Είναι ένα… θαύμα που «γεννήθηκε» με τη βοήθεια του αμερικανικού στρατού, αλλά η καρμπονάρα αποτελεί ένα από τα «σύμβολα» της Ιταλίας.
Αρχαία συνταγή; Ούτε κατά διάνοια. Ρωμαϊκή; Κατ΄ υιοθεσία μόνο. Η καρμπονάρα, σήμερα σύμβολο της Ρώμης, καθώς και μια συνταγή που αγαπήθηκε σε όλο τον κόσμο, έχει ασαφή ιστορία, δεν έχει ακριβή ημερομηνία γέννησης, ούτε μητέρα ή πατέρα.
Είναι μια συνταγή που «γεννήθηκε» μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εν μέρει αμερικανική, εν μέρει ναπολιτάνικη, εν μέρει αμπρουτσέζε, μόνο που μετά από πολλά χρόνια έγινε παραδοσιακή ρωμαϊκή συνταγή. Ας προσπαθήσουμε να… ξαναγράψουμε την ιστορία της καρμπονάρα και ν’ ανακαλύψουμε τα μυστικά της.
Η… γέννηση
Η συνταγή καρμπονάρα άρχισε να εμφανίζεται το 1944. Λέγεται ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δοκίμασαν τα ζυμαρικά «cacio e ova» (τυρί και αυγό), μια παραδοσιακή συνταγή από την περιοχή του Αμπρούτσο, τα οποία παρασκεύαζαν καρβουνιάρηδες (carbonari στη ρωμαϊκή διάλεκτο) στην περιοχή Ακουίλα κι από εδώ θα μπορούσε να έχει γεννηθεί το όνομα «carbonara». Για την περιοχή, στην οποία αποδίδεται η συνταγή «cacio e ova», η προσθήκη του γκουαντσάλε ήρθε σχεδόν με φυσικό τρόπο και ίσως, ακόμη και η καπνιστή πανσέτα, το περίφημο μπέικον, που εισήχθη απευθείας από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που αποδίδουν τη… γέννηση της καρμπονάρα στη Νάπολη. Η περίοδος είναι πάντα η ίδια, βρισκόμαστε στο 1944. Τα αμερικανικά στρατεύματα αγαπούσαν το «φαγητό του δρόμου» που σερβιριζόταν στους πάγκους της Νάπολης, αυτό που ονομάζουμε τώρα «street food». Αγαπούσαν την τυπική πίτσα σε κομμάτι και τα σπαγκέτι που μαγειρεύονταν γρήγορα και ήταν καρυκευμένα με τυρί και πιπέρι.
Με αμερικάνικη… βοήθεια
Φαίνεται ότι μια μέρα, ένας Αμερικανός στρατιώτης, θεωρώντας ότι το πιάτο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, πρόσθεσε στα σπαγκέτι μια κονσέρβα ψιλοκομμένο ζαμπόν με αυγά σε σκόνη και υγρή κρέμα, που αποτελούσε μέρος του K-ration, της ατομικής προσυσκευασμένης μερίδας διαβίωσης του Αμερικάνου στρατιώτη. Οι ατομικές μερίδες, να σημειώσουμε εδώ, αποτελούνταν από τρία γεύματα, ένα για πρωϊνό, ένα για μεσημεριανό και ένα για βραδινό. Η συσκευασία του πρωϊνού περιλάμβανε την κονσέρβα που αναφέραμε, μπισκότα, αποξηραμένα φρούτα, πλιγούρι δημητριακών, ταμπλέτες χαλαζόνης για την αποστείρωση του νερού, τέσσερα τσιγάρα, τσίχλες, στιγμιαίο καφέ και ζάχαρη.
Σ’ εκείνη τη μη ισορροπημένη και πολύ αμερικάνικη συνταγή, οι Ιταλοί μάγειρες έκαναν τα… μαγικά τους, προσαρμόζοντάς τη στα προϊόντα της ιταλικής γης. Σύντομα η συνταγή, που ήταν νέα, χωρίς παράδοση και κανόνες, άρα ο καθένας δημιουργούσε την τέλεια – κατά την άποψή του – παραλλαγή, εξαπλώθηκε στη Ρώμη που την έκανε δική της, την… υιοθέτησε από όλες τις απόψεις καθιστώντας την «μύθο». Το μαύρο πιπέρι, πάντως, έμπαινε πάντα κι ίσως γι’ αυτόν τον λόγο να ονομάστηκε καρμπονάρα, καθώς μοιάζει να έχει «πασπαλιστεί» με τριμμένο κάρβουνο.
Οι πρώτες γραπτές πηγές για την καρμπονάρα έρχονται το 1951. Ένα άρθρο τώρα, των Times της Νέας Υόρκης το 1954 κάνει λόγο για ένα εστιατόριο στη Ρώμη, το οποίο σερβίριζε τα σπαγκέτι με μια σάλτσα διαφορετική απ’ όλες τις άλλες, την επονομαζόμενη καρμπονάρα που «γεννήθηκε» στον πόλεμο. Σε Αμερικανικούς τώρα ταξιδιωτικούς οδηγούς του 1957 και του 1958 αφιερωμένους στην Ιταλία γίνεται αναφορά σε ένα καινούργιο πιάτο που δημιουργήθηκε στον πόλεμο και κέρδισε αμέσως θαυμαστές.
Σήμερα η καρμπονάρα της Ρώμης περιλαμβάνει λάδι, γκουαντσάλε ή πανσέτα, αυγό (κρόκος ή και με το ασπράδι), πιπέρι μαύρο και τυρί παρμιτζάνο ή/και πεκορίνο.
Διαβάστε στο italians.gr
Φοντάνα ντι Τρέβι: Πόσα χρήματα μαζεύονται ετησίως και πού καταλήγουν
Ποιο είναι το πιο παραδοσιακό πιάτο της Ιταλίας
Η σημαία της Ιταλίας: Η ιστορία, η επιλογή των χρωμάτων και ο συμβολισμός τους
