Ο Σαλβατόρε Τζένοβα αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην Τορίνο και παραμένει δίπλα σε αυτή ακόμη και μετά τον θάνατό του.
Το 1978 ο Ντανιέλε Σέγκρε γύρισε ένα ντοκιμαντέρ που έμεινε στην ιστορία του οπαδικού κινήματος στην Ιταλία: Ragazzi di stadio. Τα παιδιά του γηπέδου, ήταν ένα φιλμ το οποίο ακολουθούσε τους ultras, οι οποίοι είχαν κάνει πριν κάτι χρόνια την εμφάνισή τους στην Ιταλία, στην καθημερινότητά τους και στην προετοιμασία τους για το ματς της Κυριακής. Οι βασικοί πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ ήταν οι ultras της Γιουβέντους, αλλά υπήρχε εκπροσώπηση και από την εξέδρα της συμπολίτισσας Τορίνο. Και επειδή ο τιφόζο της γκρανάτα ήταν πραγματικά ragazzo di stadio, παραμένει σε αυτό ακόμη και μετά τον πρόωρο θάνατό του…
Ο Σαλβατόρε Τζένοβα, για τον οποίο ο λόγος, ήταν μια ιδιαίτερη μορφή. Τόσο στη χαρακτηριστική εμφάνισή του, όσο και στη λογική του, τον χαρακτήρα του. Εμεινε στην ιστορία ως Joe, αφού έτσι τον αποκαλούσαν φίλοι και εχθροί, αλλά θα έπρεπε να γίνεται μεγαλύτερη αναφορά στις προσπάθειές του όχι μόνο για μια πιο «καθαρή» ή πιο οπαδική curva, αλλά για μια μεγαλύτερη συλλογική προσπάθεια σε όλους τους τομείς. Ακόμη και στη FIAT, της οποίας ήταν υπάλληλος αλλά… ξεχωριστός. Και όχι επειδή ήταν οπαδός της Τορίνο, υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άλλωστε που δούλευαν και δουλεύουν στην επιχείρηση της οικογένειας Ανιέλι, αλλά επειδή εκεί μπορεί και να έδωσε μεγαλύτερες μάχες κι από αυτές που έδινε στα γήπεδα για την ομάδα του.
Ως ομάδα, άλλωστε, αντιλαμβανόταν όλους τους εργάτες και γι’ αυτό έχουν γίνει θρυλικές οι διαφωνίες του, οι εντάσεις, οι τσακωμοί με τους συνδικαλιστές εργάτες της FIAT. Οι 100% αριστερές πολιτικές πεποιθήσεις του, άλλωστε, μάλλον… βοηθούσαν για να υπάρχουν αυτές οι διαφωνίες, για τις οποίες ο ίδιος πάντα δήλωνε υπερήφανος. Οπως ήταν και για την curva Maratona, το πέταλο της Τορίνο που το 1979 είχε ανακηρυχθεί από τον γαλλικό Τύπο ως «το πιο όμορφο της Ευρώπης». Βοηθούσε, άλλωστε, σε αυτό και η ομάδα, αφού η Τορίνο το 1976 είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια (το τελευταίο scudetto ως σήμερα) και γενικά ήταν στα καλά της χρόνια.
Ο Joe τα έζησε -και τα απόλαυσε- όλα αυτά, όπως έζησε και τα άσχημα, με τον υποβιβασμό και την πτώχευση στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα. Είδε όλες τις αλλαγές στην αγαπημένη του ομάδα, όπως είχε ζήσει και όλες τις αλλαγές στην curva, καθώς ανέβαινε στην ιεραρχία των ultras. Αρχικά ήταν οι Commandos, μετά Fedayin, Tupamaros, Panthers και τελικά Maratona Club Torino Ultras Granata. Ολες αυτές τις αλλαγές, ο Σαλβατόρε Τζένοβα τις έζησε ως πρωταγωνιστής και τέτοιος παρέμεινε επί δεκαετίες, κερδίζοντας τον σεβασμό όλων.
Οχι μόνο των φίλων του, αλλά και των εχθρών του, με τον ίδιο να θεωρεί ως τέτοιους τους ιστορικούς ηγέτες της Curva της Γιουβέντους, δηλαδή τον Μπέπε Ρόσι και μετέπειτα τον Ντίνο Μοτσιόλα, αρχηγό των Drughi. Ακόμη κι αν ήταν εχθροί, όμως, πάνω απ’ όλα ήταν ultras και αυτό στην ουσία τους ένωνε, απλά άλλαζαν τα χρώματα. Ο σεβασμός, όμως, είναι ανώτερος από τις διαφορές, όπως έδειχνε και ο τρόπος με το οποίο τον είχαν αποχαιρετήσει οι Γιουβεντίνοι στο ξεκίνημα της σεζόν 2013-14.
«Πέρα από τα χρώματα, ciao Joe», έγραφε το πανό στην curva Sud του Stadium για τον Σαλβατόρε, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 28 Αυγούστου 2013, σε ηλικία μόλις 56 ετών, λόγω χρόνιου προβλήματος με τον διαβήτη. Δεν έφυγε ποτέ από το αγαπημένο του πέταλο όμως, αφού σε κάθε ματς οι τιφόζι της Τορίνο τοποθετούν, πάνω-πάνω, τη φωτογραφία του. Οπως πρέπει, δηλαδή, σε έναν πραγματικό ragazzo di stadio…
Υ.Γ.: «Τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει πλέον στο γήπεδο;», είχε ερωτηθεί από την ιταλική τηλεόραση λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του. «Οι οπαδοί-δεινόσαυροι, αυτοί που είναι στο γήπεδο και διηγούνται ιστορίες για το πώς έκαναν το ένα ή το άλλο κάποτε. Δυστυχώς τέτοιος είμαι κι εγώ…», ήταν η απάντησή του.
Διαβάστε επίσης
Νάπολι: Ενας από τους χειρότερους οπαδούς της Ιταλίας έκανε κάτι που δεν περίμενε κανείς
Ρόμα: Ο ιστορικός ηγέτης των ultras που τίμησαν και οι λατσιάλι
Αταλάντα: Ο αρχηγός των οπαδών που δεν μπορεί να πάει στο γήπεδο επί δεκαετίες
