Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς βλέπει τη Μίλαν να παραμένει στην κορυφή παρά την απουσία του, οπότε δεν φοβάται να ονειρευτεί το scudetto.
Ο Σουηδός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Sportweek που κυκλοφορεί με τη Gazzetta dello Sport και αναφέρθηκε σε αρκετά θέματα, εντός ή εκτός γηπέδου. Στις παρακάτω γραμμές θα διαβάσετε τα σημαντικότερα από όσα είπε ο Ιμπραΐμοβιτς, ο οποίος εξήγησε γιατί ξεχωρίζει τη Μίλαν από όλες τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε, ενώ στο τέλος επιλέγει και την καλύτερη 11άδα με βάση τους συμπαίκτες που είχε.
Τα κυριότερα από όσα είπε ο Ζλάταν…
Για τον εαυτό του: «Είμαι εγωκεντρικός, αν δεν έβαζα εμένα μπροστά απ’ όλα δεν θα ήμουν εδώ. Υπάρχει μόνο ένας Ιμπραΐμοβιτς, σωστά; Στη ζωή όμως, έξω από το γήπεδο, τώρα πριν από μένα έρχονται τα παιδιά μου. Ο Μαξιμιλιάν και ο Βίνσεντ είναι πάνω απ’ όλα. Προφανώς. Και ο τραπεζικός λογαριασμός μου. Οχι, αστειεύομαι!».
Για τη Μίλαν: «Forza Milan. Επαιξα σε πολλά κλαμπ και έχω σεβασμό για όλα. Σπουδαίες αναμνήσεις. Αλλά η Μίλαν είναι το κλαμπ στο οποίο νιώθω σαν στο σπίτι μου. Πάω στο Milanello κάθε πρωί και δεν βιάζομαι να επιστρέψω σπίτι μου, γιατί είμαι στο σπίτι μου. Ενιωσα έτσι την πρώτη φορά που ήρθα στη Μίλαν, το 2010. Με τους Γκαλιάνι και Μπερλουσκόνι, με την ομάδα, με όλους όσοι δούλευαν εκεί, υπήρχε ένα άλλο feeling, μια διαφορετική ατμόσφαιρα. Σε έκαναν να αισθανθείς ότι είσαι σπίτι σου. “Είσαι σπίτι σου, κάνε ό,τι θες αλλά πρέπει να φέρεις αποτελέσματα”.
Αυτό μου άρεσε γιατί μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου και ταυτόχρονα έπαιζα για ένα από τα σπουδαιότερα κλαμπ του κόσμου. Αυτός είναι ο λόγος που για μένα η Μίλαν είναι top of the top. Στο Μιλάνο έχω πολλούς φίλους, δεν θα είναι περίεργο για μένα να ζήσω εδώ και μετά το τέλος της καριέρας μου. Σε αυτά τα δέκα χρόνια η πόλη έχει αλλάξει πολύ, έγινε πιο διεθνής, μου αρέσει».
Για τη Χρυσή Μπάλα: «Δεν θα άλλαζα τις 12 Χρυσές Μπάλες της Σουηδίας για μία του France Football. Γιατί για μένα σημαίνουν διάρκεια. Είδα πολλούς που κατέκτησαν Μουντιάλ, Euro, Champions League, ακόμη κα τη Χρυσή Μπάλα, είχαν μια φανταστική χρονιά, εκπληκτική, αλλά μετά εξαφανίστηκαν. Εγώ, αντιθέτως, είμαι στο παιχνίδι 25 χρόνια. Πάντα στην κορυφή. Δεν αλλάζω τίποτα, επομένως, για ένα πράγμα. Γιατί ένα πράγμα, είναι σαν ένα νοκ άουτ, ένα τυχερό χτύπημα. Η καριέρα μου δεν ειναι ένα τυχερό χτύπημα. Υπάρχει μεγάλη διαφορά».
Για τη νίκη: «Η νίκη είναι το ναρκωτικό μου. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά όταν είμαι στο γήπεδο πρέπει να νικήσω. Με κάθε κόστος, πάντα. Εχω ένα rating νικών στις προπονήσεις, στα ματς που κάνουμε, στο 95%. Δεν είναι ψέμα. Οταν χάνω φαίνεται, αλλά δεν συμβαίνει συχνά. Εχω εμμονή με τη νίκη. Πάντα. Ισως έγινε έτσι και η ομάδα, όπως στην ισοπαλία με την Πάρμα.
Πριν έξι μήνες θα ήταν ικανοποιημένοι, τώρα όμως ήταν εκνευρισμένοι και την επόμενη μέρα παρέμεναν εκνευρισμένοι. Ετσι πρέπει να είναι. Νίκησα σε όλα τα κλαμπ που έπαιξα, αλλά φέτος με τη Μίλαν είναι σίγουρα η πιο όμορφη και πιο δύσκολη πρόκληση της καριέρας μου. Θα δούμε πώς θα πάνε τα πράγματα, γιατί αν νικήσουμε θα είναι η πιο όμορφη νίκη, το καλύτερο που έχω κάνει. Δεν φοβάμαι να ονειρευτώ ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε».
Για τον θυμό: «Θυμώνω πάρα πολύ όταν χάνω, αλλά δεν είμαι bad loser. Δεν ψάχνω δικαιολογίες. Ποτέ. Αν εκνευριστώ είναι καλύτερα να μείνεις μακριά. Η Έλενα, η σύζυγός μου, με ξέρει και μου λέει ciao. Οταν υψώνω τη φωνή, αυτή τη χαμηλώνει και φεύγει. Οχι για να μου δώσει δίκο, αντιθέτως μου λέει ότι είμαι ηλίθιος. Και φεύγει».
Για τους συμπαίκτες του όλα αυτά τα χρόνια: «Διαλέγω 11 λόγω του πόσο σπουδαίοι ήταν ή είναι. Και λόγω αγάπης. Ιμπρα, Ιμπρα, Ιμπρα… Οχι, θα μιλήσω σοβαρά. Στο τέρμα ο Μπουφόν. Ο καλύτερος όλων. Στη Γιούβε περάσαμε πολύ ωραία. Εκείνη η Γιούβε ήταν μια ξεχωρστή ομάδα, το πρώτο μου τοπ κλαμπ. Ολοι ήταν… όπως είμαι εγώ με αυτούς τους νεαρούς της Μίλαν τώρα. Είχαν πολλά να μου διδάξουν, ήταν όλοι παράδειγμα προς μίμηση.
Αριστερό μπακ ο Μάξγουελ, είναι φίλος μου. Μετά, αν βάλουμε και… κτήνη, Νέστα και Καναβάρο οι στόπερ. Πόσα αστεία, πόσα γέλια με τον Φάμπιο, με πήγαινε βόλτες στη Νάπολη με scooter, ήταν τρελός αλλά εγώ περισσότερο. Ημουν νέος, δεν είχα εμπειρία, Καναβάρο και Τουράμ είχαν περισσότερη. Θα ήταν όμορφο να παίζω μαζί τους σήμερα, θα ήταν διαφορετικό.
Δεξί μπακ ο Μαϊκόν. Οταν ήρθε στην Ιντερ δεν τον θεωρούσαν τόσο δυνατό όσο έγινε μετά. Τρία χρόνια πολύ όμορφα. Μετά ο Νέντβεντ. Νο1. Με βελτίωσε περισσότερο από όλους, στο πώς σκέφτομαι αλλά και στο παιχνίδι μου. Οταν είδα τον Πάβελ κατάλαβα ότι αυτό που έκανα δεν ήταν αρκετό, ότι έπρεπε να κάνω περισσότερα. Ο Νέντβεντ ήταν μηχανή στη δουλειά. Δούλευε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της προπόνησης. Εξωφρενικό.
Μετά οι Βιεϊρά και Τσάβι. Εκείνη η Μπαρτσελόνα ήταν μια ομάδα φαινόμενων. Οι πρώτοι έξι μήνες ήταν τοπ, μετά εξαιτίας του προπονητή δεν ήμουν καλά… Μπορώ να βάλω στην 11άδα παίκτες με τους οποίους δεν έπαιξα; Δεξί μπακ ίσως βάλω τον Καφού, ο πιο “κακός”. Η επίθεση είναι εύκολη: Ο Ζιντάν trequartista, όταν έμπαινε στο γήπεδο μεταμόρφωνε όλους τους άλλους σε Ζιντάν. Ο Ρονάλντο το Φαινόμενο, το είδωλό μου. Και ο Μαραντόνα, γιατί είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Ναι, ο Ντιέγκο ήταν καλύτερος κι από μένα.
Εκανα τον προπονητή αυτή τη φορά, ποιος ξέρει αν μια μέρα δεν είμαι όμως τέτοιος…».
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημη ιστοσελίδα της Μίλαν
