μάρτιο του 2004, όταν κυκλοφόρησαν τη φήμη ότι έξω από το Olimpico ένα περιπολικό παρέσυρε και σκότωσε -κάτι που δεν είχε γίνει τελικά- ένα μικρό παιδάκι, με αποτέλεσμα να πετύχουν τη διακοπή του ντέρμπι. Οπως οι πανηγυρισμοί των λατσιάλι το 2010 για την ήττα της ομάδας τους με 0-2 από την Ιντερ, η οποία… έπρεπε να πάρει το πρωτάθλημα για να μην το πάρει η Ρόμα. Οπως, φυσικά, ο τελικός του Coppa Italia το 2013, όταν οΣέναντ Λούλιτς πέτυχε το γκολ που του εξασφάλισε την ποδοσφαιρική αθανασία, αφού τόσο οι μεν όσο και οι δε θα το θυμούνται για πάντα.
«Ποτέ σκλάβοι του αποτελέσματος», είναι ένα από τα ρητά των ρομανίστι, θέλοντας να δείξουν ότι η αγάπη τους για την ομάδα είναι πάνω απ’ όλα. «Είμαστε ήδη νικητές επιλέγοντας να μην είμαστε εσείς», λένε από την άλλη πλευρά οι λατσιάλι, θέλοντας να δείξουν την ανωτερότητά τους σε σχέση με τους αντιπάλους τους.
«Ευτυχώς που είστε έτσι και οι δύο πλευρές», είναι αυτό που μπορούμε να πούμε όλοι οι υπόλοιποι, γιατί μπορεί η Ρώμη να είναι η πόλη του κολοσσαίου, του Τίβερη και της τόσο μεγάλης ιστορίας, αλλά είναι και ακόμη πιο όμορφη όταν έρχεται εκείνη η μέρα που είναι η πόλη του derby della Capitale. Του πιο όμορφου ντέρμπι του κόσμου, όπως λένε στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου…
Διαβάστε επίσης
Συνέλαβαν δύο ultras της Λάτσιο – Πανικός στην αστυνομία για το ντέρμπι με τη Ρόμα
Ρόμα: Ο ιστορικός ηγέτης των ultras που τίμησαν και οι λατσιάλι
Νάπολι – Ρόμα: Το χρονικό της οπαδικής κόντρας που κατέληξε σε μια δολοφονία
