Άρθρο σε ιστοσελίδα που ασχολείται εκτενώς με τη Γιουβέντους, εστιάζει σε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα και δεν αναφερόμαστε στο αγωνιστικό.
Οι Μπιανκονέρι, όπως όλα δείχνουν, δεν θα κατακτήσουν το πρωτάθλημα φέτος. Οχι ότι δεν έχουν ελπίδες, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο. Βασικά, σύμφωνα με τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι είναι αδύνατον, οπότε η Γιούβε θα μείνει 2η χρονιά χωρίς το πρωτάθλημα. Παράλληλα, για τρίτη συνεχόμενη σεζόν αποκλείστηκε στους «16» του Champions League. Επίσης αποτυχία. Μια αποτυχία, όμως, για την οποία -όπως και για τις άλλες- δεν φταίει μόνο το αγωνιστικό κομμάτι. Φταίει και το γεγονός ότι η Γιουβέντους… δεν έχει έδρα πλέον.
Η διοίκηση δεν θέλει στην Curva Sud τους ultras και η ατμόσφαιρα στο Stadium δεν έχει καμία σχέση με ό,τι ξέραμε μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Ενα μεγάλο πρόβλημα, στο οποίο εστίασε η ιστοσελίδα tuttojuve.com, στην οποία διαβάσαμε ένα σχετικό άρθρο. Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και το παραθέτουμε αυτούσιο…
«Γιούβε, πού πας αν δεν έχεις Curva; Πουθενά: Ή μάλλον, στο σπίτι. Αυτό κόντρα στη Βιγιαρεάλ ήταν ένα ακόμη deja vu, ένα σενάριο που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται με ελβετική ακρίβεια. Φυσικά, ο αποκλεισμός από τη Βιγιαρεάλ δημιουργεί πολλή πίκρα ακόμα κι αν, όσοι γνωρίζουν ποδόσφαιρο, ξέρουν ότι η ισπανική ομάδα δεν είναι… ανύπαρκτη όπως και ο προπονητής της. Από την άλλη, είναι μάλλον γελοίο να διαβάζεις άρθρα και ατάκες για την ευρωπαϊκή αποτυχία, λες και η Γιούβε τη φετινή σεζόν ήταν ποτέ στη μάχη για την κατάκτηση του Champions League. Θα έπρεπε αυτή η ομάδα, 4η στο ιταλικό πρωτάθλημα, επτά βαθμούς πίσω από τη Μίλαν, να διεκδικήσει μέχρι τέλους το Champions League; Έλα, ας σοβαρευτούμε. Αυτό που μπορούσε και έπρεπε να γίνει ήταν να περάσει στους “8”. Δύο ακόμη αγώνες ήταν κάτι εφικτό. Οχι περισσότερο.
Και έπειτα, για τι μπορεί να κατηγορηθεί η ομάδα; Ειλικρινά. Στο πρώτο ημίχρονο προσπάθησε και η τύχη δεν τη βοήθησε καθόλου. Στο δεύτερο ημίχρονο το φως έσβησε τελείως. Δεν είχε μείνει καμία δύναμη, στο κεφάλι και στα πόδια. Όλες οι ελλείψεις αυτής της ομάδας ήρθαν στο φως, αποτέλεσμα λαθών που έγιναν επί χρόνια και επιλογών που συνορεύουν με το παράλογο.
Χωρίς να επαναλαμβανόμαστε, μέχρι να αποκτήσει ξανά το κλαμπ αθλητικό διευθυντή αντάξιο του ονόματος, μέχρι να αρχίσει ξανά να κάνει σκάουτινγκ (το να αγοράζεις παίκτες σε εξωφρενικές τιμές δίνοντας φαραωνικούς μισθούς είναι κάτι που όλοι ξέρουν πώς να το κάνουν), μέχρι να αρχίσουν να επιλέγουν ξανά τους παίκτες με βάση με τη χρησιμότητά τους και όχι με βάση το όνομα σαν να είναι αυτοκόλλητα της Panini, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε παρόμοιες εμφανίσεις και αποτελέσματα.
Υπάρχει, ωστόσο, μια ακόμη χειρότερη πτυχή: Η σουρεαλιστική σιωπή ενός γηπέδου, η απουσία ενός πέταλου ικανού να δώσει στην ομάδα αυτή τη φόρτιση, εκείνο το σοκ που μπορεί να τη βοηθήσει να βρει αδιανόητες δυνάμεις ακόμα και σε ένα κακό βράδυ. Όλα αυτά, στο Stadium, δεν γίνονται πια. Δεν υπάρχει πλέον γήπεδο. Υπάρχει ένα θέατρο στα μισά του δρόμου ανάμεσα σε ένα σνομπ κλαμπ με ψηλά τη μύτη και μια πιο πρόσφατη έκδοση του αιγυπτιακού μουσείου, που αποτελείται από ζωντανές μούμιες (λίγο πολύ).
Η πιο θορυβώδης δραστηριότητα επιτυγχάνεται όταν τρώτε ποπ κορν, ενώ η κορύφωση των συνθημάτων είναι το “merda» προς τον αντίπαλο τερματοφύλακα όταν εκτελεί το ελεύθερο (στυλ νηπιαγωγείου). Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι άλλο. Τρία παιδιά είναι αρκετά στην εξέδρα των φιλοξενούμενων για να κυριαρχήσουν σε όλο το γήπεδο, σε φωνές, συνθήματα και ατμόσφαιρα. Ναι, γιατί δεν μπορείς να κουβαλάς τίποτα στην Curva: Πανό, σημαίες, πλακάτ. Ρίξτε μια ματιά σε άλλα γήπεδα και δείτε όμορφες χορογραφίες. Μετά, επιστρέφεις για να δεις το Stadium και νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό και στο στήθος.
Όποιος τα ήθελε όλα αυτά, μάλλον δεν ενοχλείται. Άλλωστε το σημαντικό είναι να πουλάς μπλουζάκια, ποπ κορν και γκατζετάκια. Τι ωραίο να βλέπεις όλους αυτούς τους οπαδούς να βγάζουν selfies στο γήπεδο, αντί για σημαίες, πανό, δάδες, πανό. Ναι, τι υπέροχο… Η δουλειά είναι δουλειά. Εν τω μεταξύ, κάμποσα ωραία εκατομμύρια χάθηκαν χθες το βράδυ, όπως έγινε κι άλλες φορές μέσα στη σεζόν.
Φυσικά, δεν υπάρχει αντίθετη απόδειξη, αλλά όσοι ήθελαν θέατρο, επιχειρήσεις, εις βάρος του πάθους και της υποστήριξης, προσπάθησαν να αναρωτηθούν αν, με διαφορετική κατάσταση (δηλαδή με Curva αντάξια του ονόματος και ένα γήπεδο που ζητωκραυγάζει για την ομάδα τους αντί να σκέφτονται για selfies και ποπ κορν) στο τέλος θα κέρδιζαν περισσότερα; Έχετε προσπαθήσει να σκεφτείτε ότι σε περίπτωση κι άλλων σεζόν όπως οι τρεις τελευταίες, το γήπεδο θα μείνει ερημικά άδειο; Και το ποπ κορν απούλητο;
Ο 12ος παίκτης πάντα έφερνε περισσότερους βαθμούς. Και ίσως θα μπορούσε να είχε φέρει έστω και μερικά εκατομμύρια ευρώ παραπάνω.
Άξιζε πραγματικά τον κόπο; Και αξίζει να συνεχίσουμε με αυτή τη μορφή παράλογου εξοστρακισμού; Συμβιβασμοί μπορούν να γίνουν: Απλώς αφήστε στην άκρη λίγο από το εγώ σας. Για το κοινό καλό. Και το κοινό καλό λέγεται Γιουβέντους. Η οποία, πέρα από όλα τα αγωνιστικά προβλήματα αξίζει πάθος και ζεστασιά. Περισσότερα συνθήματα και σημαίες, λιγότερους πιγκουίνους και ποπ κορν».
Διαβάστε τα νέα της Γιουβέντους στο italians.gr
Πηγή φωτογραφίας: Matteo Gribaudi/Image Sport
