Το θρυλικό στριπτίζ από το οποίο ξεκίνησε στη Ρώμη η «Dolce Vita»

Συχνά διαβάζουμε τον όρο «Dolce Vita», δηλαδή «γλυκιά ζωή», οπότε έχει ενδιαφέρον να δούμε πότε και πώς ξεκίνησε όλο αυτό.

«Σ’ αυτό το μέρος, στο οποίο στεγαζόταν μια φορά το εστιατόριο «Ρουγκαντίνο» το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου 1958 δόθηκε η έναρξη της «Dolce Vita»».

Στον αριθμό 40 της πιάτσα Σονίνο βρίσκεται το κατάστημα μιας τράπεζας.

Δίπλα στην είσοδο υπάρχει μια ταμπέλα, με την προαναφερθείσα επιγραφή που μας ενημερώνει ότι η «γλυκιά ζωή» ξεκίνησε από εκεί.

‘Ενα βράδυ Νοεμβρίου, σ’ ένα ιδιωτικό πάρτι, με διάσημους προσκεκλημένους, ανάμεσα σ’ ένα τσα τσα, μ’ ένα στριπτίζ, μια φωτογραφία, η οποία ξέφυγε του ελέγχου κατάσχεσης των φιλμ από την αστυνομία και δημοσιεύτηκε στo εβδομαδιαίo περιοδικό «L’ Espresso»…

‘Ολοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη via Veneto

Με τον όρο «Dolce Vita» αναφερόμαστε στην ιστορική περίοδο της ρεπουμπλικανικής Ιταλίας μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του πενήντα και των αρχών της δεκαετίας του εξήντα και, ειδικότερα, στις τάσεις που προέκυψαν εκείνη την εποχή στην πόλη της Ρώμης, την πραγματική πρωτεύουσα της «ντόλτσε βίτα»: το επίκεντρο της «γλυκιάς ζωής» ήταν η via Veneto η οποία, χάρη στην παρουσία των πιο πολυτελών ξενοδοχείων και των κλαμπ που ήταν ανοιχτά μέχρι τα ξημερώματα, έγινε το σημείο συνάντησης για όλες τις… κουκουβάγιες.

Η «Dolce vita» ήταν ο ανέμελος τρόπος ζωής αφιερωμένος στις κοσμικές απολαύσεις. Και αυτός που είχε ασπαστεί τούτη την κοσμοθεωρία ήταν ο αποκαλούμενος «dolcevitaiolo» ή «dolcevitoso».

Το Χόλιγουντ στη Ρώμη μέσω της Cinecittà

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η Ρώμη ήταν μια ζωντανή πόλη, που ανάρρωνε από τα δεινά και τις κακουχίες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι τα χρόνια της οικονομικής άνθησης, της επιθυμίας για ζωή, για την απόλαυση της ομορφιάς, του μεσογειακού κλίματος, για ψυχαγωγία σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου, η οποία έχει ήδη αρχίσει να βγάζει… μπουμπούκια.

Η Cinecittà γυρίζει ιταλικές ταινίες, αλλά κυρίως αμερικανικές κινηματογραφικές παραγωγές, τόσο για το χαμηλότερο κόστος σε σχέση με το Χόλιγουντ, όσο και για τον ιταλικό νόμο που δεν επέτρεπε την εξαγωγή των κερδών των ταινιών στο εξωτερικό, ωθώντας τους κύριους Αμερικανούς παραγωγούς ταινιών να επανεπενδύσουν τα χρήματα στην παραγωγή στην Ιταλία και στη συνέχεια να διανείμουν τις ταινίες σ’ όλο τον κόσμο.

Το «θρυλικό» στριπτίζ

Η πόλη, λοιπόν, «φιλοξενεί» διάσημους σκηνοθέτες και ηθοποιούς απ’ όλο τον κόσμο, οι οποίοι «κουβαλούν» μαζί τους δημοσιογράφους και τους λεγόμενους «παπαράτσι». Κι ας πάμε στην επίμαχη βραδιά. 5 Νοεμβρίου 1958. Στο εστιατόριο «Ρουγκαντίνο» η κοντεσίνα Olghina di Robilant έχει πάρτι για να γιορτάσει τα 24α γενέθλιά της.

Καλεσμένοι ήταν από το χώρο του θεάματος, της τοπικής αριστοκρατίας, καθώς και διανοούμενοι, αλλά και δημοσιογράφοι. Το… αίμα είχε ανάψει, οι καλεσμένοι διασκέδαζαν, χόρευαν πάνω στα τραπέζια, η ηθοποιός Ανίτα ‘Εκμπεργκ από την Σουηδία είχε βγάλει τα παπούτσια της και χόρευε ξυπόλητη τσα τσα με αισθησιακές και γεμάτες σαγήνη κινήσεις και κάπου εκεί τη μέση της σκηνής καταλαμβάνει η Aïché Nana.

Η Τούρκο-Αρμένα χορεύτρια ξεκίνησε να χορεύει έναν χορό της κοιλιάς, ο οποίος ξαφνικά άρχισε να συνοδεύεται από ένα στριπτίζ. Η Αϊσέ έβγαλε πρώτα τα υποδήματά της, μετά το φόρεμά της, ύστερα το κομπινεζόν και τέλος το σουτιέν. Το θέαμα ήταν πρωτόγνωρο για κοσμική εκδήλωση.

Οι φωτογραφικοί φακοί άστραφταν από τα συνεχή φλας, ώστε να μην χαθεί ούτε η παραμικρή λήψη αυτού του πικάντικου θεάματος – στο πάρτι είχαν… εισχωρήσει φωτογράφοι – και παρότι τα φιλμ κατασχέθηκαν από την αστυνομία – την κάλεσε η εορτάζουσα – ύστερα από απαίτηση της κοντεσίνας, κάποια που απαθανάτιζαν την χορεύτρια σχεδόν γυμνή να λικνίζεται στον ρυθμό της μουσικής ξέφυγαν του ελέγχου της.

Ήταν τα φιλμ του φωτογράφου Tazio Secchiaroli, τα οποία έδωσε προς δημοσίευση στο εβδομαδιαίο περιοδικό «L’ Espresso». Το σκάνδαλο από τη δημοσίευση εκείνων των φωτό ήταν τεράστιο, καθώς η Ιταλία παρέμενε ένα θρησκόληπτο και χριστιανοδημοκρατικό κράτος και οι τολμηρές και καυτές φωτογραφίες… αμαύρωναν τον καθωσπρεπισμό της.

Ο απόηχος ήταν τέτοιος που οδήγησε την Aïché Nana στο δικαστήριο για προσβολή της δημοσίας αιδούς κι έπειτα στην απέλασή της.

Η ζωή, όμως, ήταν πλέον γλυκιά και μόλις είχε αρχίσει να «μεθάει» τους κατοίκους της ιταλικής πρωτεύουσας.