Η εθνική Ιταλίας άρχισε με νίκη στα προκριματικά του Μουντιάλ 2022, συνεχίζει τα καλά αποτελέσματά της με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι και πείθει ως η καλύτερη ιταλική ομάδα αυτή τη στιγμή.
Ορίστε, η πιο ευρωπαϊκή, πιο επιτυχημένη ιταλική ομάδα. Είναι η εθνική. Τρέχει, σκοράρει, νικάει: Πηγαίνει προς το Μουντιάλ, η κατεύθυνση είναι σωστή και δεν θα μπορούσε να υπάρχει αμφιβολία για μια ομάδα που έχει τους μηχανισμούς ενός συλλόγου. Μια ομάδα που έχει εθιστεί πλέον στη νίκη (και δεν έχει ηττηθεί τους τελευταίους 30 μήνες). Μια ομάδα που έφταε σε αυτές τις νίκες χτίζοντας το ποδόσφαιρό της και την ταυτότητά της.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο θα είναι το πεδίο για την υπεράσπιση της ιταλικής υπερηφάνειας που τραυματίστηκε πρόσφατα: Από τη βραδιά στο Βερολίνο, πριν από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, η Ιταλία έπαιξε έξι αγώνες στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Και νίκησε μόνο σε έναν. Σε δεκαπέντε χρόνια. Τις τελευταίες ημέρες, μετά τους διαδοχικούς αποκλεισμούς από τα ευρωπαϊκά κύπελλα, ψάχνουν όλοι το πώς θα ξαναγίνουν ανταγωνιστικές οι ιταλικές ομάδες.
Πολλοί κατέθεσαν την άποψή τους: Το πρόβλημα είναι πραγματικό και ποικίλο. Πέρα από κάποια ιδεολογική μετατόπιση, τα χαρακτηριστικά που πρέπει να ενισχυθούν είναι η ταχύτητα, η τεχνική. Η ένταση κυνηγώντας τη μπάλα, το θάρρος στις επιλογές των παικτών. Όλα αυτά, είναι πιο εύκολο να δουλευτούν σε καθημερινή βάση, με συνεχή επανάληψη. Η Αταλάντα και ως ένα βαθμό η Ρόμα, δείχνουν να έχουν λιγότερο «διεφθαρμένη» νοοτροπία και πιο ελεύθερες σκέψεις. Η Μίλαν έδειχνε να έχει αυτό το θάρρος, αλλά δεν είχε τους σωστούς παίκτες τη σωστή βραδιά. Άλλες ομάδες, καλύτερες και πιο δυνατές, νικήθηκαν και από τις κολακείες ή την κούραση των άλλοθι.
Η επανεκκίνηση από το απόλυτο μηδέν
Η καλύτερη ιταλική ομάδα όμως, αυτή τη στιγμή, είναι η εθνική. Έφτασε εκεί ξεκινώντας από το απόλυτο τίποτα που άφησε η απουσία της Ιταλίας από το Μουντιάλ. Δεν υπήρχε λόγος να αποτίσουμε φόρο τιμής, παρελθόν για να τιμήσουμε: Το παρελθόν είχε μόλις ακυρώσει την Ιταλία από το ποδόσφαιρο. Ίσως η πιο συμφέρουσα προϋπόθεση για επανεκκίνηση. Η Ιταλία αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας επειδή δεν κατάφερε να σκοράρει κόντρα στη Σουηδία. Και η εθνική ομάδα του Μαντσίνι ξεκίνησε ξανά με αυτό το φορτίο: Οι αγώνες έδειξαν μια αλληλεπίδραση λύτρωσης, αλλά όλα τα συναισθήματα εκπνεύστηκαν και «καταναλώθηκαν» κοντά στο γκολ, το οποίο δεν ήρθε ποτέ.
Και τότε ο Μαντσίνι – όπως ακριβώς έκανε ως παίκτης για να βρει τον στόχο – άλλαξε τις προτεραιότητές του. Έσωσε την ομάδα από τις απέλπιδες προσπάθειες να βρει δίδυμα ή τριπλέτες θα έδιναν τα γκολ που έλειπαν. Σκέφτηκε μια ομαδική ιδέα που ξεπέρασε το ατομικό ταλέντο. Μια ομάδα που θα ξέρει τι να κάνει με τη μπάλα. Όπως γράψαμε πριν από μήνες, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ισπανίας και της Γερμανίας, η εθνική ομάδα έχει θέσει τους στόχους ενός κλαμπ: Οικοδόμησε έναν τρόπο παιχνιδιού και ο διαχωρισμός με την παράδοση έγινε. Διαχωρισμός ριζοσπαστικός και ανατρεπτικός, επειδή ο Μαντσίνι επέλεξε την τεχνική και το έκανε χωρίς συμβιβασμούς.
Για να συγκεντρωθούν όλοι στον στόχο, δεν υπήρχε φορ στους πρώτους αγώνες. Μια ομάδα που δεν σκόραρε, άρχισε να το κάνει αφαιρώντας τους επιθετικούς της. Οι οποίοι τελικά επέστρεψαν και άρχισαν να σκοράρουν, αλλά αφού πρώτα οι Ζορζίνιο Βεράτι, Μπαρέλα, Πελεγκρίνι, Ινσίνιε, Κιέζα, πλάγιοι μπακ και στόπερ μετέτρεψαν την Ιταλία σε μια ομάδα κατοχής μπάλας, προσωπικότητας, ταυτότητας. Σε αυτήν την τεχνική αρμονία, οι επιθετικοί προσπάθησαν πολύ για να ταιριάξουν μαζί. Αλλά τώρα σκοράρει και ο Ιμόμπιλε, ενώ κάτι έχουν προσφέρει και οι Μπελότι και Κιν. Το δεν ήρθε μέσω μιας εμμονικής αναζήτησης αλλά επειδή η ομάδα έμαθε να παίζει για αυτό. Για να φτάσει σε αυτό.
Η εύκολη είσοδος των νέων παικτών
Η Ιταλία έγινε ομάδα, σταμάτησε να χάνει, βασικά σχεδόν μόνο νικάει πλέον. Οι αντίπαλοι, σίγουρα, δεν ήταν απαγορευτικοί, αλλά δεν είναι έξυπνο να υποτιμήσουμε κανέναν. Η «τεχνική» επιλογή απλοποίησε το έργο του Μαντσίνι, ο οποίος τώρα έχει ένα ειρηνικό και αδιαμφισβήτητο κριτήριο επιλογής. Ετσι, καθίσταται εύκολο να δελεάσει νέους παίκτες, οι οποίοι ταιριάζουν στην ομάδα χωρίς πολλή προσπάθεια, αρκεί να γνωρίζουν πώς να παίζουν ποδόσφαιρο.
Έχουν περάσει πολλοί μήνες, κάθε λεπτό έχει προσθέσει εμπειρία και βάθος σε αυτήν την ιδέα. Κάθε παιχνίδι επικύρωσε την αρχική προσπάθεια, τόσο σύγχρονη και αρχαία. Τόσο επιτυχημένη: Η Εθνική ομάδα σήμερα έχει τα μιας ομάδας-κλαμπ. Τη νοοτροπία της ευρωπαϊκής ομάδας. Την ηρεμία της τεχνικής δύναμης και το θάρρος όσων θέλουν να δείχνουν σε κάθε αγώνα αυτή την ταυτότητα.
Από εκεί και πέρα, σύντομα, θα πρέπει να ανταγωνιστεί τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Γερμανία και τον όλο κόσμο. Και η εθνική ομάδα θα το κάνει εκφράζοντας τον εαυτό της. Γιατί είναι ομάδα. Η καλύτερη ιταλική ομάδα στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή.
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη Gazzetta dello Sport στις 26 Μαρτίου 2021.
Διαβάστε στο italians.gr
Τι δεν άρεσε στον Μαντσίνι στη νίκη της Ιταλίας
Ιταλία – Β. Ιρλανδία 2-0: Καθάρισαν από νωρίς οι ατζούρι
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της εθνικής Ιταλίας στο Twitter
