Στο ιταλικό ποδόσφαιρο υπάρχουν πολλές ιστορίες που δυσκολεύεσαι να τις πιστέψεις και αυτή του Αλφιέρο Καποσιούτι είναι μία από αυτές.
Λένε ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Αυτό που δεν έχει εξακριβωθεί είναι αν το λένε επειδή ισχύει ή σαν παρηγοριά. Οπως και να έχει, σίγουρα θα βρεις ανθρώπους που πιστεύουν το πρώτο. Σίγουρα θα βρεις, επίσης, ανθρώπους που πιστεύουν το δεύτερο. Αυτό που είναι σπάνιο, είναι να βρεις ανθρώπους που μπορούν να τα συνδυάσουν. Και ο Αλφιέρο Καποσιούτι είναι ένας από αυτούς…
Το όνομά του, άγνωστο στο ευρύ κοινό. Και η αλήθεια είναι ότι θα παρέμενε άγνωστος για πάντα αν έκανε αυτό που ήθελε. Αυτό που του άρεσε. Να παίζει ως τερματοφύλακας δηλαδή. Γεννηθείς το 1941, στις αρχές του 1960 κλήθηκε στην μικρή εθνική ομάδα της Ιταλίας. Στην ίδια εθνική που είχαν κληθεί και ο Φακέτι της Ιντερ, ο Μπερτσελίνο της Γιουβέντους, ο Ροζάτο της Τορίνο… Αυτοί είχαν ταλέντο και το απέδειξαν. Ο Καποσιούτι, όμως, μάλλον δεν είχε τόσο όσο πίστευε.
Αυτό του το έδειχναν οι συμπαίκτες του με τα γκολ που του έβαζαν στις προπονήσεις της εθνικής Ελπίδων. Και τον Μάρτιο του 1960, σε ένα Ισπανία – Ιταλία στη Μαδρίτη, του το έδειξε και ο προπονητής του. Ο Καποσιούτι περιμένει ότι θα είναι βασικός αλλά τελικά κάθεται στον πάγκο. Τα πράγματα, μάλιστα, δεν θα πάνε καλύτερα στην ομάδα του, τη Φιορεντίνα. Θα παραχωρηθεί δανεικός στη Λουκέζε της Serie C και εκεί θα αλλάξουν τα πάντα. Στη ζωή του, αλλά όχι μόνο στη δική του, όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια…
Από το τέρμα στην επίθεση
Σε μια προπόνηση της Λουκέζε, ο Καποσιούτι παίζει στο οικογενειακό διπλό σαν επιθετικός. Και σαν τέτοιος, βάζει 4 γκολ! Οσα δεχόταν συνήθως, δηλαδή, όταν έπαιζε στην κανονική του θέση. Στην επόμενη προπόνηση θα χρησιμοποιηθεί πάλι σαν επιθετικός και ο προπονητής Τζαβάτι αρχίζει να κάνει περίεργες σκέψεις. Τελικά θα περάσει τη μισή σεζόν κάνοντας προπονήσεις ως επιθετικός και όταν επιστρέφει στη Φιορεντίνα, τους αφήνει άφωνους: «Θα παίξω στην επίθεση».
Σε όλες τις προπονήσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο συμπαθής Αλφιέρο δουλεύει ως επιθετικός και τα νέα διαδίδονται γρήγορα. Τόσο γρήγορα που η Σαμπενεντετέζε, η οποία παίζει στη Serie C, επικοινωνεί με τη Φιορεντίνα. Την ενημερώνει ότι ψάχνει αναπληρωματικό τερματοφύλακα και ζητάει τον Καποσιούτι. Οι Βιόλα απαντάνε θετικά, παίρνουν ένα εκατ. λιρέτες και το φθινόπωρο του 1964 ο Αλφιέρο είναι παίκτης της Σαμπενεντέζε. Οχι τερματοφύλακας, όμως, αλλά επιθετικός!
Εχοντας μάθει όσα έκανε στις προπονήσεις της Φιορεντίνα, ο νέος προπονητής του τον ενημερώνει ότι τον προορίζει για την επίθεση. Είχε, άλλωστε, καλά τελειώματα στις φάσεις και ήταν γρήγορος. Από τους πιο γρήγορους στο ιταλικό ποδόσφαιρο: Τα 100 μέτρα τα έκανε σε 11 δευτερόλεπτα. Ετσι, στις 15 Νοεμβρίου 1964, στο Σαμπενεντετέζε – Αβελίνο, γράφει ιστορία: Κάνει ντεμπούτο ως επιθετικός. Και τι ντεμπούτο… Εδωσε την ασίστ για το 1-0, έβαλε το γκολ του 2-0. Και έχοντας το Νο10 στη φανέλα, εξελίσσεται σε είδωλο.
Η μοιραία 14η Φεβρουαρίου 1965
Θα συνεχίσει τα γκολ και στα επόμενα παιχνίδια, θα πάρει μόνιμα τη φανέλα με το Νο9 και στις 14 Φεβρουαρίου 1965 θα έρθει το παιχνίδι που θα τον στιγματίσει. Αυτόν και το ιταλικό ποδόσφαιρο. Η Σαμπενεντετέζε υποδέχεται την Ασκολι στο ντέρμπι και είναι μπροστά με 2-0 από νωρίς. Στο 40ο λεπτό, ο Μίντο σουτάρει, ο τερματοφύλακας Ρομπέρτο Στρούλι αποκρούει και ο Καποσιούτι πάει να σκοράρει στην επαναφορά. Ο πορτιέρε προλαβαίνει όμως να μπλοκάρει, οπότε ο Αλφιέρο πηδάει για να περάσει από πάνω του. Χωρίς να το θέλει, όμως, το γόνατό του βρίσκει τον Στρούλι στο κεφάλι.
Ο Καποσιούτι γυρίζει αμέσως προς τον διαιτητή και του λέει «τον βρήκα, τον βρήκα. Τον χτύπησα». Είναι τέτοια η βιασύνη του να αποδειχθεί τίμιος προς τον ρέφερι, που δεν έχει προσέξει ότι ο αντίπαλος είναι ακίνητος στο έδαφος. Ο τερματοφύλακας της Ασκολι μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί κάνουν την εξής διάγνωση: Κάταγμα της γνάθου, εγκεφαλική σύγχυση, εγκεφαλική βλάβη. Λίγες ώρες μετά, το πρωί της 15ης Φεβρουαρίου 1965, θα φύγει από τη ζωή…
«Τον ήξερα τον Ρομπέρτο Στρούλι. Τον ήξερα από όταν έπαιζε στην Λούκα. Τοσκανός κι αυτός, όπως κι εγώ», είπε αργότερα, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Αυτός, ένας τερματοφύλακας, έγινε επιθετικός και τελικά, άθελά του, «σκότωσε» έναν τερματοφύλακα. Εναν τερματοφύλακα που ένα μήνα αργότερα θα γινόταν για πρώτη φορά πατέρας.
Η λύτρωση 50 χρόνια μετά
Ο Αλφιέρο Καποσιούτι, στα 23 του χρόνια, τα έχει χαμένα. Εκεί που πίστευε ότι «απέκτησε» μια νέα ζωή στο ιταλικό ποδόσφαιρο ως επιθετικός, τον βαραίνει το γεγονός ότι αφαίρεσε μία (ζωή). Θα βρεθεί κατηγορούμενος από τον εισαγγελέα, θα τον υπερασπιστούν όλοι οι συμπαίκτες του και θα αθωωθεί μέσω μιας φωτογραφίας. Αυτής από τη φάση του χτυπήματος στον Στρούλι, αφού φαίνεται καθαρά ότι δεν έχει πρόθεση.
Θα συνεχίσει την καριέρα του, αλλά θα έχει να αντιμετωπίσει για πάντα αυτό το βάρος. Του το υπενθυμίζουν οι αντίπαλοί του, οι οποίοι την ώρα του αγώνα του λένε ότι «σκότωσε». Το κουβαλούσε, όμως, πάντα και μόνος του. «Πολλές φορές ένιωθα ένοχος, αλλά μόνο επειδή ζούσα. Επαιζα πολλές φορές τη φάση στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Αλλά και πόσες φορές θα μπορούσε αυτό να συμβεί σε μένα. Οταν ήμουν τερματοφύλακας», θα πει σε συνέντευξή του.
Θα ολοκληρώσει την καριέρα του έχοντας το κεφάλι του πάντα μπερδεμένο, πάντα μέσα στις τύψεις. Τουλάχιστον μέχρι τον χειμώνα του 2015, όταν σε μια εκδήλωση για τα 50 χρόνια από εκείνο το περιστατικό, γνώρισε τον γιο του Στρούλι. Μια χειραψία, μια υπόκλιση, μια συγγνώμη, μια αγκαλιά και οι τύψεις, επιτέλους, έφυγαν…
Διαβάστε στο italians.gr
Η τραγική ιστορία του Εντοάρντο Μπορτολότι: Οι τρεις μήνες που του στοίχισαν τη ζωή
Αρπαντ Βάις: Ο προπονητής που έκανε μυθικά πράγματα στο Campionato και ελάχιστοι τον γνωρίζουν
