Αρκετές ήταν οι αλλαγές που έγιναν στο ιταλικό ποδόσφαιρο στο πέρασμα των χρόνων, αλλά τρεις ήταν οι πιο σημαντικές.
Από το 1893, όταν ιδρύθηκε η πρώτη ομάδα, η Τζένοα, έχει περάσει πάρα πολύς καιρός. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, λοιπόν, το ιταλικό ποδόσφαιρο έχει ζήσει διάφορες αλλαγές. Από το σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος, μέχρι τον τρόπο βαθμολόγησης των νικών κλπ. Αλλες ήταν σημαντικές, άλλες λιγότερο. Τρεις, όμως, ήταν αυτές που ξεχωρίζουν ως οι πιο σημαντικές. Ως αυτές που άλλαξαν το ιταλικό ποδόσφαιρο, μέχρι αυτό να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα.
Τρεις ιστορικές αποφάσεις που άλλαξαν το Καμπιονάτο και το πώς, το αναλύουμε στις παρακάτω γραμμές…
Απόφαση 1η: Τέλος οι ξένοι παίκτες
Η περίοδος από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ως τα μέσα αυτής του ’60, ήταν από τις καλύτερες για την Ιταλία. Ηταν τα χρόνια που έμειναν στην ιστορία ως το «οικονομικό θαύμα» της γειτονικής χώρας. Μια τρομερή οικονομική ανάπτυξη, η οποία επηρέασε την Ιταλία σε όλα. Συμπεριλαμβανομένου και του ποδοσφαίρου, φυσικά.
Ηταν τότε που οι ομάδες αποκτούσαν ξένους ποδοσφαιριστές της αξίας του Τσαρλς, του Νόρνταλ, του Σίβορι, του Λίντχολμ κλπ. Μεταγραφές, όμως, στις οποίες μπήκε απότομα τέλος. Κι ας είχαν λεφτά οι ομάδες… Η εθνική Ιταλίας πήγε στο Μουντιάλ 1966 με στόχο να προχωρήσει αρκετά και τελικά αποκλείστηκε πρόωρα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αποκλείστηκε και από τη… Βόρεια Κορέα. Σοκ.
Τόσο μεγάλο σοκ, ώστε να παρθεί μια δραστική απόφαση: Απαγορεύονται οι μεταγραφές ξένων παικτών. Οσοι έπαιζαν ήδη σε ιταλικές ομάδες, φυσικά, παρέμειναν. Δεν μπορούσε να αποκτηθεί κανείς άλλος όμως. Απόφαση που δεν επηρέασε αρχικά τις ομάδες στο να είναι ανταγωνιστικές στην Ευρώπη. Η Μίλαν, για παράδειγμα, κατέκτησε το Πρωταθλητριών το 1969 ενώ οι Γιουβέντους και Ιντερ έπαιξαν σε τελικούς κόντρα στον Αγιαξ.
Στην πορεία, μετά τις αρχές των 70’s, οι ομάδες άρχισαν όμως να επηρεάζονται αρνητικά. Το θέμα, όμως, ήταν να βοηθηθούν οι Ιταλοί παίκτες και όντως έγινε έτσι. Ο Αναστάζι, ο Ρίβα, ήρθαν στο προσκήνιο ακόμη πιο δυναμικά και γενικά τα οφέλη φάνηκαν στην εθνική ομάδα. Η Σκουάντρα Ατζούρα κατέκτησε το Euro 1968, ήταν φιναλίστ στο Μουντιάλ 1970 και 4η στο Μουντιάλ 1978.
Απόφαση 2η: Επιστροφή των ξένων παικτών
Οι ομάδες, βέβαια, χαίρονταν για την εθνική, αλλά ανησυχούσαν για τις ίδιες. Η κατάκτηση του κυπέλλου UEFA από τη Γιουβέντους το 1977, για παράδειγμα, ήταν μεμονωμένη επιτυχία. Ηταν φανερό ότι σε συλλογικό επίπεδο η Ιταλία άρχιζε να χάνει έδαφος. Και όταν ξέσπασε και το σκάνδαλο Totonero, με τους υποβιβασμούς των Μίλαν και Λάτσιο, η ανησυχία μεγάλωσε. Ετσι, αποφασίστηκε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να επιτραπούν ξανά οι μεταγραφές ξένων παικτών.
Υπήρξε, όμως, μια σημαντική διαφορά σε σχέση με παλαιότερα. Δεν πήγαιναν, πλέον, στην Ιταλία κάποιοι ξένοι παικταράδες και αρκετοί μέτριοι. Πήγαιναν μόνο παικταράδες. Οι Ιταλοί άνοιξαν ξανά τα σύνορα για τους ξένους και οι ομάδες αποκτούσαν μόνο παίκτες μεγάλης αξίας. Ετσι είδαμε τη δεκαετία του ’80 τον Ζίκο στην Ουντινέζε ή τον Σόκρατες στη Φιορεντίνα. Για να μην αναφερθούμε στον Μαραντόνα και τη Νάπολι.
Εχοντας βγάλει μια νέα γενιά Ιταλών ποδοσφαιριστών μεγάλης αξίας, μια γενιά που έπαιρνε πολύ χρόνο συμμετοχής και βελτιωνόταν συνεχώς, οι ομάδες αποκτούσαν ξανά ξένους παίκτες αλλά μόνο μεγάλης αξίας πλέον. Και κάπως έτσι, τη δεκαετία του ’80 το ιταλικό καθιερώθηκε ως το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Και θα παρέμενε για πάρα πολλά χρόνια ακόμη.
Απόφαση 3η: Τα τηλεοπτικά δικαιώματα
Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90 η συμμετοχή της ιταλικής τηλεόρασης στο πρωτάθλημα ήταν απλή: Η Rai μετέδιδε ελεύθερα όποιον αγώνα ήθελε. Και όλα τα παιχνίδια γίνονταν μεσημέρι. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, όμως, δεν το θεωρούσε αρκετό. Επιχειρηματικά, άλλωστε, οι τηλεοπτικοί σταθμοί ήταν η… ναυαρχίδα του. Ετσι, αρχίζει σιγά-σιγά η συζήτηση για να μπει το θέμα σε πιο επαγγελματική βάση.
Αυτή η συζήτηση θα αρχίσει το 1993 και θα ολοκληρωθεί το 1995. Τότε που για πρώτη φορά οι μεταδόσεις έπαψαν να είναι ελεύθερες για όλους. Τότε που για πρώτη φορά ορίστηκε παιχνίδι πρωταθλήματος το βράδυ της Κυριακής. Ενα κάθε εβδομάδα, με τον τηλεοπτικό σταθμό να επιλέγει ποιο. Και η αλήθεια είναι ότι επιχειρηματικά ήταν η σωστή στιγμή για να αποφασιστεί αυτό. Επιχειρηματικά, επαναλαμβάνουμε, γιατί κατά τα άλλα όλοι θέλουμε ελεύθερη μετάδοση όλων των αγώνων.
Το ιταλικό ποδόσφαιρο, λοιπόν, που είχε ούτως ή άλλως πολλά λεφτά, απέκτησε κι άλλα. Και έτσι οι πολλοί παικταράδες που έπαιζαν στις ιταλικές ομάδες, έγιναν ακόμη περισσότεροι. Αποτέλεσμα; Γεμάτα γήπεδα, γεμάτα ταμεία, γεμάτα θέαμα τα παιχνίδια. Το ιταλικό πρωτάθλημα που ήταν το καλύτερο του κόσμου, εκτοξεύτηκε κι άλλο. Και η δεκαετία του ’90 ήταν αυτή στην οποία η Serie A χαρακτηρίστηκε Μέκκα του ποδοσφαίρου. Ή ΝΒΑ του ποδοσφαίρου.
Το κακό για τους Ιταλούς, είναι ότι έχουν χρόνια, πια, να πάρουν μια ιστορική απόφαση που θα βοηθήσει το πρωτάθλημά τους. Προσπάθειες έχουν γίνει, αλλά το αποτέλεσμα δείχνει ότι καμία δεν ήταν επιτυχημένη. Είναι προφανές, επομένως, ότι κάτι θα πρέπει να αλλάξει. Κάτι θα πρέπει να αποφασιστεί. Κάτι θα πρέπει να γίνει για να επιστρέψει το ιταλικό ποδόσφαιρο στο επίπεδο που του πρέπει.
Διαβάστε στο italians.gr
Το πρωτάθλημα της Κάλιαρι: Η πιο τρελή ιστορία στο ιταλικό ποδόσφαιρο
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Το πρωτάθλημα της Λάτσιο που «έκλεψε» η Τζένοα
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Η τρελή πορεία της Ελλάς Βερόνα στο πρωτάθλημα του ’85
