Είναι πολλοί οι προπονητές που έχουν να επιδείξουν μεγάλες επιτυχίες στο Calcio και ένας από αυτούς είναι και ο Αρπαντ Βάις.
Η ποδοσφαιρική ιστορία της Ιταλίας είναι τόσο πλούσια ώστε αν ξεκινήσεις συζήτηση για ποδοσφαιριστές, μπορείς να αναφέρεις πάμπολλα ονόματα. Το καλό είναι ότι το ίδιο συμβαίνει αν συζητήσεις και για προπονητές, αφού μιλάμε για μια μεγάλη ποδοσφαιρική σχολή. Αν, λοιπόν, καταπιαστείς με τους allenatori, μπορεί να αρχίσεις από τον Νερέο Ρόκο και προχωρώντας τις δεκαετίες να φτάσεις στο σήμερα έχοντας κάνει δεκάδες «στάσεις».
Και θα έχεις αδικήσει έναν προπονητή που πήρε πρωτάθλημα με την Ιντερ, πήρε δύο πρωταθλήματα με τη Μπολόνια, είναι ο νεότερος ξένος -και δεύτερος νεότερος συνολικά- που έχει στεφθεί πρωταθλητής στην Ιταλία και μάλιστα το έχει κάνει -και αυτό είναι ρεκόρ που δεν θα σπάσει ποτέ- χρησιμοποιώντας μόνο 14 παίκτες…
Ο Αρπαντ Βάις, για τον οποίο ο λόγος, πέτυχε τόσα όσα άλλοι δεν θα τα πετύχουν ποτέ, αλλά δεν μνημονεύεται ποτέ για τα κατορθώματά του. Αδικο; Ναι. Και δίκαιο, όμως, ταυτόχρονα, γιατί ο λόγος για τον οποίο τον θυμούνται όλοι ακόμη και σήμερα, είναι πιο σημαντικός. Οπως είναι πάντα η ζωή πιο σημαντική από το ποδόσφαιρο. Και ο Βάις, ένας Ούγγρος που αναγκάστηκε να κάνει πιο ιταλικό το επώνυμό του, την έχασε τη ζωή του σε έναν φούρνο στο Άουσβιτς λόγω της εβραϊκής καταγωγής του.
Οταν ξεκινούσε, βέβαια, την πορεία του στο ποδόσφαιρο, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό θα ήταν το τέλος. Βασικά, αμφιβάλουμε αν μπορούσε να φανταστεί και ότι θα πετύχαινε όσα πέτυχε στη μπάλα. Οχι ως ποδοσφαιριστής, έχοντας κλείσει την καριέρα του με τη φανέλα της Ιντερ το 1926, στην ηλικία μόλις των 30 ετών λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού, αλλά ως προπονητής.
Και για να είμαστε πιο ακριβείς, ως ο προπονητής που άλλαξε τον τρόπο σκέψης των παλαιότερων συναδέλφων του, αφού αυτός ήταν ο πρώτος που έπαιρνε μέρος στην προπόνηση με φανελάκι και σορτς δείχνοντας στους παίκτες του τι ήθελε από αυτούς, ως αυτός που επέβαλε τη δίαιτα στους παίκτες, ως αυτός που θεώρησε ότι η ομάδα πρέπει να κλείνεται σε ένα ξενοδοχείο, σύσσωμη, πριν τους αγώνες, ως αυτός που έδωσε πολύ μεγάλη βαρύτητα στις μικρές ηλικίες, στα τμήματα υποδομής της εποχής.
Αν κάποιος θεωρεί υπερβολικό το τελευταίο, ας αναλογιστεί ότι ο Αρπαντ Βάις ήταν αυτός που ανακάλυψε τον μεγάλο Τζουζέπε Μεάτσα, ο οποίος θα έγραφε τη δική του τεράστια ιστορία στο Calcio. Και όλα αυτά, ο Arpad Weisz τα έκανε ως Arpad… Veisz, αλλάζοντας το αρχικό γράμμα του επωνύμου του για να μην παραπέμπει στην εβραϊκή κοινότητα. Αυτή από την οποία προερχόταν και η οποία θα του στοίχιζε τελικά τη ζωή του.
Αυτό, όπως προαναφέραμε, δεν μπορούσε να το φανταστεί όταν αποφάσιζε, μετά τον σοβαρό τραυματισμό που έβαλε τέλος στην ποδοσφαιρική καριέρα του, να ασχοληθεί με την προπονητική. Το έκανε ξεκινώντας ως βοηθός στη Αλεσαντρία, για να αναλάβει την επόμενη χρονιά την Ιντερ. Η 5η θέση στην πρώτη του σεζόν και η 7η στη δεύτερη δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, αλλά αυτό δεν άργησε να έρθει, αφού το 1930 θα κατακτήσει το scudetto, όντας 34 ετών.
Μεγάλη η επιτυχία του, αλλά οι μεγαλύτερες ήταν μπροστά του. Τον Ιανουάριο του 1935 θα αναλάβει τη Μπολόνια και την επόμενη χρονιά θα γίνει αυτός που θα σπάσει την 5ετή κυριαρχία της Γιουβέντους, οδηγώντας τους ροσομπλού στον τίτλο! Αυτό -πέρα από όσα αναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου- σήμαινε ότι γινόταν και ο πρώτος προπονητής που κατακτούσε το πρωτάθλημα με δύο διαφορετικές ομάδες, δίνοντας συνέχεια στην επιτυχία του την επόμενη σεζόν, όταν η Μπολόνια πανηγύρισε το δεύτερο συνεχόμενο scudetto!
Αυτή, όμως, θα ήταν και η τελευταία χαρά του, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά γενικά. Το φασιστικό καθεστώς στην Ιταλία αρχίζει από το 1938 να πιέζει τον ίδιο, τη σύζυγό του Ελενα και τα δύο παιδιά τους, τον Ρομπέρτο και την Κάρλα, λόγω των πολιτικών εξελίξεων. Η διαταγή για αποχώρηση από την Ιταλία όλων των Εβραίων που είχαν μπει στη χώρα μετά το 1919, έβαλε απότομο τέλος στην προπονητική του καριέρα και σύντομα θα έβαζε τέλος και στη ζωή του.
Ο Βάις φεύγει, μαζί με την οικογένειά του, για την Ολλανδία, όπου θα αναλάβει την Dordrechtsche και θα τη σώσει από τον υποβιβασμό την πρώτη χρονιά, κατακτώντας την 5η θέση στις επόμενες δύο. Αν έπρεπε να επιβεβαιώσει την αξία του, το είχε μόλις κάνει. Και θα έκανε και περισσότερα, αν η Γερμανία δεν κατακτούσε και την Ολλανδία.
Στις 2 Αυγούστου 1942 ο Αρπαντ Βάις, η σύζυγός του και τα δύο παιδιά τους θα συλληφθούν και λίγους μήνες μετά θα χωριστούν. Τον Οκτώβριο του ’42 η Ελενα, ο Ρομπέρτο και η Κάρλα οδηγούνται στο Αουσβιτς και χάνουν τις ζωές τους σε έναν φούρνο, ενώ ο Αρπαντ μεταφέρεται στο Κόζελ της Πολωνίας για καταναγκαστικά έργα, παραμένοντας εκεί για 15 μήνες.
Ηταν οι τελευταίοι της ζωής του, αφού στις 31 Ιανουαρίου 1944, στην ηλικία των 47 ετών, βρίσκει κι αυτός τραγικό θάνατο σε έναν από τους φούρνους των Ναζί στο Αουσβιτς…
Πηγή φωτογραφιών: Επίσημη ιστοσελίδα της Μπολόνια
Διαβάστε επίσης
Λιβόρνο: Η αληθινή ιστορία πίσω από την κομμουνιστική κερκίδα της Ιταλίας
Ο αντισυμβατικός ποδοσφαιριστής που σκοτώθηκε στους δρόμους του Τορίνο
