Η εθνική Ιταλίας έχει αρχίσει με δύο νίκες το Euro αλλά υπάρχουν και μεγαλύτερα κέρδη από αυτό.
Από τις μαγικές βραδιές, τις notti magiche όπως έμειναν στην ιστορία, του Μουντιάλ 1990, πέρασαν 31 χρόνια… Σε αυτές τις τρεις δεκαετίες, οι Ιταλοί έζησαν και ένιωσαν τα πάντα. Αισθάνθηκαν γκαντέμηδες (1994, 1998), αισθάνθηκαν πόνο (2000), ένιωσαν ότι τους κλέβουν (2002)… Τα έβαλαν με όλους και όλα (2004), έζησαν ξανά την ευτυχία (2006), αλλά και την ταπείνωση (αποκλεισμός από Μουντιάλ 2018).
Ολα τα συναισθήματα που μπορούσαν να ζήσουν, τα έζησαν. Και πάντα, σε όλα αυτά, υπολόγιζαν και το πώς φαίνονται στους υπόλοιπους. Πώς τους βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος. Αυτή είναι μια διαφορά, σημαντική, σε σχέση με φέτος. Σε σχέση με αυτές τις νέες notti magiche που ζουν στο Ολίμπικο της Ρώμης. Εκεί όπου μαθαίνουν ή μάλλον ξαναθυμούνται, το πιο βασικό όλων: Να αγαπάνε ξανά την εθνική Ιταλίας. Και την αγαπάνε επειδή βλέπουν αυτό που θέλουν.
Παίκτες που εκφράζουν τον Ιταλό
Η στατιστική ή οι τακτικοί αναλυτές μπορούν να εστιάσουν στο πόσο τρέχει ο Σπινατσόλα, πόσα «μηδέν» κρατάει η άμυνα, πώς το κέντρο ανταποκρίνεται όποιοι κι αν παίζουν. Εμείς θα σταθούμε σε κάτι άλλο: Αυτή η εθνική Ιταλίας απαρτίζεται από παίκτες που εκφράζουν τον Ιταλό. Εκφράζουν τη χώρα αυτή τη στιγμή. Μια χώρα με τεράστια ιστορία πάντα, μεγάλη οικονομική δύναμη κάποτε, αρκετές δυσκολίες τώρα. Μια χώρα που υπέφερε από την πανδημία τον τελευταίο 1,5 χρόνο και θέλει να δείξει ότι μπορεί να βγει πιο δυνατή. Να βγει νικήτρια.
Αυτό κάνουν και ο Ρομπέρτο Μαντσίνι με τους παίκτες του. Και έχει ενδιαφέρον να σταθεί κάποιος σε αυτούς τους παίκτες…
Κάποιοι παίζουν την τελευταία μεγάλη διοργάνωση της καριέρας τους, όπως ο αρχηγός Κιελίνι (ίσως και ο Μπονούτσι). Κάποιοι θέλουν να αποδείξουν ότι μπορούν να είναι… άντρες, καθοριστικοί και σε εθνικό επίπεδο (Ινσίνιε, Ιμόμπιλε). Κάποιοι θέλουν να αποδείξουν ότι δεν χάθηκαν, όπως φοβόντουσαν οι περισσότεροι (Μπεράρντι). Κάποιοι θέλουν να δείξουν ότι ήρθε, ότι έρχεται η ώρα τους (Μπαρέλα, Λοκατέλι, Κιέζα). Κάποιοι θέλουν να αποδείξουν ότι αξίζουν να είναι εκεί, ότι είναι καλύτεροι απ’ ό,τι θεωρούνται (Σπινατσόλα, Ντι Λορέντσο). Για τον καθένα μπορεί να βρεθεί ένας ιδιαίτερος λόγος που το ζει τόσο έντονα και ακόμη δεν τους έχουμε δει όλους (Βεράτι).
Ανυπομονείς να τη δεις στο γήπεδο
Τους βλέπουμε, όμως, όλους όταν πρέπει. Αν θες να δεις πόσο ομάδα είναι ένα γκρουπ, λένε, δες τους όταν πανηγυρίζουν. Και αυτή η εθνική Ιταλίας, είναι μια πραγματική ομάδα. Είναι η καλύτερη του κόσμου; Οχι. Είναι το φαβορί για να κατακτήσει το Euro; Επίσης όχι. Αδιάφορο, όμως, είναι αυτό προς το παρόν. Αντιθέτως, αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που περιμέναμε πώς και πώς να δούμε τη Σκουάντρα Ατζούρα.
Οχι επειδή είμαστε οπαδοί της, αλλά να περιμένουμε να τη δούμε για να νιώσουμε όμορφα. Να απολαύσουμε το συνεχές πρέσινγκ παντού. Να πωρωθούμε με το ασταμάτητο τρέξιμο. Να θαυμάσουμε την άνεση με την οποία βγαίνει μπροστά όταν κλέβει τη μπάλα. Να λατρέψουμε τη νοοτροπία αφεντικού με την οποία μπαίνει στο γήπεδο. Να ακούμε σαν… μελωδία την απαρίθμηση των ρεκόρ στην άμυνα, στην επίθεση ή σε ό,τι αφορά το αήττητο σερί.
Η εθνική Ιταλίας που παρουσιάζει ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, είναι μια πραγματική ομάδα. Μια ομάδα που εκφράζει σε απόλυτο βαθμό την ψυχολογία του Ιταλού. Και γι’ αυτό, θα είναι πολλοί αυτοί που θα κλάψουν για αυτή. Είτε από χαρά, είτε από στενοχώρια. Και είναι όμορφο και αυτό, γιατί σημαίνει ότι έχει δημιουργήσει προσδοκίες. Κάτι που έλειπε πολλά χρόνια από τη Σκουάντρα Ατζούρα. Οπως έλειπαν αυτές οι μαγικές βραδιές με τους Ατζούρι στο γήπεδο…
Διαβάστε στο italians.gr
Μαντσίνι: «Για όσους υπέφεραν αυτόν τον 1,5 χρόνο και συνεχίζουν να υποφέρουν»
Ιταλία – Ελβετία 3-0: Από 3άρα σε 3άρα!
Εβαλαν βόμβα κοντά στο Ολίμπικο πριν το Ιταλία – Ελβετία
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός του Ρομπέρτο Μαντσίνι στο Twitter
