Η τύχη στη ζωή ή έστω το σωστό timing είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και υπάρχουν πολλές αποδείξεις, ακόμη και στο ιταλικό ποδόσφαιρο.
Κάθε ποδοσφαιριστής όταν αρχίζει την καριέρα του, ονειρεύεται επιτυχίες. Τίτλους. Δόξα. Να κατακτήσει τα πάντα. Να γίνει γνωστός, επιτυχημένος, να γράψει ιστορία. Για να τα πετύχεις αυτά, θα πρέπει να έχεις το ανάλογο ταλέντο. Οχι πάντα όμως.
Γιατί υπάρχει και η κατηγορία των ποδοσφαιριστών που μπορούν να ζήσουν πολλές επιτυχίες, κατά τύχη. Ή μάλλον, επειδή βρέθηκαν στη σωστή ομάδα τη σωστή στιγμή. Παίκτες που ήταν καλοί, αξιοπρεπείς, μέτριοι, όπως θέλει ο καθένας, αλλά σάρωσαν τους τίτλους. Τέτοιους μπορούμε να βρούμε και στο ιταλικό ποδόσφαιρο, όπως θα διαπιστώσετε στις παρακάτω γραμμές…
Πάολο Ντε Τσέλιε
Ξέρετε πολλούς που θα έπαιζαν στη Γιουβέντους και θα είχαν στο μυαλό τους το… Fame Story; Ο Πάολο Ντε Τσέλιε είναι ένας από αυτούς, αν όχι ο μοναδικός. Ο Πάολο Ντε Τσέλιε, επίσης, υπήρξε τρεις φορές πρωταθλητής Ιταλίας. Και μία φορά κυπελλούχος Ιταλίας. Και γενικά, ο Πάολο Ντε Τσέλιε υπήρξε ένας αριστερός μπακ που δεν θα κατακτούσε ποτέ τίτλο, γιατί δεν θα έπαιζε σε ομάδα τίτλων, αν δεν ήταν στα τμήματα υποδομής της Γιούβε. Ανέβηκε στην πρώτη ομάδα στα χρόνια μετά το Calciopoli και αυτή ήταν και η τύχη του. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα έβλεπε κούπα στην καριέρα του.
Πιερίνο Φάνα
Πρόκειται για μια από τις πιο περίεργες περιπτώσεις και το εννοούμε. Ο Φάνα είναι ο ένας από τους έξι ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει scudetto με τρεις διαφορετικές ομάδες. Δεν το λες λίγο. Αντιθέτως. Κι όμως, αυτός δεν ήταν ποτέ… πολύς ως ποδοσφαιριστής. Ενας συμπαθής Ιταλός χαφ, ο Πιερίνο έπαιξε στη Γιουβέντους του Τζοβάνι Τραπατόνι ως το 1982. Τότε πήρε μεταγραφή στη Βερόνα, με την οποία κατέκτησε το απίθανο scudetto του 1985. Και αμέσως έφυγε για την Ιντερ, στην οποία στέφθηκε πρωταθλητής και το 1989. Στην Ελλάς βοήθησε πολύ, σε Τορίνο και Μιλάνο υπήρχε στο ρόστερ.
Μάρκο Σιμόνε
Ο ποδοσφαιριστής που πιστέψαμε ότι βγήκε με τις κάλτσες στον τελικό του Champions League το 1995. Ο Σιμόνε ήταν ο πρώτος που φόρεσε λευκά παπούτσια και το έκανε σε ένα ματς, στο οποίο διεκδίκησε το τρίτο Πρωταθλητριών της καριέρας του. Το είχε και πανηγυρίσει και το 1990 και 1994, βλέπετε, ως μέλος της Μίλαν των Αρίγκο Σάκι και Φάμπιο Καπέλο. Δεν ήταν κακός παίκτης, αντιθέτως, ήταν αξιοπρεπής επιθετικός. Δεν ήταν όμως και παικταράς για 4 πρωταθλήματα, 2 Champions League, ένα Διηπειρωτικό συν κάτι Σούπερ Καπ.
Τεμπάλντο Μπιλιάρντι
Το καλοκαίρι του 1986, όταν ο Μαραντόνα κατακτούσε το Μουντιάλ με την Αργεντνή, η Νάπολι ανακοίνωνε την απόκτηση του Μπιλιάρντι. Οι δυο τους, τα επόμενα τέσσερα χρόνια, θα θριάμβευαν σε Ιταλία και Ευρώπη. Ο Ντιέγκο ως απόλυτης πρωταγωνιστής, ο Τεμπάλντο ως απόλυτος κομπάρσος. Ο παλαίμαχος Ιταλός αμυντικός είναι ο ορισμός του «βρίσκομαι στη σωστή θέση, τη σωστή στιγμή», αφού έμεινε στη Νάπολι ως το 1990. Τα έζησε, δηλαδή, όλα. Δύο πρωταθλήματα, κύπελλο Ιταλίας, κύπελλο UEFA, Σούπερ Καπ. Χωρίς να παίζει σχεδόν ποτέ.
Σιμόνε Παντοΐν
Ενα από τα χαρακτηριστικά της Γιουβέντους, είναι η εκτίμησή της προς παίκτες που δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά έχουν όρεξη για δουλειά. Δεν αποτελεί έκπληξη, επομένως, το γεγονός ότι στο Τορίνο εκτίμησαν, παράγοντες-προπονητές-οπαδοί, τον Παντοΐν. Αυτό που προκαλεί έκπληξη, είναι ο απολογισμός του Σιμόνε: Πέντε πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, συν τρία Σούπερ Καπ. Και παραλίγο και Champions League, αφού η Γιούβε ήταν στον τελικό του 2015, ένα χρόνο πριν αποχωρήσει. Ποιος να του το ‘λεγε ότι θα είχε τόσα μετάλλια στο σπίτι του…
Μάσιμο Μπονίνι
Πάνω στη λογική αυτού που γράψαμε για τον Παντοΐν, βασίστηκε και η καριέρα του Μπονίνι. Αν και ήταν μάλλον καλύτερος παίκτης, γιατί κατάφερε να σταθεί σε μια καλύτερη Γιουβέντους. Από το 1981 ως το 1988 στο Τορίνο, ο Μάσιμο έζησε τα καλά χρόνια της κυριαρχίας επί Τραπατόνι, πανηγυρίζοντας τα πάντα. Τρία πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, ένα Πρωταθλητριών, ένα Κυπελλούχων, ένα Διηπειρωτικό, συν ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Δεν ήταν παικταράς, δεν έκανε τη διαφορά, αλλά ήταν συνήθως βασικός σε εκείνη την ομάδα. Χρειάζονται και οι χαμάληδες στο κέντρο.
Ντανιέλε Μασάρο
Καλός παίκτης. Το γράφουμε εξαρχής για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Οχι και τέτοια κλάση όμως, ώστε να σκεφτεί όταν ξεκινούσε την καριέρα του ότι θα κατακτούσε τα πάντα. Το έζησε όμως. Ο Μασάρο ήταν στην αποστολή της Ιταλίας που κατέκτησε το Μουντάλ 1982, ασχέτως αν δεν έπαιξε καθόλου. Και το 1986 πήρε μεταγραφή στη Μίλαν, με το timing να είναι τέλειο αφού ακολούθησαν τα καλύτερα χρόνια της. Τόσο καλά, ώστε το 1995, όταν έφευγε ο Ντανιέλε, να φεύγει γεμάτος κούπες. Τέσσερα πρωταθλήματα, δύο Πρωταθλητριών (θα ήταν τρία αν δεν είχε πάει δανεικός στη Ρόμα το 1988-89), δύο Διηπειρωτικά, τρία ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και δύο ιταλικά. Συν, όπως προαναφέραμε, το Μουντιάλ. Και στο Champions League του 1994 ήταν και στους πρωταγωνιστές. Υπερβολή, ίσως.
Πάολο Ορλαντόνι
Αν πρέπει να βάλουμε έναν τερματοφύλακα, τότε μάλλον αυτός είναι η κατάλληλη περίπτωση. Ο Ορλαντόνι υπέγραψε στην Ιντερ το καλοκαίρι του 2005 για να είναι πίσω από τους Ζούλιο Σέζαρ και Φραντσέσκο Τόλντο. Από μόνο του το γεγονός της παρουσίας του στους νερατζούρι, ήταν θρίαμβος. Αυτά που θα ακολουθούσαν, ήταν αδιανόητα. Ο Ορλαντόνι έμεινε στην Ιντερ ως το 2012, έπαιξε μόλις τέσσερις φορές σε επτά χρόνια και πανηγύρισε πολύ περισσότερες. Πέντε (με αυτό του 2005-06) πρωταθλήματα, τρία κύπελλα, ένα Champions League, ένα Παγκόσμιο Συλλόγων, συν τέσσερα ιταλικά Σούπερ Καπ. Τα οποία είναι πέντε, αν υπολογίσουμε και εκείνο με τη Λάτσιο, στην οποία επίσης δεν έπαιζε, το 2000. Αρχοντας.
Διαβάστε στο italians.gr
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Παικταράδες που κατέκτησαν λίγα για την αξία τους
