Οπαδός σημαίνει αγάπη για την ομάδα και στήριξη σε αυτή ακόμη κι αν δεν έχει στον ήλιο μοίρα και ο Φραντσέσκο Μαλτζέρι είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Οταν κάποιος είναι 96 ετών, υποθέτουμε πως αυτό που θέλει είναι να έχει μια ήρεμη ζωή. Να είναι με τους δικούς του ανθρώπους και να περνάει καλά, ήρεμα, χαλαρά. Να νιώθει τη ζεστασιά τους. Τι γίνεται, όμως, αν ένας 96χρονος τα βρίσκει όλα αυτά στο γήπεδο, δίπλα στην αγαπημένη του ομάδα; Ακόμη και αν χρειάζεται να κάνει μέσα σε μία μέρα… 1200 χιλιόμετρα για αυτή; Απαντάμε: Γίνεται ο γηραιότερος οπαδός της Ευρώπης και αυτός με τη μεγαλύτερη… οπαδική προϋπηρεσία. Και τα μετάλλια του, η επιβράβευσή του για αυτό, δεν είναι οι τίτλοι. Τα πωταθλήματα, οι επιτυχίες στην Ευρώπη, οι φιέστες. Αλλά η αναγνώριση των οπαδών όλων των άλλων ομάδων και η αγάπη προς το πρόσωπό του σε όλα τα ιταλικά γήπεδα. Ακόμη κι αν σε κάποια από αυτά έχει βρεθεί… μόνος του στο πέταλο για να υποστηρίξει την ομάδα του.
Ολα τα παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από τη ζωή του Φραντσέσκο Μαλτζέρι. Αυτό είναι το όνομά του, αλλά στην Ιταλία τον ξέρουν όλοι σαν Nonno Ciccio. Ο «παππούς Τσίτσιο», ο 96χρονος οπαδός της Φότζια που την ακολουθεί εδώ και… 84 χρόνια! Και το «84 χρόνια» δεν είναι υπερβολή αλλά η πραγματικότητα.
«Γεννήθηκα στο Sant’Agata στην Πούλια, ήμουν 11-12 ετών, το 1937, και θυμάμαι τις συζητήσεις για τους παικταράδες που είχε η Φότζια. Ηθελα να τους δω, ήμουν περίεργος και έτσι, μαζί με έναν φίλο μου, “έκλεψα” από έναν θείο μου το μηχανάκι του ένα πρωί Κυριακής. Σκεφτόμουν “θα καταφέρω να επιστρέψω;”. Κάναμε 50 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο γήπεδο χωρίς να ξέρουμε ποιοι ήταν οι παίκτες και ποια τα χρώματα της Φότζια. Νικήσαμε 3-0 όμως στο τέλος, οπότε όλα καλά», έχει διηγηθεί για το πώς άρχισε η αγάπη του για τη Φότζια. Αν και το «όλα καλά» είναι σχετικό, γιατί όπως είπε δεν γλίτωσε τις… καρπαζιές από τον θείο του, όταν κατάλαβε τι είχαν κάνει με το μηχανάκι.
Πάντα μόνος και με το αυτοκίνητό του
Αυτό, όπως είπε, έγινε το 1937. Από τότε έχουν περάσει 84 χρόνια και ο Φραντσέσκο Μαλτζέρι, στα 96 του πλέον, παραμένει στις επάλξεις. Πριν πέντε μέρες, άλλωστε, ήταν στο γήπεδο της Πιτσέρνο για να δει την ομάδα του, η οποία είναι στη Serie C. Κατηγορία που ο «παππούς Τσίτσιο» γνωρίζει καλύτερα από όλους. Οπως και τη Serie B ή τη Serie D. Τη Serie A, είναι η αλήθεια, δεν την έζησε όσο θα ήθελε. Αυτό, όμως, δεν επηρεάζει στο ελάχιστο την αγάπη του για τη Φότζια. Οπως δεν μειώνει στο ελάχιστο την αγάπη του για τους οπαδούς όλων των ομάδων.
Οπου πάει, σε οποιοδήποτε γήπεδο, εντός ή εκτός έδρας, έχει μαζί του πάντα ένα πανό. «Pace tra ultras», δηλαδή «ειρήνη ανάμεσα στους ultras», γράφει αυτό. Και αυτό είναι κάτι που το θέλει όσο τίποτα άλλο, όπως έχει πει μέσα στα χρόνια μιλώντας στον ιταλικό Τύπο, ο οποίος τού έχει κάνει διάφορα αφιερώματα. Αφιερώματα στα οποία υπογραμμίζεται πάντα ένα πράγμα: Το πώς λατρεύει να ακολουθεί την ομάδα του εκτός έδρας… μόνος του. Αυτός και το αυτοκίνητό του. Αυτό με το οποίο έκανε κάποτε 600 χιλιόμετρα για να πάει στην Κατάνια και άλλα τόσα για να επιστρέψει. Και αν έπρεπε να κάνει άλλα τόσα, είναι δεδομένο ότι θα τα έκανε με χαρά.
Ο πόλεμος στην Αφρική και ο… Ζέμαν
Αυτή που νιώθει πάντα εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, έχοντας ζήσει και την άλλη πλευρά. Τον πόλεμο, τη στρατιωτική αποστολή στην Αφρική όπου τον είχε στείλει το φασιστικό καθεστώς όταν ήταν μόλις 17 ετών. «Φύγαμε στις 18:00 το απόγευμα από τη Φότζια, η καρδιά μου έκλαιγε συνεχώς. Ημουν ο μοναδικός γιος των γονιών μου. Εκαναν πέντε χρόνια να με δουν. Στην Αφρική ζήσαμε καταστάσεις που δεν ξεχνάω, ακόμη κι αν ήθελα να ξεχάσω δεν θα μπορούσα. Επέστρεψα, τελικά, στην Ιταλία το 1945. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου όταν είδα ξανά τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου. Και φυσικά την ομάδα», είπε πριν λίγους μήνες.
Και ετοιμάστηκε για τη φετινή σεζόν, όπου έχει μεγάλους στόχους: «Εχω πανηγυρίσει οκτώ φορές με τη Φότζια, 8 κούπες. Πρωταθλήματα ή κύπελλα μικρότερων κατηγοριών. Θέλω να πανηγυρίσω φέτος για 9η, θέλω την άνοδο στη Serie B. Τώρα άλλωστε έχουμε τον Ζέμαν, οπότε μπορώ να είμαι αισιόδοξος. Οπως ήταν αυτός έκπληκτος όταν με είδε ξανά μετά από τόσα χρόνια»…
Διαβάστε στο italians.gr
Don Andrea Gallo: Ο αγγελικά αναρχικός ιερέας οπαδός της Τζένοα
Κάρλο Ματσόνε: Η δαιμονισμένη κούρσα μέχρι το πέταλο της μισητής αντιπάλου
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Πώς η ηρωΐνη εξαφάνισε μια γενιά οπαδών