Η Γιουβέντους συμπλήρωσε 128 χρόνια ιστορίας που τα έχει όλα. Ένδοξες στιγμές, θριάμβους, απογοητεύσεις, τραγωδίες και αναγεννήσεις. Από το μακρινό 1897, όταν μια παρέα νεαρών μαθητών του δημιούργησε μια ποδοσφαιρική ομάδα στο Τορίνο, μέχρι σήμερα, η Γιούβε έχει μετατραπεί σε έναν από τους πιο ιστορικούς και αναγνωρίσιμους συλλόγους του κόσμου.
Πολλές φορές, η ιστορία γράφεται από λεπτομέρειες.
Από εκείνα τα 90 λεπτά, τις λανθασμένες επιλογές, τις αποφάσεις, τις ευκαιρίες που χάθηκαν. Και πάντα υπάρχουν τα «αν» που θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει πολλά, αν όχι τα πάντα.
Πώς θα ήταν, λοιπόν, η ιστορία της Γιουβέντους αν…
Αν είχε κερδίσει το Αμβούργο το 1983…
Ήταν 25 Μαΐου 1983, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Μια υπερομάδα, ίσως η πληρέστερη Γιουβέντους όλων των εποχών, γεμάτη αστέρες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου: Πλατινί, Μπονιέκ, Ρόσι, Ταρντέλι, Σιρέα, Καμπρίνι, Τζεντίλε, Τζοφ. Μια ομάδα που πριν λίγους μήνες ήταν ο βασικός κορμός της Εθνικής Ιταλίας που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ισπανία. Απέναντί της, το Αμβούργο του Φέλιξ Μάγκατ και του Έρνστ Χάπελ – μια πειθαρχημένη γερμανική μηχανή. Αλλά ως εκεί. Ένα σουτ του Μάγκατ στο 8ο λεπτό έκρινε τον τελικό, στερώντας από τη Γιούβε το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Αλλά αν εκείνη τη βραδιά η μπάλα είχε πάρει άλλη τροχιά; Τι θα γινόταν αν ο Πλατινί είχε βρει δίχτυα, αν ο Ρόσι είχε εκμεταλλευτεί μία από τις ευκαιρίες του; Η Γιουβέντους θα είχε σηκώσει το πρώτο της ευρωπαϊκό στέμμα δύο χρόνια νωρίτερα από το Χέιζελ, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Αν είχε κερδίσει την Μπορούσια Ντόρτμουντ το 1997…
Στο Μόναχο, τον Μάιο του 1997, η Γιουβέντους του Μαρτσέλο Λίπι έφτανε ως το αδιαφιλονίκητη φαβορί. Πρωταθλήτρια Ευρώπης από το 1996, νικήτρια του Διηπειρωτικού και του Σούπερ Καπ, με μια ομάδα που τρόμαζε: Ντελ Πιέρο, Ζιντάν, Βιέρι, Ντεσάμπς, Μπόκσιτς, Ντι Λίβιο, Περούτσι. Η Ντόρτμουντ έμοιαζε απλώς το επόμενο θύμα της Κυρίας. Η ιστορία, όμως, γράφτηκε αλλιώς. Δύο γκολ του Ρίντλε και ένα του Ρίκεν έφεραν το σοκ για την ιταλική ομάδα: 3-1. Η Γιούβε, αν και εμφανώς ανώτερη τεχνικά, δεν βρήκε ποτέ ρυθμό. Το γκολ του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο με τακουνάκι έμεινε απλώς ως η ομορφότερη ανάμνηση μιας ήττας που πόνεσε πολύ.
Αν εκείνο το βράδυ η Γιούβε είχε πάρει τη νίκη; Η Γιουβέντους θα είχε κατακτήσει δύο συνεχόμενα Champions League. Θα μετρούσε ήδη τρία και η ευρωπαϊκή της ιστορία θα είχε άλλες βάσεις. Δεν θα υπήρχε η «κατάρα των τελικών». Και θα πήγαινε την επόμενη χρονιά να παίξει τον τρίτο σερί τελικό με άλλο αέρα.
Αν είχε νικήσει τη Μίλαν στο Μάντσεστερ, το 2003…
Θα μπορούσε να ήταν μια νύχτα-όνειρο, αλλά τελικά κατέληξε σε μια ήττα που σημάδεψε την ομάδα του Τορίνο. Στο Ολντ Τράφορντ, δύο ιταλικοί κολοσσοί -Γιουβέντους και Μίλαν- διεκδικούσαν την ευρωπαϊκή κορυφή. Μια σύγκρουση δύο σχολών, δύο φιλοσοφιών, δύο κόσμων. Ο πρώτος και μοναδικός μέχρι σήμερα ιταλικός εμφύλιος σε επίπεδο Champions League. Η Γιούβε, ξανά, του Μαρτσέλο Λίπι, με ηγέτες τον Μπουφόν, τον Ντελ Πιέρο, τον Νέντβεντ (που απουσίασε από τον τελικό) και τον Τρεζεγκέ, είχε αποκλείσει Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, δείχνοντας πως τίποτα δεν την σταματούσε στο πέρασμά της. Στο γήπεδο, όμως, επικράτησε ισορροπία. 0-0, παράταση δίχως γκολ και τελικά η ρουλέτα των πέναλτι. Η Μίλαν κέρδισε 3-2 και σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο. Ήταν μια ήττα που άφησε πληγή.
Τι θα γινόταν αν ο Τρεζεγκέ δεν είχε αστοχήσει ή ο Ντίντα είχε αποκρούσει λιγότερα πέναλτι από τον Μπουφόν; Η Γιουβέντους θα είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης για τρίτη φορά απέναντι στη Μίλαν.
Τα «αν» δεν γράφουν Ιστορία
Τα «αν» δεν γράφουν Ιστορία – ούτε στη ζωή, ούτε στο ποδόσφαιρο. Οι παραπάνω στιγμές που διαδραματίστηκαν μέσα σε τρία 90λεπτα, μια παράταση και μια διαδικασία των πέναλτι, θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν την ιστορία της Γιουβέντους. Αυτό είναι βέβαιο. Στο ταξίδι στο χρόνο των τριών «αν…» που ξεκίνησε το 1983 και ολοκληρώθηκε 20 χρόνια αργότερα, το 2003, από την Αθήνα στο Μάντσεστερ – με μία στάση στο Μόναχο, φαίνεται και κάτι ακόμη. Πώς η Γιουβέντους είναι τόσο πλήρης στα υπόλοιπα που το μόνο που της έλειπε και της λείπει, είναι περισσότερα κύπελλα πρωταθλητριών. Για όλα τα άλλα, το «αν» μεταφέρεται στους αντιπάλους της – όπως έκανε η ίδια για το Αμβούργο, την Ντόρτμουντ και τη Μίλαν.
