Ο Αντόνιο Ντι Νατάλε είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ποδοσφαιριστή και αυτό δεν το έδειχνε μόνο με όσα έκανε μέσα στο γήπεδο, αλλά και με τις αποφάσεις που έπαιρνε έξω από αυτό.
Ο Καρίμ Μπενζεμά λέει ότι ένα από τα πράγματα που δεν του αρέσουν στο σημερινό ποδόσφαιρο είναι η σημασία των αριθμών. Το γεγονός ότι η στατιστική ορίζει πλέον το ποιος είναι καλός και ποιος όχι. Και ως γνωστόν, όπου μπαίνουν οι αριθμοί, χάνεται η μαγεία. Από την άλλη, βέβαια, θα πρέπει να υπάρχει και ένα αντικειμενικό κριτήριο για να ξεχωρίζει ο επιτυχημένος από τον αποτυχημένο. Και το πιο αντικειμενικό κριτήριο που μπορεί να υπάρξει, δεν είναι οι αριθμοί. Είναι ο κόσμος. Είναι η άποψη, η γνώμη, η εκτίμηση, τα συναισθήματα αυτών στους οποίους απευθύνεται το ποδόσφαιρο. Και με βάση αυτό το κριτήριο, ο Αντόνιο Ντι Νατάλε δεν χρειαζόταν να πάει στη Γιουβέντους για να ξεχωρίσει. Για να γίνει επιτυχημένος.
Κάποιος θα πει πως η περίπτωσή του είναι αυτό που ο θυμόσοφος ελληνικός λαός λέει «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη». Και μπορεί να έχει δίκιο. Και; Μειώνει αυτό σε κάτι τον Ιταλό πρώην επιθετικό των περισσότερων από 300 γκολ; Οχι. Γιατί υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει ότι τίποτα καλύτερο από το να είσαι ευτυχισμένος. Και τα λεφτά, δηλαδή τα γκολ ή οι τίτλοι, δεν φέρνουν απαραίτητα την ευτυχία. Η αγάπη, για παράδειγμα, είναι πολύ σημαντικότερη. Οπως και το να παίζεις για αυτούς που σου δείχνουν πάντα αγάπη. Και ο «Τοτό» αυτό έκανε πάντα. Ακόμη κι όταν… δεν έπαιζε.
Στα εκτός έδρας παιχνίδια με τη Νάπολι, για παράδειγμα, απουσίαζε πάντα. Για διάφορους λόγους. Ο βασικός, όμως, ήταν ένας. Είναι Ναπολιτάνος. Και ως τέτοιος, είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν ήθελε να παίξει ως αντίπαλος στην πόλη του. Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό δεν ήταν επαγγελματικό και θα έχει δίκιο. Γι’ αυτό και το έκανε ο Αντόνιο όμως. Επειδή δεν ήταν επαγγελματικό αλλά συναισθηματικό. Και ο ίδιος λειτουργούσε πάντα με το συναίσθημα. Γράφεται και λέγεται συχνά, σπάνια όμως ισχύει. Στην προκειμένη περίπτωση, ισχύει 100%. Και αποδείχθηκε με τρόπο που δεν συνηθίζεται.
Το «όχι» που έμεινε στην ιστορία
Το να φορέσει ένας παίκτης, ειδικά Ιταλός, τη φανέλα της Γιουβέντους σημαίνει αυτομάτως ότι έχει πετύχει. Οτι έχει ξεχωρίσει. Υπάρχουν κάποιες ομάδες που αποτελούν κριτήριο για το αν είσαι καλός ή όχι. Από εκεί και πέρα, όταν φτάνεις σε αυτές, καλείσαι να το επιβεβαιώσεις ή όχι. Ο Ντι Νατάλε ήταν τόσο καλός ποδοσφαιρικά ώστε να του γίνει πρόταση. Και ήταν τόσο καλός συναισθηματικά ώστε να την απορρίψει. Ηταν το 2010, ήταν ήδη 33 ετών, είχε μια τελευταία ευκαιρία να διεκδικήσει τίτλους, αλλά αρνήθηκε. Οχι γιατί είχε πρόβλημα με τη Γιούβε, αλλά επειδή δεν είχε κανένα πρόβλημα με την Ουντινέζε. Με το Ούντινε. Με τη ζωή του εκεί.
«Στο τέλος της προπόνησης μού είχε τηλεφωνήσει ο μάνατζέρ μου. Μου είπε ότι η Γιουβέντους είχε κάνει πρόταση στην Ουντινέζε και ότι αυτός ήταν ήδη στο Τορίνο. Εκατσα με τον πρόεδρο Πότσο και του είπα αυτό που σκεφτόμουν. Του είπα ότι ήθελα να παραμείνω επειδή είχα υπογράψει συμβόλαιο. Οτι έκανα μια επιλογή ζωής για μένα και την οικογένειά μου. Και στο τέλος, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, είχα δίκιο. Αυτό είναι όλο», είπε πριν λίγες μέρες σε συνέντευξή του. Στην ίδια συνέντευξη, στην οποία έκανε και τον απολογισμό της καριέρας του.
«Πήγα στην Εμπολι όταν ήμουν 13 ετών, μου φέρθηκαν σαν να ήμουν γιος τους. Και μετά πέρασα 12 χρόνια στο Ούντινε, το οποίο για μένα είναι το δεύτερο σπίτι μου. Και είχαμε και ομαδάρα για χρόνια… Ηταν υπέροχο. Το να αρχίσω στην Εμπολι και να τελειώσω στο Ούντινε ήταν τιμή για μένα»…
Διαβάστε στο italians.gr
Καβάνι: Ο κίλερ που έδωσε μόνο χαρά και δεν πρόδωσε ποτέ την Νάπολι
Εθνική Ιταλίας: Ο πρωταθλητής Ευρώπης και πρώτος σκόρερ της που δεν έπαιξε ποτέ σε μεγάλη ομάδα
Ντομένικο Μπεράρντι: Η τελευταία σημαία
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της Ουντινέζε στο Twitter
