Το φετινό πρωτάθλημα είναι ο καλύτερος τρόπος για να… τιμήσει η Serie A μία από τις πιο συναρπαστικές σεζόν της ιστορίας της.
Οσο η Γιουβέντους πήγαινε από νίκη σε νίκη, μειώνοντας τη διαφορά από την κορυφή, οι Ιταλοί το έλεγαν: «Πάει για το πρωτάθλημα». Το έλεγαν και το πίστευαν. Είτε επειδή οι Μπιανκονέρι πλησίαζαν συνεχώς, είτε επειδή δεν τους ξεγράφουν ποτέ, είτε επειδή είναι μια τρελή σεζόν. Και καθώς προσπαθούσαν να βρουν επιχειρήματα για να στηρίξουν την άποψή τους, είχε γραφτεί κι αυτό: «Στη συμπλήρωση 20 χρόνων από το τρελό πρωτάθλημα της 5ης Μαΐου, θα πάρουν ένα ακόμη πιο τρελό». Τελικά δεν θα γίνει έτσι, η φετινή Serie A δεν θα έχει… 4 διεκδικητές ως το τέλος. Υπερβολικό. Θα έχει τρεις όμως και αυτό όντως δεν έχει ξαναγίνει μετά το 2001-02.
Μίλαν, Νάπολι και Ιντερ, με βαθμολογική σειρά, χτυπάνε στα ίσα το scudetto και το αξίζουν και οι τρεις. Για τους Ροσονέρι θα είναι η τέλεια επιβράβευση της δουλειάς των τελευταίων 2,5 ετών. Για τους Παρτενοπέι θα είναι η τέλεια επιβράβευση -και ίσως το τέλειο φινάλε- για τη δουλειά 18 χρόνων του Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις. Για τους Νερατζούρι θα είναι η τέλεια επιβράβευση για το πώς διαχειρίστηκαν τις αλλαγές του περασμένου καλοκαιριού. Εχουν, με λίγα λόγια, επιχειρήματα και οι τρεις πλευρές για να στηρίξουν την υποψηφιότητά τους.
Από την άλλη, έχουν και οι τρεις λόγους για να φοβούνται ότι δεν θα τα καταφέρουν. Η Μίλαν, για παράδειγμα, έχει πρόβλημα στο σκοράρισμα και απειρία. Για την πλειοψηφία των παικτών τους, όπως και για τον προπονητή, αυτό που ζουν είναι πρωτόγνωρο. Δεν είναι υπερβολικό, επομένως, να πιστεύει κανείς ότι όσο πλησιάζουν στο τέλος, θα κινδυνεύουν να λυγίσουν. Η Νάπολι, από την πλευρά της, το έχει μονίμως αυτό το θέμα, αν εξαιρέσουμε την εποχή Μαραντόνα. Το είδαμε και πέρυσι, όταν στην τελευταία αγωνιστική, εντός έδρας, έχασε την έξοδο στο Champions League.
Το φετινό πρωτάθλημα δίνει μια μεγάλη ευκαιρία στους αρμόδιους
Οσο για την Ιντερ; Προφανώς η νίκη στην έδρα της Γιούβε ήταν πολύ μεγάλη, βαθμολογικά και ψυχολογικά. Αγωνιστικά, όμως, η ομάδα του Σιμόνε Ιντσάγκι έδειξε λίγα πράγματα. Και αν δεν βρεθεί τρόπος για να φρεσκαριστεί κάπως το κέντρο, το φινάλε δεν θα είναι καλό. Αυτό, όμως, είναι κάτι που αγχώνει τους οπαδούς της. Τους υπόλοιπους, τους ουδέτερους, δεν τους ενδιαφέρει και τόσο το ποια εκ των τριών θα χαρεί. Τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι χαίρονται οι ίδιοι, χαίρεται όλη η Ιταλία, το φετινό πρωτάθλημα. Χαίρεται για μια σεζόν που θυμίζει τη Serie A των καλύτερων χρόνων της. Οχι σε ποιότητα, το ξεκαθαρίζουμε για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Στην αγωνία όμως, στην εξέλιξη, στις ανατροπές, στο δραματικό φινάλε.
Ηταν κάτι που το άξιζε η Ιταλία, ειδικά μετά το δράμα με τον αποκλεισμό της εθνικής ομάδας από το Μουντιάλ. Και είναι κάτι που θα πρέπει να το εκμεταλλευτούν όσοι αποφασίζουν. Οσοι διοικούν το ιταλικό ποδόσφαιρο και ορίζουν την τύχη του, την πορεία του. Η Serie A, το έχουμε ξαναγράψει, είναι η… πιο βαριά φανέλα σε ό,τι αφορά τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Είναι πραγματικά κρίμα να μην κάνει το επόμενο βήμα, με προσέλκυση περισσότερων χορηγών και κατασκευή νέων γηπέδων. Γιατί τότε δεν θα έχει τίποτα να ζηλέψει από πουθενά. Οπως δεν ζηλεύει ήδη φέτος σε ό,τι αφορά το ενδιαφέρον, το πόσο συναρπαστικό πρωτάθλημα είναι.
Από εκεί και πέρα, σε ό,τι αφορά το ποιος θα το πάρει, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Και επειδή αναφερόμαστε στην Ιταλία, μια χώρα που πιστεύει σε προλήψεις, ανώτερες δυνάμεις, άστρα κλπ, να αναφέρουμε το εξής: Το 1999 η Λάτσιο έχασε το πρωτάθλημα την προτελευταία αγωνιστική. Αν της χρωστούσε κάτι η μοίρα, της το έδωσε το 2000. Το 2000 η Γιουβέντους έχασε το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική. Αν της χρωστούσε κάτι η μοίρα, της το έδωσε το 2002. Το 2002 η Ιντερ έχασε το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική. Αν της χρωστάει κάτι η μοίρα, ίσως ήρθε η ώρα να της το ξεπληρώσει. Στη συμπλήρωση 20 χρόνων από εκείνη την 5η Μαΐου που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς τιφόζο…
