Η κατάρρευση του Αντριάνο, το άδοξο τέλος στην Ιντερ και τα όπλα στις φαβέλες

Αν ερωτηθούν οι οπαδοί της Ιντερ για το ποιος είναι ο παίκτης για την εξέλιξη του οποίου πικράθηκαν περισσότερο, θα «ψηφίσουν» τον Αντριάνο.

Το καλοκαίρι του 2001, στα 19 του χρόνια, άφηνε άφωνο το Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Ναι, φιλικό το παιχνίδι με τη Ρεάλ Μαδρίτς, αλλά η γκολάρα ήταν πραγματική γκολάρα. Το καλοκαίρι του 2004, στα 22 του χρόνια, ήταν ο ηγέτης της εθνικής Βραζιλίας που κατακτούσε το Κόπα Αμέρικα. Είχε 7 γκολ σε 6 αγώνες και εμφανίσεις που έκαναν τους πάντες να βλέπουν έναν «νέο Ρονάλντο». Δεν ήταν, φυσικά, τόσο τεχνίτης όσο το Φαινόμενο, αλλά ήταν έτοιμος να γίνει ένας επιθετικός που θα κυριαρχούσε για χρόνια. Ετσι φαινόταν, έτσι έδειχνε, είχε όλα όσα χρειαζόταν. Εκτός από το σημαντικότερο ίσως: Την πνευματική δύναμη για να αντέξει τα πάντα. Και η επιβεβαίωση ήρθε με άσχημο τρόπο…

Εχοντας επιστρέψει τον Ιανουάριο του 2004 στην Ιντερ, μετά το δανεισμό σε Φιορεντίνα και τη συνιδιοκτησία με την Πάρμα, ο Αντριάνο ήταν στα καλύτερά του. Μέχρι που πήρε τα χειρότερα νέα… «Ο Αντριάνο ήταν πολύ δεμένος με τον πατέρα του. Πριν αρχίσει η σεζόν, παίζαμε στο TIM Trofeo, έγινε κάτι σοκαριστικό. Δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από Βραζιλία: “Αντι, ο μπαμπάς είναι νεκρός”… Τον είδα στο δωμάτιο του, πέταξε το τηλέφωνο και άρχισε να ουρλιάζει. Δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι κραυγές μιλάμε. Ανατριχιάζω ακόμη», είπε χρόνια μετά ο Χαβιέρ Ζανέτι. Ο αρχηγός των Νερατζούρι, ο οποίος πήρε υπό την προστασία του τον Βραζιλιάνο. Αυτός και ο Μάσιμο Μοράτι ήταν που προσπάθησαν να τον κρατήσουν όρθιο αλλά δεν τα κατάφεραν.

«Από εκείνη την ημέρα ο Μοράτι κι εγώ τον προσέχαμε σαν μικρό μας αδερφό. Συνέχισε να παίζει, να σκοράρει και να κοιτάει προς τον ουρανό αφιερώνοντας του τα γκολ. Από εκείνο το τηλεφώνημα, όμως, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Δεν καταφέραμε να τον βγάλουμε από την κατάθλιψη και αυτή μάλλον είναι η μεγαλύτερη ήττα της καριέρας μου», ήταν τα λόγια του ιστορικού αρχηγού των Νερατζούρι.

«Εχασα κάθε έλεγχο, η Ιντερ με κάλυπτε αλλά…»

Η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη αρχίσει για τον Βραζιλιάνο, ο οποίος σταδιακά βυθιζόταν στο σκοτάδι. Βυθιζόταν στο αλκοόλ, σε μια ζωή που μόνο σε ποδοσφαιριστή αυτού του επιπέδου δεν παρέπεμπε. «Οταν πέθανε ο πατέρας μου έχασα κάθε έλεγχο, πήγαινα από το κακό στο χειρότερο, έπινα πολύ. Πάρα πολύ. Στις προπονήσεις πήγαινα μεθυσμένος, η Ιντερ με κάλυψε πολλές φορές λέγοντας πως είχα μυικά προβλήματα. Επιστρέφοντας στη Βραζιλία, μπορεί να έχασα το ποδόσφαιρο και τα εκατ. ευρώ, αλλά ξαναβρήκα την ευτυχία», δήλωσε έπειτα από αρκετά χρόνια ο ίδιος. Και έλεγε την αλήθεια, αφού στην πατρίδα του βρήκε ξανά την ευτυχία. Εστω με αμφιλεγόμενο τρόπο…

Έχοντας γίνει ουσιαστικά… πρώην παίκτης από τα 28 του χρόνια, ο Αντριάνο άφησε την Ιντερ και το Μιλάνο για να επιστρέψει στις φαβέλες του Ρίο. Εκεί που άρχισε να βρίσκει ξανά τα πατήματά του, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να… παραπατάει. Κατανάλωση αλκοόλ καθημερινά, πάρτι με πόρνες, φήμες ακόμη και για εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Τα δύο τελευταία δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, αλλά για κάποιον τρόπο, σωστό ή λάθος ας το κρίνει ο καθένας, δεν ενδιέφερε κιόλας. Αυτό στο οποίο στάθηκαν όλοι ήταν στο γεγονός ότι κατάφερε να βρει ξανά το χαμόγελό του. Το οποίο, όμως, δεν είναι πλήρες 100%, γιατί ξέρει ότι πάντα θα τον κυνηγάνε οι αναμνήσεις. Πάντα θα τον κυνηγάει το «τι θα γινόταν αν…».

«Ακόμη και τώρα, όταν σκέφτομαι το Μιλάνο, το Μεάτσα, τη Νερατζούρα φανέλα, μου έρχεται να τραγουδήσω εκείνο το σύνθημα που με έκανε να νιώθω ευτυχισμένος… “Che confusione, sarà perché tifiamo, un giocatore che tira bombe a mano, siam tutti in piedi per questo brasiliano, batti le mani, che in campo c’e ADRIANO”»!