Ο Τζανλούκα Βιάλι γιορτάζει τα 58α γενέθλιά του και τα γιορτάζει… σαν να είναι τα τελευταία, δίνοντας ένα μάθημα ζωής σε όλους.
Υπήρξε ένας από τους καλύτερους Ιταλούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ενας επιθετικός που ήξερε μπάλα και είχε έφεση στα εντυπωσιακά γκολ. Ενας παικταράς που κατέκτησε πρωτάθλημα με τις Σαμπντόρια και Γιουβέντους. Ενας ηγέτης που κατέκτησε Champions League με τους Τορινέζους και παραλίγο και με τους Γενοβέζους. Ενας άνθρωπος που κλήθηκε, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, να τα βάλει με τον καρκίνο. Και τα έβαλε. Τον νίκησε αρχικά, αλλά ξέρει ότι η μάχη δεν έχει τελειώσει. Αν και όπως λέει ο Βιάλι, δεν υπάρχει καμία μάχη σε εξέλιξη, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα είχε χάσει.
Κλείνοντας τα 58 του χρόνια, ο «Λούκα» δέχεται τις ευχές όλων και τις ανταποδίδει, σκεπτόμενος ότι μπορεί και να είναι η τελευταία φορά. Δεν ξέρει, άλλωστε, πόσο ακόμη θα ζήσει. Ξέρει, όμως, ότι φοβάται τον θάνατο. Ξέρει ότι κάθε μέρα πρέπει να δίνει το παράδειγμα σε όλους και ειδικά στην οικογένειά του. Στους γονείς του, στη σύζυγό του, στις κόρες του. Σε αυτούς πρωτίστως και σε όλους τους υπόλοιπους από εκεί και πέρα, ο Βιάλι θέλει να δώσει ένα μάθημα ζωής. Και το δίνει. Με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την αρρώστια και με τα λόγια του.
Λόγια που βγαίνουν από την καρδιά του, από την ψυχή του. Λόγια αληθινά, όπως αληθινός ήταν πάντα και ο ίδιος. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στις χαρές, στις πίκρες, σε όλα. Δίνοντας του, επομένως, ευχές από καρδιάς και εμείς, παραθέτουμε τα λόγια του μεγάλου Τζανλούκα Βιάλι για όλο αυτό που ζει.
Λόγια που αγγίζουν τους πάντες…
«Δεν ξέρεις ποτέ τι θα γίνει. Αν, για παράδειγμα, πεθάνεις ξαφνικά τη νύχτα, πολλά πράγματα μένουν ημιτελή. Σήμερα ξέρω ότι έχω καθήκον να συμπεριφέρομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο στους ανθρώπους, τη γυναίκα μου, τις κόρες μου γιατί δεν ξέρω πόσο θα ζήσω. Η αρρώστια μου δίνει, επομένως, αυτή την ευκαιρία να γράψω τα γράμματα, να διορθώσω απολύτως τα πράγματα. Η ασθένεια δεν είναι μόνο ταλαιπωρία. Υπάρχουν μερικές όμορφες στιγμές.
Η αρρώστια μπορεί να σε διδάξει πολλά για το πώς είσαι φτιαγμένος, μπορεί να σε ωθήσει ακόμα πιο μακριά από τον επιφανειακό τρόπο με τον οποίο ζούμε τη ζωή μας. Το θεωρώ και ευκαιρία. Δεν σας λέω ότι φτάνω στο σημείο να είμαι ευγνώμων για τον καρκίνο, αλλά δεν το θεωρώ μάχη. Το έχω πει αρκετές φορές. Αν άρχιζα να παλεύω με τον καρκίνο, θα διαλυόμουν, δεν θα είχα καμία τύχη.
Ετσι, θεωρώ την αρρώστια μια φάση της ζωής μου, τη βλέπω σαν συνοδοιπόρο που ελπίζω αργά ή γρήγορα να κουραστεί και να μου πει “Οκ, σε μετέτρεψα. Σου επέτρεψα να περπατήσεις ένα μονοπάτι, τώρα είσαι έτοιμος”. Προσπαθώ να μην χάνω χρόνο, προσπαθώ να λέω στους γονείς μου ότι τους αγαπώ. Συνειδητοποίησα ότι δεν αξίζει πια να χάνω χρόνο και να κάνω μαλ@@@. Κάνε αυτά που σου αρέσουν και σε παθιάζουν, δεν υπάρχει χρόνος για τα υπόλοιπα. Είμαστε εδώ για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το νόημα της ζωής και σας λέω: Φοβάμαι να πεθάνω.
Ελπίζω να ζήσω όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά νιώθω πολύ πιο εύθραυστος από πριν και κάθε συμπεριφορά με οδηγεί σε αυτό το σκεπτικό, δηλαδή: “Αυτό που δείχνω στις κόρες μου είναι το σωστό;”. Υπό αυτή την έννοια, προσπαθώ να είμαι ένα θετικό παράδειγμα, προσπαθώ να τους διδάξω ότι η ευτυχία εξαρτάται από την οπτική γωνία μέσα από την οποία βλέπεις τη ζωή.
Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δεν χρειάζεται να το παίζεις κάποιος, πρέπει να ακούς περισσότερο και να μιλάς λιγότερο, να βελτιώνεσαι κάθε μέρα, να γελάς συχνά και να βοηθάς τους άλλους. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι λίγο από το μυστικό της ευτυχίας».
Διαβάστε στο italians.gr
«Φοβάμαι να πεθάνω» – Συγκλονίζει ο μεγάλος Τζανλούκα Βιάλι
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της εθνικής Ιταλίας στο Twitter
