Στο -10, έστω με ματς λιγότερο, καθώς μπαίνουμε στον Ιανουάριο, η Γιουβέντους είναι σε μια κατάσταση που δεν είχε συνηθίσει.
Ο αέρας που αναπνέουμε είναι αυτός του τέλους μιας δικτατορίας. Ενώ η νεανική Γιουβέντους δέχεται χτυπήματα και ρίχνει ευθύνες (πολλές στην ίδια, κάποιες όχι), τριγύρω μπορείς να αντιληφθείς αυτή τη λεπτή και πολύ ιταλική απόλαυση του να βλέπεις τις ρωγμές στον τοίχο του πιο δυνατού (ο Εντσο Φεράρι είχε συνοψίσει τα πάντα σε μια τόσο όμορφη ατάκα για τα μονοθέσιά του: “Οι Ιταλοί σου συγχωρούν τα πάντα, εκτός από την επιτυχία”). Μπορεί να διαβάσει κανείς ανάμεσα στις γραμμές της σοβαρής κριτικής, τη δικαιολογημένη χαρά των αντίπαλων οπαδών. Εννιά χρόνια επιτυχιών είναι πολλά, αλλά κυρίως κάτι που δεν είχε ξαναγίνει και για τους περισσότερους είναι κάτι αφύσικο, με συνέπεια να μάθουν λίγα ή και τίποτα σε ό,τι αφορά τα «γιατί» αυτής της κυριαρχίας.
Ηρθε όντως, όμως, η χρονιά στην οποία θα μπει τέλος στα σερί πρωταθλήματα των μπιανκονέρι; Είναι νωρίς να το πεις για μια ομάδα που ακόμη είναι δύσκολο να την αποκρυπτογραφήσεις, σε μια σεζόν μάλιστα πολύ περίεργη όπως η φετινή. Ενα γεγονός είναι βέβαιο: Η Γιουβέντους έχει σταματήσει να είναι η ξεκάθαρα πιο δυνατή, αν και μια ματιά στην Ευρώπη προσφέρει περίεργους ορίζοντες.
Το ποδόσφαιρο στα χρόνια του Covid είναι ένα πιο απρόβλεπτο άθλημα και ασταθές. Μετά τις πρώτες 14 αγωνιστικές στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές μεγάλες ομάδες σε κρίση ή τουλάχιστον σε μια κατάσταση αστάθειας, με αποτέλεσμα οι βαθμολογίες να περιέχουν πολλούς… ανώμαλους αριθμούς. Υπολογίζοντας τις πρώτες τρεις στα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μόνο μία ομάδα δεν έχει ακόμη καμία ήττα (Μίλαν), αλλά κυρίως υπολογίζοντας ισοπαλίες και ήττες όλων των ομάδων, διαπιστώνουμε ότι αυτά τα αποτελέσματα είναι 80 στα 217 παιχνίδια, σχεδόν το 40%.
Καμία ομάδα δεν κατάφερε να ξεφύγει στη βαθμολογία, επειδή όλες είχαν ή έχουν πρόβλημα σε ό,τι αφορά τη συνέχεια, τη σταθερότητα, τη συνέπεια. Ρόλο σε αυτό παίζει η απουσία του κόσμου, το επιβαρυμένο πρόγραμμα, οι αλλαγές που ο ιός έχει προκαλέσει στην καθημερινότητα όλων, συμπεριλαμβανομένων των προπονήσεων.
Η Γιουβέντους, από την πλευρά της, προσθέτει άλλους δύο λόγους. Από τη μία πλευρά υπάρχει η κούραση των εννιά χρόνων επιτυχιών (κανείς από τους παλιούς της ομάδας ή τη διοίκηση δεν θα το παραδεχθεί ποτέ, αλλά είναι μια αίσθηση που επηρεάζει τους πάντες). Από την άλλη, υπάρχει η απειρία ενός ρόστερ που ανανεώθηκε στα γρήγορα. Για να καταλάβουμε αυτή τη Γιουβέντους, πρέπει να σκεφτούμε αυτό που είπε ο Αντρέα Ανιέλι τη βραδιά μεταξύ 7ης και 8ης Αυγούστου. Στο Stadium, δίπλα στον αγωνιστικό χώρο όπου λίγο νωρίτερα η ομάδα είχε αποκλειστεί από τη Λυών, ο πρόεδρος… διέταξε την ανανέωση του ρόστερ.
Και έτσι έγινε, με μια σειρά από παίκτες κάτω των 25 ετών, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις αποτελούν ακόμη και τα 6/11 της αρχικής σύνθεσης. Οι νεαροί αποτελούν εγγύηση για το μέλλον αλλά ακυρώνουν το παρόν, επειδή η εμπειρία μετράει και αυτοί έχουν λίγη. Οπως και ο προποντής τους, ο οποίος τώρα ξεκινάει. Η Γιουβέντους, ως διοίκηση, τα ξέρει όλα αυτά και αν αυτή τη στιγμή η ανησυχία των διοικούντων είναι περιορισμένη, είναι επειδή όλες αυτές τις δυσκολίες που βλέπουν τώρα, τις είχαν υπολογίσει από την αρχή.
Υπάρχει, βέβαια, το ενδεχόμενο οι δυσκολίες να παραμείνουν και τα ελαττώματα να μην είναι παροδικά. Εχουν υπάρξει, μέχρι στιγμής, κάποια λάθη του Πίρλο στο διάβασμα των παιχνιδιών, υπήρξε αδυναμία διατήρησης του σωστού πνεύματος για 90 λεπτά, η λάθος προσέγγιση σε κάποια ματς, ένας μεγαλύτερος -από τον κανονικό- αριθμός λαθών σε ατομικό επίπεδο.
Το να… εκδόσεις μια καταδικαστική απόφαση λόγω όλων αυτών, όπως κάνουν και κάποιοι οπαδοί της ομάδας λόγω των αποτελεσμάτων, είναι βιαστικό και παράλογο, διότι υπήρξαν επίσης και σημάδια εντελώς αντίθετα από αυτά, όπως υπήρξαν και συναρπαστικές εμφανίσεις. Υπάρχει, επίσης, ο παράγοντας ατυχία, ο οποίος, στα πρώτα 13 παιχνίδια, εστιάζεται κυρίως σε διαιτητικό επίπεδο. Αν και θα ήταν παραπλανητικό να δοθεί μεγαλύτερη σημασία από ό,τι πρέπει σε αυτό, με δύο διαφορετικές, σωστές, αποφάσεις οι μπιανκονέρι θα είχαν 3-4 περισσότερους βαθμούς τώρα και η βαθμολογία θα ήταν διαφορετική. Αλλά η πραγματικότητα είναι συνήθως πιο περίπλοκη και δεν έχει νόημα να προσπαθείς να την απλοποιήσεις εστιάζοντας σε αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι οι τιφόζι της Γιουβέντους -και όχι μόνο αυτοί- είχαν συνηθίσει να καταλαβαίνουν πολλά, ίσως τα πάντα για τη σεζόν, όταν ερχόταν ο Ιανουάριος. Ακόμη και τη σεζόν της τραγικής εκκίνησης (2015-16) μετά τον τελικό του Βερολίνου, στην επανέναρξη του Ιανουαρίου η Γιούβε ολοκλήρωνε σιγά-σιγά την επιχείρηση-επιστροφή, κάνοντας την 8η και την 9η από τις 26 συνεχόμενες νίκες.
Στα άλλα χρόνια αυτού του κύκλου επιτυχιών, όταν ερχόταν ο Ιανουάριος, είχε γίνει κατανοητό ότι όλα κρίνονταν από τους μπιανκονέρι σε ό,τι αφορά τη μάχη του scudetto. Σήμερα η αίσθηση είναι ότι απαιτείται μια εκπληκτική ακολουθία αγώνων και συνέπειας για να προλάβει η Γιουβέντους το Μιλάνο. Προσέξτε κάτι όμως… Τις άλλες χρονιές, όταν έμπαινε ο Ιανουάριος, είχαν γίνει τουλάχιστον 18 αγωνιστικές, ενώ οι μπιανκονέρι τώρα έχουν παίξει μόνο 13, οπότε οι κρίσεις είναι πρόωρες λόγω και του ανώμαλου προγράμματος.
Το να πιστεύεις, όπως κάνει -και ενθαρρύνει και τους άλλους να κάνουν- ο Κριστιάνο Ρονάλντο, είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα. Από εκεί και πέρα, χρειάζονται γκολ και εμφανίσεις. Ο,τι κι αν συμβεί, πάντως, θα είναι μια διαφορετική σεζόν: Η τελευταία ενός κύκλου και η πρώτη ενός νέου.
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Tuttosport στις 27/12/2020.
Πηγή φωτογραφίας: Επίσημος λογαριασμός της Γιουβέντους στο Twitter
