Η Μίλαν είναι αήττητη και στην 1η θέση, γεγονός που επιβραβεύει τον Πάολο Μαλντίνι για όσα έκανε μέσα στο 2020.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πρωταγωνιστές είναι αυτοί, οι ποδοσφαιριστές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τύχη μιας ομάδας κρίνεται από τον Ιμπρα, τον Λουκάκου, τον Ρονάλντο, τον Ιμόμπιλε, τον Ινσίνιε, τον Τζέκο ή τον Ζαπάτα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας καθοριστικός ρόλος είναι αυτός του προπονητή. Λέει ένα παλιό ρητό ότι ο καλύτερος προπονητής είναι αυτός που κάνει τη μικρότερη ζημιά. Δεν είναι έτσι: Ο πιλότος προσθέτει πολλά, για να βελτιώσει τη μηχανή, για να τη φέρει εκεί που πρέπει, για να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον εντός και εκτός γηπέδου.
Υπό αυτή την έννοια, σίγουρα ήταν πολύ καλός ο Πιόλι, βάζει τη δική του σφραγίδα ο Κόντε, προσπαθεί να δώσει συνέχεια στη δουλειά ο Πίρλο κλπ. Πώς να μην συμπεριλάβεις στους πρωταγωνιστές τον Ντε Τζέρμπι, ο οποίος με τη Σασουόλο έχει καταφέρει προς το παρόν να αλλάξει τη σειρά και να βρίσκεται σε μια θέση που οδηγεί στο Champions League;
Αν πρέπει, όμως, να διαλέξουμε ένα πρόσωπο για αυτούς τους πρώτους τέσσερις μήνες της σεζόν, δεν θα επιλέγαμε έναν σίγουρο πρωταγωνιστή -έναν ποδοσφαιριστή- ή έναν που σίγουρα έχει επιδράσει πολύ, έναν προπονητή. Θα επιλέγαμε έναν που πέρασε τη ζωή του στο γήπεδο, ένας αυθεντικός πρωταθλητής που διάλεξε άλλο δρόμο τώρα: Πάολο Μαλντίνι.
Ναι, γιατί δεν γίνονται όσες συζητήσεις θα έπρεπε για το πόσο ρόλο έπαιξαν οι επιλογές του σε αυτό το παραμυθένιο πρωτάθλημα της Μίλαν. Τι ζητάς από έναν διευθυντή; Να ξέρει, προφανώς, το ποδόσφαιρο, να ξέρει πώς να πείσει την ιδιοκτησία να κάνει τις σωστές επιλογές, να ξέρει να επιλέξει τον προπονητή, να ξέρει πώς να τον υπερασπιστεί όταν έρθει η μπόρα, να ξέρει να επιλέγει τους ποδοσφαιριστές που -ανεξάρτητα από την προσωπική προσφορά τους- μπορούν να αντιπροσωπεύσουν κάτι παραπάνω για τους υπόλοπους.
Να ξέρει να επιλέγει τους ποδοσφαιριστές που μπορούν να είναι λειτουργικοί, καθοριστικοί και την ίδια ώρα να δημιουργεί αξία, κεφάλαιο για την ομάδα. Και αν το σκεφτείτε, ο Μαλντίνι έχει κάνει όλα αυτά.
Με τον Πιόλι έχει χτίσει μια σχέση πολύ δυνατή, τον υπερασπιστηκε στις περίπλοκες στιγμές, όταν κάποιοι θεωρούσαν δεδομένη την αλλαγή. Επεισε σιωπηλά τη διοίκηση να ξανασκεφτεί το πλάνο της που προέβλεπε αλλαγή προπονητή και κατάφερε να αλλάξει την κατάσταση. Την περίοδο της μεγάλης κρίσης, έπειτα, ακριβώς πριν ένα χρόνο, έκανε την επιλογή που τώρα όλοι χειροκροτούν αλλά εκείνη τη στιγμή έμοιαζε με μια επιλογή καθαρά για το marketing.
Ποιος δεν σκέφτηκε ότι η άφιξη του Ιμπραΐμοβιτς ήταν απλά μια προσπάθεια να ικανοποιηθεί ο κόσμος με ένα μεγάλο όνομα; Ο Ιμπρα ήταν -και παραμένει- ένας μεγάλος παίκτης, αλλά εκείνη τη στιγμή η μεταγραφή του έμοιαζε να γίνεται περισσότερο για να “σωθεί” η διοίκηση και λιγότερο για να γίνει η μηχανή που θα βάλει ξανά σε λειτουργία τη βάρκα.
Ο Μαλντίνι, όμως, ως γνώστης του ποδοσφαίρου και έχοντας γνωρίσει τον Σουηδό στο γήπεδο, κατάλαβε ότι πίσω από τον πρωταθλητή υπάρχει ο σωστός άνθρωπος για να βελτιώσει σε όλους τους τομείς τα αποδυτήρια. Προηγουμένως εν τω μεταξύ, μέσα στη γενική αδιαφορία, ο Πάολο Μαλντίνι είχε φέρει εις πέρας μια πιο εντυπωσιακή μεταγραφική υπόθεση, παίρνοντας τον Τεό Ερναντέζ στην τιμή ενός φυσιολογικού παίκτη.
Μόνο που αυτός δεν αποδείχθηκε ένας φυσιολογικός παίκτης, αλλά ένας ποδοσφαιριστής εκπληκτικός για τη δύναμη, την τεχνική, την προσωπικότητα, την ικανότητα να είναι καθοριστικός ακόμη και στο σκοράρισμα. Και δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι η αξία του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο έχει τετραπλασιαστεί.
Ο Μαλντίνι, συμπερασματικά, έκανε όλα αυτά και αυτός είναι ο λόγος που αποτελεί ένα από τα πρόσωπα, αν όχι το βασικό πρόσωπο, του ποδοσφαιρικού 2020. Χωρίς να υπολογίζουμε ίσως το πιο σημαντικό: Το συναίσθημα του ανήκειν. Γιατί το ποδόσφαιρο, όπως και να έχει, μένει αυτό: Πάθος, καρδιά, αφοσίωση.
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη Gazzetta dello Sport στις 25/12/2020.
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της Μίλαν στο Twitter
